Айдың, күннің аманында жігеріміз құм болып, туыстар мен достардан көңіліміз қалып жататын кездер болып тұратыны жасырын емес. Мен сіздерді Жанна есімді кейіпкермен таныстырғым келеді. Ол тағдыр тәлкегіне ұшырап, жер бетін өз аяғымен басып жүру мүмкіндігінен айырылып қалса да мойымай, жасымай, әлі күнге дейін әрбір атқан таңы үшін шүкіршілік етіп келеді. Бүгінгі таңда ол жұмсақ ойыншықтар тігумен айналысады. Оның қолымен жасалған мультфильм кейіпкерлерін Қазақстан тұрғындарынан бөлек, Белоруссия, Ресей, АҚШ, Франция, Испания, Латвия, Тайланд мемлекеттерінің тұрғындары сатып алған екен. Шығыс Қазақстан облысы, Көкпекті ауданы, Көкпекті ауылының тумасы, 29 жасар Жанна Жабековамен ғаламтор желісі арқылы хабарласып, әңгімелестім. Оның өз қолымен жасаған туындыларын Сіздермен бөлісуді жөн көрдім!..

Ақын болғым келмейді, өлеңім бар,
Өлеңім бар, қажетті көлемін ал,
Адам болғым келеді, адам болғым,
Бұл жалғанға бір-ақ рет келемін-ау.

Арам болғым келмейді-ау, ұятым бар,
Кетсін әрмен отқа май құятындар,
Мен өлгенде тәнімді жерге көміп,
Қу дүние-ай, сый қылып ұятымды ал.

Бастық шықпас, болмаймын, бата алмаймын,
Мүдделесті «бақ» үшін сата алмаймын,
Кішілермен қырлысып қырық пышақ,
Үлкендердің «астына жата алмаймын».

Болса дағы жүрегі мейірімді,
Дәрігердің, байқасақ, күйі мұңды,
Сынған қолға ағаш сап, түзетсемде,
Жинай алман, өлген жан, киіміңді.

Өмірінде көрмеген жоқ саласы,
Журналистер қоғамның бейшарасы.
Көз алдында халықтың қорғаны ол,
Қолындағы биіктің гитарасы.

Кейін қарай, ей көңіл, тартасыңба.
Жоғалмаған қадір бар әр тасыңда.
Дүниенің халыққа бақ болуы,
Дөңгелеткен адамның арқасында
©Ернар Сейтахмет

Топырағының татымы жоқ жерге ағаш ексең бейбақтың күйін бір кешесің. Ал, өңделген жерге егілген ағаштан жеміс шығара алмау – одан өткен сорақылық. Сонда өзгелердің келіп «қытайдың, иранның, өзбектің-ақ жемісін жеп жүре бермейсің бе?!» дегені, сын көзбен қарағаны, күмәнданғаны, күлгені – бәрі шамыңа қатты тиеді. Әйтеуір, тырысып-бағып пішіні қисайған жеміс шықса да, дәмі қандай болмасын айызың қанып жейсің ғой?! Есесіне, не жеп отырғаныңды білесің. Сатып алынғанның да сапасы қандай болатынынан хабардар боласың. Өз қолымен ағаш баптамағандар, оның байыбына барып, бас ауырта бермейді. Мақсат қойып, бір жолға бағытталып, сүрініп-шалынып жүргендер мен жолы болып кеткендердің де айырмашылығы осында болса керек.
Ерігіп отырып, еркіндіктің жолын тауып алдым
Достарыммен бір көште болайын деп, фейсбук желісіне тіркеліп, фотолар мен жеңіл-желпі посттар жазып жүргенмін. 4 курста өткен «Азаматтық журналистикаға» аңсарым ауып, сол туралы іздене бастадым. (Әлі де жауабын таппай келемін, шыны керек). Оның құрамдас бөлігі – блог дегенді де оқығанымыз бар. Содан не керек, профилінде «блогер» деген достарыммен жақын танысып жүріп, Астана интернет форумынан бір-ақ шықтым. Аздап ғаламтор тілі түсінікті бола бастады. Кейін Республикалық блогқұрылтайға қатысып, нәтижесінде, қазақша сайттар мен блогтарға тіркеліп шықтым. Тіпті, өзімнің де ойланып жүрген сайт жобамды қалай жарыққа шығаруға болатынын біліп алдым.
Арман – арманыңның орындалуымен ғана шектелсе ғой?!
Тіркелерін тіркеліп алып, не жазамын деп жүргенмін. Содан КерекИнфодан бастадым да, осындағы өзге қолданушылардың жазбасын қарап отырып, Аяулым атты қыздың «Армандар орындалады» дегеніне көзім түсті. Ол: «мамандықты мектеп жасынан-ақ анықтау керек»-депті. Ұстанымымыз ұқсас. Мен де осы қыз секілді бір жолға тұрақталып, қалғанының бәріне көз жұма қарап өстім. Ақыры арманым орындалып, бүгінгі таңда журналистика мамандығын тәмәмдайын деп отырған жайым бар. Тек, сол арман деген арманыңның орындалуымен ғана шектелсе ғой?! Әйтеуір, өкініш қосылады, қайтадан үміт пайда болады, бір құлап, қайта тұрып жүріп төрт жылдың өте шыққанын байқамай қалыппын. Қуанышым — көзқарасымда. Жоғарғы оқу орны мен отбасыдан жырақта тұрудың бала Айзатты есейтуге қауқары жеткеніне қуанамын.
Көкейге түсініксіз өкініштер келіп қонады
Төрт жыл бойы ақша төлеп теориялық білім алдым. Енді, сол білімді басымда шірітпей, тәжірбиеде әбден пайдаланғым келеді. Кеш те болса, осыны сезініп әрекет жасап жүргенде, қыз екенім, болашақ ұрпақ әкелуші ана екенім есіме түсіп кетеді. Сонда көкейге түсініксіз өкініштер келіп қонады. Шынында, 4 айда үйренетін теорияны оқуға 4 жылды бекер құртқан журналистиканы таңдағаныма өкінемін бе, әлде қоғамға бас болатын, ықпалы зор ер адам емес, қыз баласы болғаныма ма?! Неге бәрін тастап, жәй ғана мұғалім ба, балабақша тәрбиешісі ме немесе мүлде көзге түспейтін жерде жүретін жұмысқа бас қоя салмаймын деп те кетемін. Бұл сезімдер бір менде емес, журналистика саласында жүрген екінің бірінде болатынына күмәнім жоқ. Бағытты таңдауға қандай да бір батылдық жетпей жүреді. Ендеше, бұл құбылмалылыққа бір ғана жалын жетіспей тұрған секілді. Және оның жастығымызда ерте сөнуіне жол бермеймін.
Құлазысам, көтеретінім бар
Кейде жарты адамыңды кездестіруде, қызмет жолында кеш те болса қателесіп «бұл – менің адамым емес», «бұл – маған арналған мамандық емес» деп жатамыз. Ал, ата-ана мен бауырың сендік болудан ешқашан ажырамайды. Және жоғарыда айтып өткен жол торабында шатассаң да, соңына дейін демеулік етіп, ықыласын көрсететін – осы кісілер ғана. Маған да ата-анамның «Сен — Бауыржан мен Клараның қызысың. Қорықпа, саған сенетін біз бармыз» деген сөзі биікке шығарып отырады.
«Дұшпаның болса қорықпа, дұрыс жолға бағыттар...»
Мамандығым бойынша менің екі дұшпаным бар. Біріншісі – «Журналистика қызға тән емес» дейтіндер. Екіншісі – «Оқып-оқып құрып қалғыр уақытыңды бекерге құрттың-ау» дейтіндер. (Өздері құрып қалсын). Қандай өкініш болсын, сүріну болсын осы сөздерді ойлап, намысқа тырысып жігерленіп аламын. Себебі, мен кез-келген мамандықты өмірлік рөлге сай ыңғайлап алуға болатынына кәміл сенемін. Ал, осы сенімнің нәтижесінде жетістікке жеткен күні сіздермен бөлісетін боламын. Әзірге маған да сіздерге де сәттілік!
Өзім еккен ағаштың жемісі қышқыл болса да келесі жолы дәмді болады деген үмітпен оны баптай беремін, өсіре беремін! Менің мақтанышым болар мамандықты, біреудің мазағы болуға ешқашанда жол бермеймін. Ендеше, позитив жазамыз!

