Ақиқат пен миф (Konvict-тің рухына)

Бұл постымды бауырым @konvict-тің рухына бағыштаймын! © ҚараСақал

— Кім, кім? Қашан? Жоооқ!
Абай ұйқысынан шошып оянды.
Кешегі күнді есіне түсіре алмай мең-зең болып кереуетінің қырында біраз уақыт көзін уқалап отырды. Ары ойланып, бері ойланып еш есіне түсіре алмаған соң, амалсыздан қайта жылы төсегіне сүңгіп кете салды…
— Өлтір, өлтіііір, кетіп барады… Жарылғыш лақтыр! Басынан ат, басынан ат! Тығылатын жерді көрсетем мен саған, биттің баласы!
Бұл жайлап жүріп келді де қараңғы бөлмеге тығыла кетті…
@TERISKEI ызаға булықты.
— Сболыш, көріп тұрмын сені! Шық дедім саған, шық жаныңның барында?!
— Субханаллаһ, шық дедім саған! — деді @Ahi бар даусымен қолындағы АК-47-сін аспанға атқылаған күйі.
Үн жоқ.
— Біреудің қолында жан тәсілім еткеннен гөрі өзім өлгенім артық!
Абай гранатасын қолына алды да өз алдына тастай салды. Аз уақыттан соң жаңағы бері айғайлап жатқан @TERISKEI мен @Ahi-дың құлақтары жарылыстың даусынан бітелуге шақ қалды. Тез арада өз құлағын жегідей жеп, шыңылдаған дауыс шыққан жаққа жүгірді. Жеткендері сол еді, аспанда гранатаның әсерінен қалықтап ұшып бара жатқан @konvict-тің денесіне көздері түсті…
— Машаллаһ!
…
— Scheschesse! Ойнамаймын нақ! Қатты ойнайсыңдар ғой лібәәә! Қой қайтайын, әби шақырыватыр! — деп жыларман күйі @konvict ойынханадағы орнынан тұрды, — Келесіде үйреніп келем…
… Әйтсе де жүзі күліп тұрғанымен, көңілінің түбінде «сболыш, ептібайымайдтар» деп ызаланып тұрғаны көзінен белгілі еді…