Қажығұмар Воркута. "Дениз"

— Дениз, ең ақыры — ол сені қан-жоса қылып пышақтап тастап, енді шала-жансар жатқан жоқсың ба?
— Қойшы Мәрт, ашудан өзін өзі ұстай алмай қалған ғой. Тиме оған!
— Дениз, ол сенің клатчыңа улы жылан салып қойып, өткен айда өліп қала жаздаған жоқсың ба?
— Мен де одан кететінімді естіртпей, қойып қалдым ғой, шыдамай кеткесін солай істеген ғой.
— Дениз, ол Гүлханедегі әуе базасына сенің үйіңде күрдтер карта ойнап отыр деген жалған ақпар бермеп пе еді? Нәтижесінде аспанға дереу екі ұшақ көтеріліп, үйіңді термикалық зымырандармен атқылаған жоқ па? Қазір шешеңнен қалған жалғыз естелік — шұлық тоқып отырған бестемірі емес пе? Қандай адамсың өзің, Дениз?
— Доғаршы Мәрт, қойшы, өтінем! Жүрегінің түкпірінде ол бәрібір қайырымды адам, мен сеземін.
— Қайырымды? Дениз, ол Өзгірдің туылған күн кешінде тортқа у сеуіп кетіп, енді қазір Мехмеш пен Өзгірдің өлген күндерін атап өтіп жүрген жоқпыз ба, Дениз?
— Қой деймін Мәрт, қой! Құдай үшін қой! Қызғаныштан істедім деді ғой ол! Махаббаттан көкірегі қарс айырылып бара жатқасын не істерін білмеген ғой! Шаршадым Мәрт, өтінем — кетші!
— Махаббат??? Ғашық адам сүйетін адамының үстіне балконнан Наполеонның ескерткішін лақтырып, басын жара ма? Осы жатқанда шекеңнің жартысы полиуританмен әрең тұр, неге түсінбейсің осыны, Дениз… Уфф, Дениз…
— Мәрт? Мәрт?! Мәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәәрт!!!..