Мен қазір 14 жастамын. Біз жақта қаладағыдай бірінші сыныпқа 7 жасынан емес, 6 жастан барады. Ал мен 5 жасымнан барыппын. Әкем мен анам жанымда, бір әпкем қуанышым болып, екі ағам қорғанышым болып, бір сіңлім жұбанышым болып жүрген шақтарым. Әкемнің ерке қызы болып өстім. Әкеме еркелеп жүріп алты жасымда әкемнен айырылып қалдым. Аллаға да жақсы адам керек қой… Не керек, ол кезде түсінбедім. Мамам мен бауырларым мұңіайып жүрді. Олардың есі бар ғой. Сіңлім екеуіміз бала боп жүрміз әлі. Мен әкемді сағынатынмын. Недегенмен әкенің махаббаты ерекше ғой! Әкем аман кезінде мені машинасына отырғызып ауруханаға апаратын. Сары аурумен ауырдым. Сол кездерді де, яғни, әкемнің қасында болған сәттерімді сағынатынмын. Солай, мен «дәрігер боламын» дедім. хех, ол кезде «дәрігер» емес, «доқтр» дейтінмін. Мен мамама «дәрігер боламын» деп айтатынмын. Мамам болса, ыстық құшағына алып, «жарығым, менің қызым ең мықты дәрігер болады» дейтін еді. Кейін, өсе келе, үшінші сыныбымнан «операция жасайтын дәрігер боламын» дейтін болдым. Келесі жылы, бір дәрігерлер туралы кино көріп «хирург» сөзін үйреніп, «хирург боламын» дедім. Бесінші сынып. Әкемнің жоқтығын анық сезінетін уақыт еді. Әкемнің жол апатынан аман қалмағанын біліп, алдыма мақсат қойдым. Мақсатым- әкем сияқты жол апатына ұшыраған адамдарға Алладан кейін көмек беру. Мен адамдарға көмектесуге құштар болдым. Адамдарға екінші өмір сыйлап, олардың алғысын алғым келді. Қазір тоғызыншы сыныппын, шүкір. Өзім аманмын, аман кезде басқаларды аман алып қалу үшін оқып жүрмін. Тоғыз жылдан бері бір рет те мамандығымды ауыстырған емеспін. Достарым мен өзімнен үлкен мектептегі достарымның әлі не мамандық таңдарын білмейтіні мені қызықтырады. Сонда, олардың өмірінде мамандық таңдауға себеп болмаған ба? Кейбіреулер айтады "Үйдегілер врач боласың дейді, бірақ мен болғым келмейді" деп. Түсінбейтінім, адам мамандығын сүймесе қалай жұмыс жасайды. Оның үстіне, дәрігерлік оңай мамандық емес. Кейбіреулері айтады «ақшасы көп мамандық таңдаймын ғой» деп. Ақша табу үшін де оқу керек қой. Менен барлығы қандай пән таңдайтынымды сұрағанда, бірден «биология» деп жауап беремін. Олар күледі "ұятсыз" деп. Кейбірі «ойвууу, отырып қаласың ғой» дейді. Оларға жауабым: «отырып қалсамда, оқуымды оқып, хирург боламын». Басқа не айтамын? Олар менің неліктен дәрігер болуды қалайтынымды білмейді де, мазақ қылады. Хех, мен оларға күлуім керек. «Армансыз адам, қанатсыз құспен тең». Армандау керек. Мамам да айтады «армандар орындалады» деп. Мен мамамның барлық айтқан сөзіне сеніп үйренгенмін, бұл жолы да сенемін «армандар орындалады». Қазіргі таңда мен Кореяға барып оқуды мақсат еттім. Жыл сайын «дәрігер боламын» деген арманыма бір мақсат қосып келемін. Құдай қаласа, мектепті үздік аяқтап, грантқа түсіп, бірінші курстан кейін Оңтүстік Кореяға тегін жолдамамен оқуға барамын. Білесіздер, қазір шет елдің студенттерімен алмасып, тәжірибе алмасып жүр. Мен де солай Оңтүстік Кореяға тәжірибе алмасуға барамын. Сосын, Қазақстанға қайта келемін. Қазақстанның «менмін» деген ауруханасынан тәжірибе жинап, ауылыма үлкен аурухана тұрғызамын. Сол кезде маған сенбегендер ұялатын болады. Мақсатыма жеткенде үлкендер маған батасын берері анық. «Батаменен ел көгерер» дейді ғой. Арғы дүниеде жүріп, әкем менімен мақтанатын болады! Әлі талай адам «Темірханның қызы ғой...» деп айтатын болады!
Қарап отырсаңыздар, тоғыз жылдан бері мақсат етіп келген бұл мамандыққа бір ғана себеп-Алланың әкемді алып кетуі. Армандай білу керек, сол арманға жету үшін мақсат қоя білу керек. Анам айтады АРМАНДАР ОРЫНДАЛАДЫ! Мен арманыма жетемін және жеткен кезде осында жазамын.

