"Керекшінің" оралуы

2004-тің басы-ау деймін… Малайзияда жүргенмін әйтеуір. Азидолла е-хат жіберіпті: «Мына сілтемеге кіріп, тіркелші. Ана жақта деген айтыс боп жатыр. Өлең жазатының бар ғой, қашщищ...» деген сияқты, шамамен. Елді сағынып жүрген студентке керегі сол емес пе, бардым, кірдім, тіркелдім, айтыстым…
Ол кездегі «керектің» келбеті де, сәні де, мәні де басқа еді. Қазақ тілінде форум ашылды деп қуандық. Ой жаздық, пікір айттық, айтыстық, тартыстық… Аршат, Бекжан, Нұрғиса, Әсет, Ертай, Жұлдыз, Нұргүл, Мәриям, Жанна, Гаухар сияқты қыз жігіттер өмірде де жақсы араласып, дос боп кеттік. Бір емес бірнеше отау да құрылды сол ортаның ішінде. Одан кейін үйлі-баранды болдық. Отбасымызбен араластық…
Біздің буынымыз сияқты содан бері талай буын өсіріп, талай түлек түлетіпті «керекинфо». «Керекшілер» деген өзінше бір қауым ел қалыптасты. Әрине, уақытқа қарай іші де, сырты да үнемі жаңаруда… Бірақ, өз басым сол 2004-2005терден кейін көп кірмеген болатынмын.
Жазуға деген құштарлық баяғыдан бар ғой. Бірақ, жұмысым мен ортам мүлде басқа салада болған соң, қолға қалам алу кейінге қала берді. Тек соңғы уақыттары ғана жазу туралы кәдімгідей ойлана бастадым. Тіпті сол, өзім жүрген бизнес пен қаржы, экономика бойынша да неге жаза бермеске дегендей ойлар келе бастады. "Қайда жазам" деген мәселе туғанда, айналып келіп, осы «керекке» тоқтадым. Керемет жазғыш, сұмдық блогер болып кетуіміз екіталай шығар. Дегенмен, азды-көпті түйгеніміз бар, көргеніміз бар. Біреуге қызық болар, біреуге ой салар, біреуге бағыт сілтер. Не болса да, келдік ортаға оралып, достар. "Қайта оралу" дейсіңдер ме, «жаңғыру» дейсіңдер ме, өз еріктерің. Сәттілік тілеңдер, «жас» керекшіге!