Екі фильм жайлы ой

Төбелес фильмдерінің шедеврі атағын алып үлгерген Рейдтің жалғасы наурыз айында Алматы кинотетарларында жарыққа шыққаны белгілі. Аузым ашылып қарадым демейін, бірақ фильм бойы жүрегім дүрс-дүрс соғып, эстетикалық тамаша бір ләззат алғанымды жасырмаймын. Өте-мөте сирек сезілетін сезім.
Дәл сол уақытта Нұх пайғамбардың биографиясы дейін ба, аңыздың желісінде түсірілген Даррен Аронофскийдің «Ной» деген туындысын жұрттар ауызының суы құрып мақтап жатты. Оған да барып көрдім, бағым келгеннен емес, құрбымның көңілі үшін ғана.
Енді анализ. Аронофскийдің қазіргі мэйнстримнің интеллектуалды, өзінше тәуелсіз (независимые фильмы) фильмдерін түсіретін Кистофер Нолан сияқты жастардың must see режиссерлерінің тізімінің алдында орналасқан жан. Көпшілігі гений деп бас ұрады, сүйсінеді.
Ал шындығында, бәрі өмірдегідей. Аронофскийдің туындылары жалпақ жұрттың өзін ақылды сезінуіне мүмкіндік беретін «пэлсапашыл», «терең», «ооо операторлық шешімдерін айтсаңшы!!!!» дүние ғана. «Ной» фильмі тобырдың вкусына сай, миллиондап ақша жинайтындығына сенімділікпен түсірілген, режиссердің жаны мен жүрегі емес, бизнесмендік интуициясы мен фильм түсіру тәжірибесі ғана ат салысқан фильм.
Нұқтың өз отбасын құтқаруында залда ине шаншар орын болмаса, Рейдке келген адам саны онға әрең жетті. Басқа кинотетарларда да сондай көрініс орын алғанына күмәнім жоқ (Қазақстанды ғана айтып отырмын). Досымды бұл фильмді көруің керек деп апарып, оның көз жасына себеп болдым. Ия, ол фильмдегі қан мен қатыгездікке қарап, өзін психологиялық және физикалық түде нашар сезінді. Мені кінәлады.
Рейд 2 «Ной» сияқты адамзат проблемаларын қозғайды ма? Жоқ. Себебі ол, бір танысым айтпақшы «тупое мочилово ». Эхх…