Әкемнің арманы
Ағам екеуміздің ортақ қызыл ағаштан жасалынған шағын ғана кітап сөреміз бар еді. Сол кітап сөресінде сапқа тұрған әскердей болып, қаз қатар тізілген алуан түрлі ертегілер, тарихи шығармалар, әңгімелер бас аяғы жүзден астам кітап

Жаңбыр астында тұрғанның өз мәнәсі бар шығар, бірақ, мына тұрысым өзіме жақпаны рас.
Ойда жоқ жерден:
-Кім боласыз?-деп сұрап қалса.
-Жергілікті газеттің штаттан тыс фотографы боламын,-деп құтыламын.
-Осы күнге дейін штаттан тыс фотографы болсаңыз негізгі табыс әкелетін жұмысыңыз не болғаны?, -деп ешкім сұрамапты. Осылайша негізгі жұмысым жайлы айтып, түсіндірмей-ақ «фотограф», «фототілші» атанып жүре беремін.
Жасың үлкейген сайын, ойыңдағы сөзді емес, аузыңнан күткен сөзді шығаруға мәжбүрсің. Сондықтанда әңгіме айтқанда ғибратты сөзді қосасың.
Жан-жаққа қарап көз қандырып, дүниенің көп бөлігін білдім-ау деген жасқа жетсеңде бірдеңе байқап, бағалап өткен-кеткенмен салыстырып жүресің.
Бағана, автобуста келе жатқанда баланы байқап қалдым. Таныс біреудің баласы емес. Осы заманның қалада туып-өскен қазақ балаларының бірі. Құрдастарына қарағанда қарапайым киініпті. Сырт киімінде қара-көк түсі басым. Үстінде ұзындығы орташа күртікше, белтұста белдігі бар. Басында ағылшын қалпағы. Жұқа иленген бұлғарыдан тігілген. Маңдайын және төбесін ғана жабады. Қарақұсы ашық. Оның есесіне күн қақышы үлкен. Қара күзде күн көзге түспеседе мына бас киімінің сән үлгісі осындай.
Жейденің ақ жағасының астынан көкшіл галстук байқалады. Яғни, балалар ұйымының мүшесі. Мойынға байланған көкшіл галстук оған антпен бекітілген міндет жүктелгенін білдіреді. Сол бір кезде менде осындай балалар ұйымына мүше болғанда ант бергенмін:

«Отанымды қадірлеймін. Ата-анамның және ұйым басшыларының тапсырмаларын орындаймын. Әлсіздерге көмектесемін… т с.с.»

Осындай ант қабылдағандағы бет-жүзін елестетіп көрдім. Ойға батып күңіреген емес, жан-жағын шолып жадыраған емес…
Әдетте…
-Болашағы бар, ең болмағанда мемлекеттік қызметкер болады,- деген сыбыс естілер еді.
Уақыт өттті. Ант берген балалар азамат болып өсті. Сол кезде күтпеген жерден домбырасын күңгірлеткен ақын сөзі сан ұрындырмасқа кім кепіл?

«Ант бергендердің барлығы анттарына берік болса!
Үкілеп, көзтигеннен сақтандырғандары озат болса!»

Домбыраның күңгірлеген дуысы бәсеңдеп алыстай берді. Жаңбырдың құлақты бітеген шуы басылып, жаңбыр толасып, тамшылары сирей түсті. Құлаққа таныс мелодия ырғағы жетті. Оған ілесіп жас әнші әнін шырқауда.
Мерекелік күн жаңбырлы күнге қарамасан аталып өтуде. Дәстүр бойынша ортаңғы алаңға сахна орнатылды, дәстүр бойынша сахна алдында халық жиналды. Жиналған халықты танып тұрмын, дәстүр бойынша… Көбі студент. Үлкен-кішілі кәсіподақ ұйымның мүшелері. Ересек, дәлірірек айтқанда денелері кесек азаматтар мен азаматшылар. Бұлар жеке тұрады, оның қимылын байқап, баққан бір топ қызметкерлері не сол немесе оң жағынан шығып оның көзіне көрініп қояды. Бастығын баққандар. Мұндай қылықтары үшін оларды сөге алмайсың. Бастығыңа жақпасаң күнің жоқ. Одан кейін әр түрлі әкімшілікте ұсақ-түйек қызметтегі қыз-келіншектердің тобын бірден аңғарылады. Жұқа сырт киім астында костюм-көйлек. Арасында костюм-шалбар киген біраз жігіттерді кездестіресің. Олар қалайша тез жиналып, көзге түскен соң, дәл солай көзалдынан ғайып болады. Ана жерде, мына жерде жеке-жеке тұрған полиция қызметкері байқалады. Жабық жасыл түсті плащ иықтарынан тік түсіп, күлпәрәсі фружкаларын ұшбұрыш жасап жауып тұр.


Байк «чоппер» (мотоциклдің түрі)

