Пыртфолио. Ақләйлек Эванджелиста.

Мұндай күйде адам бір-ақ рет, жақсы, үш рет бола ма деймін.

Жаңадан ашылған гипермаркетті — оның дүкеншілерімен бірге зерттеп жүргем. Сүттер әлі де көкөніспен, сабындар әлі де дамбал сататын бөлімде шашылып, бейберекет жатыр екен. Әлі я сілтемесі, я қисыны жоқ сөрелердің арасынан кильки мен банкідегі борщты таба алмай, сандалып біраз жүрдім. Шамамен осы банкілердің арасында болар деп, үшлитрлік қойыртпақ бірдеңені сөреден көтеріп қалғанда, ар жақтан… ол қарап тұр екен!

Неткен сымбат, неткен көрік! Мұндай қыздың бейнесін сендер салмай тұрып, өмірге келіп қойғанына қ ам жеп жылаңдар, уа, суретшілер! Дүрс-дүрс еткен жүрегінен толқып тұратын тарта киген көйлегінен тіпті есімнен адасып кете жаздадым. Дәл осы сұлулығын бұзбайтын нәзік дауыспен:

— Қоясыз ба? — деді маған!

«Еее, маскүнемдігім алты алқашқа жайылып болған екен, тіпті мынаған дейін...» деп ойлай бергенім сол еді:

— Банканы орнына қоясыз ба деймін, мен алайын деп жатыр едім — деді.

— Қоймағанда ше! Тіпті апарып беремін ғой! — дедім 17 жастағы қыз көрмеген бейшараның дауысымен.

— А мен қарсы емеспін — деді күлімдеп ол.

Охх шешесс, килькиім мен борщым әдірем қалды: гипермаркетті жағалап жүріп, соған керек заттарды іздеп кетіппін ақыры мен. Құшақ-құшақ соның заттарын арқалап жүрдім. Ақыры кассаға да келдік. Сол-ақ екен, ар жағынан бір жігіт келіп, Ақләйлектің бетін шөп етіп сүйіп алды да:

— Не тяжело было? — дейд!!!

-Нет, вот джентльмен помог! — дейд мына қатын!!!

Заттарын сөмкелеріне салып-салып алды да, бақытты екеу құшақтасып кете барды. Мен тасым аңырғанкүйі кассаның қасында қала бердім. Шешесс… Ептібайымайд қатындар(((((((