Сырласу

Өткенде мен бір өлең жаздым,
Ойымды тереңінен бойлай қаздым.
Ойладым қиялдағы идеал қызды,
Бар ма деп шын өмірде ондай адам
Не болса да қарасам жобаласам
Жуықтап жанасса да сол бір қызға
Ойланбастан мен ертен соған барам
Ол қыздың өзі орта бойлы, асқан сұлу
Ойында жоқ әлденеден жасқанып тұру.
Тал шыбықтай иілген мүсінді қыз
Бұйырмаса ол маған жалаймын тұз.
Қалқамның қасы көзі қиылған
Өзі әдеппен ғана сызылған.
Шаштары қара да емес, сары да емес
Көзге шоқ боп көрінген нұрлы елес.
Жүрегі бар тап таза, лүпілдеген
Ешқандай да дақ түсіп үлгермеген.
Күлкісі бар хрустальдай сыңғырлаған
Сөздері тау суындай сылдыраған.
Бұл жалғанда өзің менің қалауымсың
Алтайдың бөктерінде өскен маралымсың.
Айдында қаз арасында аққу құсым
Алыстан көзге түскен дара мүсін.
“Жүрегім” ол қыз маған қарамаса – қаралысың,
Бұл өмірде өлелгенше жаралысың.
Сызылып, талықсыған еркем менің
Өзің мені армандарға жетеледің.
Жанасса да менің қиялым ертегіге
Күмәнданып қараймын ертеңіме.
Кім білер тағдыр қалай шарықтарын
Бірақ сенімен болу менің мәңгі арманым.
Ерке мінез жан құрбым
Ақтардым саған жан сырын.
Қолыңа салдым – міне тағдырым
Бірақ сәл кідіріп тыңдашы
Ғашықпын саған ғашықпын!!!