Велосипед мінген бозбала көрмендер қатарын толықтырды. Ауа-райына сәйкес киініпті, өзін емін-еркін сезінеді. Жауынды елемейді. Велосипеді чоппер мотоциклі тектес. Велосипед рамасы, дөңгелектері кішкене. Рулі велосипедші бойына сәйкес биік көтерілген, орындығы болса керсінше өте аласа орнатылған. Алаңдағы концерт ол үшін велоакробатика жаттығуларының арасындағы үлкен музыкалық үзіліс сыңайлы…
-Өтіп жатқан өмір, -ішкі ойым сыртыма шығып үлгерді. Фотоаппарат қаншалықты кең форматты, болсын. Фотосурет тек мына өмірдің, өте кішкене бөлігін қамтиды. Суық өтті, сыз өтті дегенде түшкіріп жібердім, бір емес бірнеше рет.
-Әпчуууу!, әәәә, әпппчууу!, -көз ашып, көзден тамшы шықты. Бір жерден оқығанмын:
-Адам түшкірген шақта сол мезетте талып түскендей болады.- деп. Шын мәнінде де солай.
-Сау болыңыз!
-Әпчуууу!
-Сау болыңыз!
Қайсы уақытта қасыма келіп, қол шатырының астына алған бикешті байқамай қалыппын. Оң қолында ұстаған шатыры салмағын басып, белін майыстырып тұр, сол жақ қолында полиэтилен плащ.
Жұқа полиэтилен плащты қалқалап соның астынан фотосурет түсіріп тұрғанмын. Түшкіргенімде плащка ие болмаппын. Жел оны үстімнен ұшырып тура бикештің қолына түсіріпті.
Ол мені, мен оны сырттан танитынмын.
Бикешті осындай жиында және жергілікті газет редакциясында кездестіретінмін. Бикеш деп еркелетіп айтқаным, әйтпесе білегі жуан келіннің жасына жеткен қыз. Бикеш демей мадам десем дұрыс, ұстанымы кинода көрсетілетін патша заманындағы балаларды тәрбиелеу үшін алынған шет елдік тәрбиеші әйелге ұқсас. Қазақша сөйлесең түсінеді. Бірақ қазақша сөйлегісі келмейді.
Әрі қарай әңгіме барысында сізді және өзімді шатастырмай оны «бикеш» деп атай берейін.
-Сау бо-лы-н(ң -айтылмайды)ыз, будьте здоровы!
-Добрый день!, -дедім, фотоаппаратты арнаулы сөмкесіне салып жатып.
-Вот Ваш плащ, -деп қолыма ұстатты.
-Спасибо. Больше не понадобится. Пользуюсь, чтобы фотоаппарат защитить от влаги.
-Не солнечный день, работать надо!
-Вы правы!
-Я, свою работу выполнила, можно и домой.
Осындай байланыспайтын үзіктерден тұратын диаглогымыз жалғаса берді. Мен болсам бикештің қолындағы шатырды өз қолыма алып, қасында еріп келемін. Көше бойына шығыппыз. Диалогта мән жоқ. Не туралы сөйлескеніміз есте қалмапты.
Аяққа киген тұмсығы үшкір қызыл туфлиі ана-мына арықты аттау үшін немесе су кешкенге әдейлеп бейімделмеген сыңайлы. Қуаныштың бәрі туфли үшінде. Көзалдымда үштері кезек-кезек алмасады. Бұл тек үші, жалғасы оданда қызық дегендей қыдыққа тиеді. Дегемен бикеште шарм бар.
-Киген киім үлгісінде әлде бетін әрлеп сылаған косметикасында ма? Әйтеуір өзіне көңіл бөлгізіп тартып тұрады. Еркек заты қатты тас емес, сондықтан, іштегі қиял өзіне ерік бергенді қалап:
-Қызыл баумен түйілген шашы тарқатылса толқитындай…
-Жә, жә тоқтат, -деп дер кезде ішкі тежегіш іске қосылды.
Қазір дәмханада отырмыз. Бикеш тапсырыс беріп үлгеріпті. Былайша өмірде, санап көрсем, маған, дәмханада және тегін тағам дәмін таттырған бикеш саны көп болмапты. Қайсымыз аңшымыз, қайсымыз аңшы қолына түсуі тиіс олжамыз?
Бикеш ештеңені білдіртпей, сездірмегендей өз әңгімесін орыс тілінде айтуда, арасында мені әңгімеге тартады:
-Дәрігер болсам маған жарасар ма? Қалай ойлайсыз?
-Жарасады деп ойлаймын. Сізден жақсы дәрігер шығуы әбден мүмкін. Маска үстінен әдемі көздеріңізбен пациенттіңізе қарап, оған көз жылуын сыйлар едіңіз.
-Дәрігер болмай қалдық. Тұрмыс құрудыңда жолы болмады. Күйеуге шығуға шақырды. Өткен аптада апайымның үйіне қонаққа бардым. Бүгінгі күндей жауынды күн. Терезеден үйдің сыртқы ауласына қарадым. Бір-бірін тіреген, бірге кәрілікті қарсы алған көп жыл оттасқан жұп кетіп барады. Бір уақытта терезе алдына екі көгершін бір-бірімен жарыса қонып, сосын қарт жұптың үстін басып ұшып көрінбей кетті. Жайдан-жай қарт жұпты бақылап тұрғанымда көгершін жұбы ұшып келмегені анық. Тағдыр маған осылайша белгі беріп тұр, -деп сөз кезегін маған берді.
Қазіргі жағдай, кафедегі отырысым, көрінісі нашар спектакль қойлымында ойнаған актер жағдайындай. Әрі қарай көнсем спектакль соңындағы шымылдық жағдайыма жеңілдік әкелмес. Қазіргі ролім үшін іштегі "ұят" есеп сұрап, мазалай бастады. Жоқ, өзімді "ұят" алдында ақтап болдым. Онсызда өмірде біле тұра жіберген қателіктерім жетеді. Соның санын бірге артырғанға құлқым жоқ. Салқын, салмақты дауыспен орыс тілінде:
-Білсеңіз, біреудің бақытың ұрлап бақытты боламайсыз.
Сценадағы көңіл-күй бірден өзгерді. Қазір үстел басында кездейсоқ, алғаш бір-бірін көрген еркек және әйел отыр. Шындығы сол. Осы күйге түспей тұрып жүріп-тұрысымыз, отырғанымыз соқыр құмарлық айырған бас-көзсіздік. Оны бикеште түсінді.
Бір-екі секундтық үнсіздікті бикеш бұзды, орыс тілінде:
-Асығыспын, тезірек үйге оралу қажетпін, -деп жинала бастады. Менде бірге жиналып жатып:
-Аялдамаға дейін шығарып тастаймын.
-Жоқ, сіз басқа жаққа барасыз. Шығарып салудың қажеті жоқ.
Осыдан кейін екеуіміз кафеден бірге шықтық, бикеш болса аяғын тез-тез басып кете берді.
Бір жұмдан кейін. Оңаша кездесу іздегенде таппайтын жердің бірінде жауынды күнде кездескен бикешкеті кездестірдім.
Қабырға бойымен жиналған қораптар екі ғимаратты жалғастырған дәлізді тарылытыпты. Қарама-қарсы келген адам бір-біріне жол бермесе соқтыспай өтпейді. Соны пайдаланып бикештің жолын бөгедімде:
-Сізден ұялып жүрмін. Өткенде кафэге сіз шақырдыңыз. Сізге қарыз болып қалдым. Кафэге жүріңіз. Түс мезеті жақын. Түскі асты бірге ішейік.
Бикеш орыс тілінде:
-Сіз үйлененген адамсыз. Менің басым болса бос. Сыртымыздан көрген жаман ойлап қалады, -деп жүре берді.
Тағы бір жұма өтті.
Осы жолы газет редакциясындағы бос үстелдің басына отырып, ноутбугімді үстіне қойып ішіне жазылған фотосуреттерді көрмекші болдым. Орыс тілінде таныс дауыс:
-Сәлеметсізбе, маған көмектесіп жіберіңізші.
Осы жолы ешқандай артық немесе кем ойсыз өмірімде менімен үшінші рет тіл қатып тұрған бикешке:
-Қолымнан келетін көмек болса көмек беруге дайынмын, -дедім.
-Менің фотоаппаратым бар, фотосуреттерді дұрыс түсірмейді, соны қарап беріңізші.
Фотоаппаратты ноутбугіме қосып ішіндегі бір-екі фотосуретті ашып қарап шықтым. Ол кезде бикеште үстел басына жайғасып қасыма отырып үлгерді. Фотосуреттер болса тамаша түсіріліпті. Бикештің фотоаппарат сапалы фотосурет түсіретіні анық көрініп тұр. Сондықтан:
-Фотоаппарат жақсы жұмыс істеп тұр. Ешқандай ақауын байқаған жоқпын, -дедім. Сөзімді үздімде «биешке тағыда қандай сұрағын бар» дегендей сыңай танытып қарадым. Үш-төрт секундттық үнсіздік орнады. Диалог жалғасын күтпей үстел басына тұрып кете бердім. Бикешке бұл қылығым ұнамады. Оның ағарып кеткен беті соған дәлел.
Жыл бойында бикешті бір-екі рет кездестірдім. Ауысша онымен амандасып көрдім. Бір жолы менімен амандасты. Одан кейін амандаспады. Біраздаң соң менде онымен амандасқанды қойдым. Сол кезден бастап бикеш менің көзалдымнан ғайып болды.

P.S.: «Уақыт зымрап өтіп жатыр» көпшілікке таныс қарапайым ойды білдіретін сөйлем. Мағынасы біреуді ойландырса, біреуді асықтырады.

Баяғыда менде бір арман болды. Мен мерекелік шараларды өткізгім келді.
Әдебиетшілер ассоциациясымыз Достық үйінде орналасып, онда да жиі өз марапаттауларын ұйымдастырады. Сол кезде арманым туралы тек өзім білдім, ол менің сырым болған екен. Риторикамен, тағы да пікірсайыспен айналыстым, бірақ таласқан жақсы көрмеймін. Маған жағымды дауыстар ұнайды. Көктемнің бір күні ассоциацияның жетекшісіміз маған «Сен менімен марапаттауды өткізгің келеді ме?» деді. Әрине! Шын айтсам, өз күшімнен күмәндамдым, бірақ біз де келістік.
***
Мамыр — менің айым. Ол мен үшін ең үздік, жаныма жайлы маусым, тағы да туған күнім 9 мамырда (иә, Жеңіс күні:) ) Алғашқы рет осы керемет айында мен сахнада тұрғанмын.
Достық үйіміздің директоры — мейрімді, өте сабырлы адам. Біз оны жақсы көреміз, ол — филолог, сондықтан біз де оған ұнаймыз :x Әдеттегідей әртістермен кездесіп, ол маған «Бәрі жақсы. Мен саған сенемін» деді. Мен ғажаптандым, себебі біз таныс болмағанбыз. Содан кейін кез келген Ассоциацияның марапаттауы мен үшін осы сөздерден басталды. Кей-кейде басқа адамдар маған айтты, кей-кейде мен концерт қатысушыларға да айттым.


Айтпақшы, дебютім ;;)
Тек 10-15 минут ішінде сценарий көріп, онда әншілер/музыканттар есімдерін жаздым, бірінші концерт нөміріне дейін оқыдым. Мен кеш ашқанмын.
Егер бұрын мен семинарларда қатысушы болса, енді олар жүргіздім. Онда мен әрдайым керекті нәрселер танаймын. Жалпы, шешендік байланысты шаралар қалай да мені табады. Осы жылда екі қызбен бірге солай сайысына Қостанайдан Челябіге бардым. Сәуірдің аяғы, біз сырт киімсіз, көңілді пен бақытты, жүріп жатырмыз. Тек Ресейде қар жауды. Біз, енді солай да көңілді емес, шекарада болып суықтан бүрістік. Содан соң біз қыздармен ұйықтадық, ал мен оянғанда, айнала бәрі ақ түсті. Маған қар өте ұнайды, ол әрдайым мені жұбатты. Қалада «Вашей мебели пришел хомяк?» деген жарнамасымен баннер көрдім. :*)) Бәріне ол туралы айттым, бәріміз сықылықтап күлдік. Жалпы, біздің сапарымыздың рәзімі атжалман болды 8-}
«Знание» қоғамы үшін осы күн тек бізбен өтті, — Миасс пен Троицк Челябіге боран болғандықтан жүріп кетпеуді ұйғарды. Себебі шешендік сайысында бізбен жасалған бейнежазбалар қатысты, ал біз дипломдармен, кітаптармен және керемет фотолармен таңертең Қостанайға қайтып келдік. Неге таңертең? Ресей шекарасын жауып тастады, — біз солааай Ресейге ұнадық. Айтпақшы, «Знание»-да мен шай Қазақстанның «Баян Сұлу» кәмпиттермен ішкенмін. Ээээх, тамаша ;)



Тағы да тамызда құрбыммен Қостанай облысы жастарының форумына бардық. Онда жузден астам облыстың ең қызықты адам топтарға бөлінеп, 3 күн ішінде «Орленок» балалар лагерінде тұрды, дәрістерге барды, бизнес жобаларды жазды және… ұйықтауға жатпады. Әрине, менде ең жақсы әсерлер көп. Тағы да лагерінде бір қыз болды. Ол өте сүйкімді, оның дауысы солай да сүйкімді. Ол маған өте ұнады, бірақ содан соң мен таңдандырдым. Рада облыстық филармонияда әр-түрлі концерттер өткізеді, тағы да біз онымен құрдаспыз және онда керемет дауыс (ол мен үшін өте маңызды).
Сол кезде мен арманым туралы көп ойлағанмын. Мен өз күшімнен күмәндамдым және «Орленок»-та әрқашан түрлі адамдармен араласу мен үшін оңай емес деп түсіндім. Ал қазір мен есеп және аудит деген мамандық бойынша оқимын (иә, логика, қайдасың?))))))) және 24 қыркүйекте мен халықаралық әдеби сайысының марапаттауы өткіземін.


Егер сені қандай да бір іске үнемі соқтығыстыра берсе, сен ол іспен кез келген уақытта, бақытты кезіңде де, науқас кезіңде де айналыса алсаң, ол — сенің ісің

… Ол кәдімгідей арман болатын. Алғашында қалай жүзеге асыратынымды білмедім. Ол деп отырғаным – менің ойыма алғаным. Маған көмектесе алады-ау дегендерге айтып та көрдім. Басында біразы күлді – «Қайдағы, олай істей алмайсың ғой». Біразы біртүрлі қарады. Жә, көп созбай, қысқасын айтайын. Бірінші курста оқып жүргенде-ақ «осыдан үйлену тойымдағы қыдыруда тек бірыңғай көліктермен жүрмесем ба!» деп түйін жасап қойғаным бар. Бірақ, содан бері, үйленгенше бірнеше жыл өтіп кетті, оның үстіне той алдында алаңдататын көптеген түйткілдер бар дегендей, бұл арманым көмескілене бастады. Ұмытып та қалдым. Тек, оқта-текте көшеде өтіп бара жатқан жас жұбайлардың көліктер тізбесін көргенде ғана көкірегімнің түбінде қатталып жатқан ойым бас көтеретін…

Хош, жасым 27-ге келіп, Жаратқан Алла сәтін салып, үйлендім. Ауылтойды өткіздік. Содан соң үлкен тойға дайындық басталып кетті. Ата-анам, әулеттің үлкендері тойхана мен дастархан, қонақтар жағын ойласа, мен өзімнің ұмытыла бастаған арманымды жүзеге асыруға кірістім. БМВ! Тек қана БМВ. Иә, иә, «Бэха» аталып кеткен 5-ші үлгідегі осы бір көлікке сонша ынтықпын. Жастайымнан.



Жалпы, менің ойымша, бесінші үлгідегі БМВ — седан көліктердің ішіндегі ең бір жарасымды, ең бір мықты әрі жүйрігі саналады. Көз алдыңызға елестетіңізші: таңғы сағат 5. Бозарықтың тақтайдай тегіс тасжолы. Астыңда БМВ. Ызғытып келесің. Газдың акселераторын басқан сайын алға жұлқыған көлік сені орындықтың арқалығына жапсыра түседі. Қанша алға ұмтылсаң да бәрібір кеудеңнен басқан қарсылық күші қоймайды. Ал оның құмыға шығатын гүрілдеген даусын айтсаңшы, шіркін! Кез келген «Мен!» деген ер жігіт сүліктей қара, сыланып тұрған «Бэханы» көргенде жай тұра алмаса керек. Олай болмаса, маған кел. БМВ-ның басты қарсыласы — «отандасы» Мерседес саналады. Мерседес те жаман мәшине емес. Оны да қолы жеткен мінеді. Бірақ, дәл менің өзіме Мерседес — ақ көйлекті, ақ жағалы, кеңсенің адамдары мінетін, ресми шаралардың көлігі секілді болады да тұрады. Тек сызылып мінуге арналғандай. Ал БМВ-ның жөні мен үшін мүлде бөлек.

Хош, содан тойға деген дайындықтың шыжығы басталып кетті. Жұмыста істейтін жігіттің БМВ-сы бар. Әзірге қолда бары сол ғана. Не істеу керек? Іздеу керек! Табу керек! Біраз бауырларым құлағдар болған соң үдесінен шығу керек қой серттің? Жә, басқаларды қойғанда, өзімді қайда қоям..? Басқаларға күлкілі естілер, бірақ, менің сол кезде жағдайым онша езу тарттыра қоймайтын. Үлкендерге айтпадым бұл ойымды. Қарсы болары әу бастан белгілі. Ең алдымен көпшілікке танымал «Шара-Бара» газетіне барып жарнама бердім. Жақындарымның таң қалғаны әншейін болып қалды сол кезде. Жарнама қабылдайтын орыс қыздардың маған тіпті біртүрлі көзбен қарағанын көрсеңіз. Оларды түсінуге болады. «Гулянкаға» көлікті газет арқылы іздеген адамды алғашқы рет көріп отырған болар. Тас лақтырсаң, арнайы ақысына қалаған жеріңе баратын ақ Мерседеске тиетін ол кезде («Геленваген» деген «мода» бертінде пайда болды. Тағы да Мерседес..!) Содан, «Требуются БМВ 5-модели для гулянки» деген мазмұндағы жарнаманы екі айға беріп шықтым. Ең қызығы енді басталды. Газетті оқып, хабарласатындар аз болатынын білемін. Сондықтан көше аралауға шықтым. Иә, кәдімгідей көше араладым. Шымкенттің көшелерін. Бала кезімде ертегі оқығанда «Содан, Ер Төстік қолына темір таяғын алып, аяғына темір етік киіп, жолға шықты» дегенді оқушы едім. Сол жолдар есіме түсе берді. Дәл өйтпесем де табаны қалың кеды киіп алдым. Қолымда темір таяқ емес, қағаз, қалам және ақшам бар. Сәтін салғанда еңбек демалысымның соңғы күндері болатын. Таңертеңнен қара кешке дейін боспын. Өзіме ұнайтын көлік іздеп жүрмін. Қырсыққанда сүліктей қара БМВ-лар тоқтамайды-ау..! Барлығы да көшемен ызғытып кетіп бара жатыр. Ал тоқтап тұрғандарының түсі әр түрлі. Қызыл, жасыл, көк дегендей. Әйтеуір, түс ауа бір қара Бэханы көрдім. Қасына жайлап барып, тап бір ұрлыққа түсетін адамға ұқсап, жалтаңдап тұрсам бола ма? Енді дәл осылай боларын кім білген. Параққа «айып етпеңіз, көлігіңіз «гулянкаға» қажет болып тұр. Ақшасын төлеймін. Мүмкіндік болса, хабарласыңыз» деп, ұялы телефонымның нөмірін қосып жаздым да, көліктің есігіне қыстырып, тұра қаштым. Ұяттан қысылып барамын. Ешкім көрмей тұрғанда, «Әй, неғып жүрсің?» демей тұрғанда кетіп қалғым келді. Өстіп-өстіп, бойым үйрене бастады. Өтірік болмасын, оншақты БМВ-ны іздеп тауып, қағаз қыстырып шықтым. Алғашқыдай, бұқпантайлаған жоқпын, тұра қашпадым (езу тартып отырғаныңызды сеземін).

Содан, арада бірер күн өтпей бір жігіт хабарласты. «Шара-Бараны» оқыпты. «Бұл қалай болар екен? Бұрын тек БМВ болып, «гулянкаға» шықпаған едім» дейді. Сұрастыра келе көлігінің түсі сүлік қара екенін, салоны таза былғары, дөңгелегінің дискісі — титан, көлемі 16 екенін білдім. Нағыз керегі осы емес пе? Оған қоса үнемі бірге жүретін досы да бар екен. Оның да БМВ-сы бар, түсі қара-көк екен! Құдай берді деген осы болар! Кешке қарай тағы да екі жігіт телефоныма қоңырау шалды. Олар автотұраққа қойып кеткен көліктерін ашқан кезде жерге құлаған қағазды көріпті. Алып оқыған соң ішек-сілеміз қатып күлдік дейді. Қызық болған соң хабарласып тұр екен. Мейлі, күлсе, күле берсін. Маған БМВ түгелдесем болды. Айтқандай, о баста 5 БМВ тапсам болды деп жүргем. Екі аптадан соң ұзын-саны 11 БМВ иелерінің аттары жазулы тұрды телефонымда. Құдайға мың да бір шүкір дей беремін қайталап. Енді маған солардың арасынан 7-еуін таңдап алу ғана қалды. Ал бұл, сізге — өтірік, маған — шын, оңай таңдау емес. Оның үстіне басында «көреміз» деп, кейіннен, той болатын күні хабарласқан жігіттер де болды. Әттең-ай, ол кезде 7 жігітпен келісіп қойған едім. Осы арада Байтұрсынов көшесінің бойындағы орындыққа қаптауыш тігетін шеберге риза болдым. Ол ақ БМВ-сымен қалыңдық пен күйеуді алып жүруі керек еді. Той өтетін күні шұғыл жұмысы шығып қалып, біраз әбігерге түсіп қалдық. Дегенмен, Құдай айдап, сол күні шеберханаға басқа бір жігіт ақ түсті БМВ көлігімен келе қалыпты. Сонымен келісіп, өзінің орнына жіберді.



Осылайша, той күні 7 БМВ болып, барлық жастарды жинап, қыдыруға шықтық. Бір ақ БМВ-ға жас жұбайлар мінген. Жолшыбай «өңім бе, түсім бе» дей бердім қайталап. Сол күні барлық ойлағаным сәтті шыққанына әлі күнге Аллаға шүкіршілік айтамын. Тек арада уақыт өткен соң ғана жүзеге сәтті асқан арманымның маңызы арта түсуде, орны ерекше білінуде. Сол күні орындала қоймағанда мен «гулянкасыз» қалмас едім, әрине. Бірақ, бір-ақ күндік сәт енді қайтып айналып соқпас еді… Сол күні маған қол ұшын созған жігіттерге, достарыма, қасымда демеу болған бауырларыма айтар алғысым шексіз. Мүлде бейтаныс шымкенттік жігіттердің бір кісідей жұмылғанын мәңгі ұмытпаспын. Аллаға мың да бір шүкір! «Бэхалар» бұзылмасын! Бауырлар аман болсын, достар жасасын!

Адам қандай істі қолға алса да, алдына қойған мақсаты болса, оны ештеңе де тоқтата алмайды. Сол сияқты «Октябрьское небо» фильміндегі басты кейіпкерді, кішкене ғана шахтерлер қаласында өскен он жеті жасар Хомерді ештеңе де жолынан тайдыра алмайды. Әкесі ұлының орындалмас армандарының жетегінде кетпей, өзіндей жақсы шахтер болуын қалайды. Өйткені бұл қалашықтың тауып жатқан наны осы шахтадан. Сол себепті тұрғылықты жастардың мамандық таңдайтындай жағдайы да жоқ. Алайда, жас жігіттің бар ойын ракета құру идеясы басқан. Және бұл идеясының жүзеге асуына мұғалімі мен жақын достары ықпалын тигізеді. Әрине мұндай арманның орындалуы оңайға соқпады, себебі Совет Үкіметінің алғаш жіберген спутнигінің кіп-кішкентай жарығын аспаннан бір-ақ рет көргеннен бойын ракета құру арманы шырмаған балаға кім сенсін. Бірақ соңында әкесі де ұлына қол ұшын созады. Фильмде әкесі мен ұлының арасындағы қатынас жақсы жеткізіліп түсірілген.
«Октябрьское небо» — мақсатыңа талпыныспен, еңбек етіп, сабырлылықпен жете білу жайында үйреттетін, жігерлендіретін фильм. Шын өмірден алынып, түсірілгендіктен де қатты ұнады. Көруге кеңес беремін.

Барлығымыз бала кезде армандадық. “Өскенде кім боласың?” десе әрқашан жауабымыз дайын. Арман демейміз, дәл солай болатынына кәміл сенетін едік.

Кейін өсе келе бәрі бос қиял екендігін мойындадық. Мектеп қабырғасында, жоғарғы сыныпта өзге арман, мақсаттар пайда болды. Бұл мақсаттарымызда отансүйгіштік сезім басым, “ертең еліме қызмет етем” деп ойламаған оқушы жоқ шығар.

Өкініштісі, студенттік шақта, оқу бітіргенде бұл мақсаттардың быт-шыты шығады. 4 жыл біреулерге ойын-күлкімен, екіншілерге қосымша жұмыс істеумен өтеді. Бас алмай оқығанмен елімізде ЖОО-ң жағдайы мәз емес. Бітірген соң, жұмыс таппағандар не ауылына қайтады, не уақытша өзге жұмыстарға орналасады. Немесе магистрға түседі Әйтеуір, әркім бұйырған жағына барып, жаңа өмірге аяқ басады. Бұл кезде тек ақша табуды ойлайтынымызды жасырмайық. Себебі, ақша жетіспейді. Үй керек, үйлену керек. Болашағыңа алаңдайсың. Сондықтан, өзге ойларды ысырып қойып, ұнасын-ұнамасын таңнан кешке дейін барың салып жұмыс істейсің. Бұл жағдай әрбір жігіттің басынан өтті десем артық болмайтын шығар.

Күндердің күні түбі шамалы реттеледі ғой бәрі. Тәжірибе жинақтайсың, әр нәрсеге өзіндік ұстанымың пайда болады. Өзіңе деген сенімің нығая түседі. Міне, осы кезде(әлбетте, оған дейін де) мектепте қалып кеткен армандарға оралу керек.

Бүгінде елге қызмет етуді қалай түсінесің?
Бұрын өз-өзіңе қандай уәде берген едің?
Бұрынғы мақсаттарыңның қайсысын бүгінгі таңда жүзеге асыра алар едің?
Өзің жасамасаң да неге келесі буынға көрсетпеске?

Бұл замандастарыма жай ғана еске салу болған. “Ер ел үшін туады, ел үшін өледі” дейді. Қазір ең керемет кезең. Еліміз аман, жұртымыз тыныш. Ізденген адамға мүмкіндік, еңбек еткенге кәсіп көп. Десекте, дүние алма кезек, ертең не күтіп тұрғаны белгісіз. Еліміздің жарқын болашағы үшін қолымыздан келгенін жасаудан аянып қалмайық! Істеріңізге сәттілік. Елге қызмет етейік!

http://erekeenu.wordpress.com/

ҚАЙРАТ НҰРТАС

Әнші 24 жаста, Алматы

Алматы түні, Арман, Ауырмайды жүрек, Бара алмадым, Эх, қарындас, Жалғыз сен, Өмір өмір, Өкініш, Қызыл гүлім-ай, Сұранамын, Мейлі атты әндерінің сарынымен жазылып алынған.

Күндерім — мұңға толы. Әйтсе де, әйтеуір бір барлығы да өтеді, мен де бұл күндерді ұмытамын.

Менің бір арманым бар. Сол арман мені жолдан адастырды. Енді оған жете алмайтынымды білемін.

"… Мен сендерді жек көремін. Әрқайсысыңды.

Қымбат косметиканың, пластикалық операциялардың арқасында ілініп-салынып әрең тұрған беттеріңді жалаңаштар ма еді… Маскаларыңды дыр-дыр жыртып… Қулық-сұмдыққа, аярлыққа толы, ертең Құдай алдына барғанда шыжғырылып тұрып күйдірілетін шынайы жүздеріңді қазір-ақ елге көрсетер ме еді, а..?

Міне, Адамстар, жоқ, Топастар отбасы келе жатыр..."

— Ооо, Мики! Балақайларыңды құшақтап келіп қалыпсыңдар ғой!
— Ой, тыныш, тыныш, Том, біздің Агоның маған бөтен еркек сөйлесе қалай үріп, мазаны алатынын білесің ғой!
— Сәлем, Джорд, қал қалай? Астына түспейсің бе, презентация басталып қойды дейді.
— Ә, жоқ, Мики, мен осында тұра тұрайын.
— Қалауың білсін.

Дәмхана ішіндегі келушілерге арналған барлық үстел басы бос емес. Келушілер саны көп. Үстелдер арасында сары түсті жейде киген «Пицца Блюз» дәмханасының даяршы қыздары аяқ ұштарымен жүгіріп жүр. Біреулерінің қолдарында тағамға толы табақтары бар, екіншілерінің табақтары бос, үшіншілері үстел басында отырғандардың тапсырыстарын алдарына қойып жатыр.

Қызыл костюм киген көк көз, жалпақ бетті орыс әйелге:
-Сіз, жалғыз отырсыз. Үстел басына екінші болып қасыңызға отыруға бола ма? –деп, айтып жатып үстел басына қойылған екінші орындықты өз ыңғайыма қарай жылжыта бастағанда:
-Жалғыз емеспін, –деді жақтырмаған түрімен. Басын шайқап «не деген бассыздық» дегендей айтты, ішіндегі ойы сәл жыбырлаған еріндерінен білінді.

Қолымдағы ұялы телефонға қарап қоям, уақыт түскі үш. Дәмхананың залының ортасына барып келушілерден «босайды-ау» деген үстелді қарауылдап тұрмын. Әлгінде ғана үстел басына отырғызбай қойған орыс әйелі қолын бұлғап маған белгі берді. Қасына барғанша үстел басынан тұрып, жиналып үлгерді.

Керекинфода «махаббат апталығы» дегенді оқып елең ете қалдым. Сірә, көптен бері ұмытқан махаббатым есіме түскен болуы керек. Содан пост жазуға бекінген бетімнің сиқы осы 

Әкемнің бала кездегі махаббатының есімі Ардагүл деген. Қазір әр қайсысының өз отбасы, ошақ қасы бар. Ара-тұра телефонмен сөйлесіп, қал-жағдайларын білісіп тұрады. Ондай кезде шешем жақтырмай, қызғанып жүретіні бар Әрине, негізгі айтайын дегенім бұл емес, осыған ұқсас өзімнің бала шақтағы махаббатым туралы. Біреулерге қызық болар, болмас, бірақ сөге көрмеңіздер. Бұл бала махаббатыма, сезіміме деген кішкентай құрметім. Айта отырайын, ендеше…

***
3 сынып. Түстен кейінгі ауысымда оқимын. Қыс болғандықтан соңғы бесінші сабақтарда кеш қарайып кетеді. Соңғы сабақ Жансая мұғалім беретін дүниетану сабағы. Бақылау сабағы. Кім дұрыс жазып бітсе, сол ерте қайтады. Әйтеуір бұрқыратып берілген сұрақтарға жауап жазып жатырмын. Арман түртеді, «көшіруге бере тұршы» деп. Бермедім. Ол математиканы жақсы оқитын. Мұғалім «жазуы әдемі» деп мақтайтын.

Менің көңлім үй еді жапандағы,
Кірді оған мейірімді де, қаталдары.
Кірлеген соң есігін жауып алған,
Содан бері ашуға ешкім бата алмады.

Анық еді оны ешкім елемесі,
Қатардағы үйлерге теңемесі.
Айналаға зер салып қарамайтын,
Жуылмаған өйткені терезесі.

Мен мектепте оқып жүргенде,Қазақстанға келген инвесторлар туралы көп естейтінмін.Бірақ инвестордың кім және міндетінің қандай екенін білген жоқпын. инвестор — ақшасы көп адам екенін сезетінмін.Бірақ ойлайтынмын, инвестор міндетті түрде шет елдің адамы болу керек деп,өсе келе олай емес екенін түсіндім. Кейде сол елімізге көмектесуге келген инвесторлардың оғаш қылықтарын, қазақтарға нашар қарайтынын естігенде қаным қайнайтын.Мен сол шетелдік инвесторлардың орынында болуым керек деп есептейтінмін.Әрине, оның қалай болатынын білген емеспін.Бірақ көкейімде ой болды, егер менде инвестор болып, адамдарды жұмысқа алатын адам болсам, халқыммен ең болмағанда нанымды бөлісемін ғой деп.(Себебі, мен естігенде шет елдіктер қазақ жұмсшыларына қарағанда екі есе жақсы,әрі құнарлы тағам мен арнайы таза, басқа жерден әкелінген су ішеді екен) Міне, сол ой әлі де арманымның алыбына айналды. Әлі тірі болсам, еліме қызмет етіп, қаражат мәселесінің шешілуіне аз да болса да үлесімді тигізетініме сенемін. Мен осы ойымды жүзеге асырамын! Аааааааааааааааааааа!!!
Және мен көрген адамдардың кішкене болсада проблемасын шешіп,өздері де үлкен бизнес иесіне айналған орыс жастары туралы видеоны сіздермен де бөліспекпін. Маған ұнады, сіздер ойларыңызбен бөлісе жатарсыздар! www.youtube.com/watch?v=VKyDA2iyFjs