Менің сүйікті кітабым жоқ...

Осыны 2 апта бұрын көріп риза болғанмын. Шынын айтқаны үшін осындай баға берсе, келесіде өтірік айтады. Осылай жаман қылыққа тәрбиелейміз өзіміз.

Дым баға бермес едім. Өз басымнан талай өткен. Апталап әне-міне жазамын деп жүргенде, уақыт өтіп кетіп, 10 минут қалғанда бірдеме шимайлай салу. Түсінуге болады.
Жалпы, кітап оқу мәдениеті онша қалыптаспаған халықпыз. Мұғалімнің өзі қанша кітап оқыған екен. 60-70 кітапты қиналмай еске түсіріп, ішінен біреуін ұнататынын айтса — мархабат. Ал, оқығаны — он шақты кітап, оның жартысы кітап деуге келмейтін форматтағы бықым-сықым болса, бұндай тапсырма талап етуі, нәтижесінде біреуі ғана анадай нәрсе жазса, ренжумен аяқталмауы керек. Қойған бағаға қарағанда. Педагогтардың өздеріне тікелей байланысты, қысқасы. Сол ортада жүргесін, талайын көріп жүрм.

Шынын айтсам, біраз кітаптың басын қайырыппын. Бірақ, ұнайтын кітап десе нақты айта алмайды екенмін. ӘР кітаптың өз орны, өзіндік бағасы бар. Ілияс Есенберлиннің тарихи кітаптарын бір-бірінен бөліп қарай алмайды екенмін. Мен бұл балаға баға қоймай, керісінше бір жақсы кітапты оқуға кеңес берер едім.

Біреуден көшіргеннен гөрі жақсы тірлік. Мен баға қоймай, түсіндіру жұмысын жүргізер едім.

Жасасын БАҒА! Жарайсың, баланың сабаққа дайындалуы мұғалімнің 50 пайызын көрсетеді. 2-нің бірі балаға, бірі мұғалімге, мұғалім бағаны дұрыс қойған екен.

Негізі идея үшін 5 қояр едім. Ал мазмұн үшін 2. Идея тарқатылмаған. Егер, автор «Менің сүйікті кітабым жоқ. Өйткені...» деп жалғастырғанда әлдеқайда қызығырақ болар еді.

Әр кітап өзінше құнды. Бала дегенмен қырсықтау екен.

Сол баға деген бәлені қойғанда қиналатынмды қойсаңшы, негізі класта 3 маңдайына жазылған, 4 және 5 маңдайына жазылған балалар болады, мына қағазға 2 қойсаңда 5 қойсаңда ештеңені шешпейді, бастысы журналға түсетін баға, егер бұған шыныңды айтқаның үшін деп 4 қойып берсең, оқушылардың ішіндегі пысықайлар ата-аналарына өсек тарата бастайды, бәлен мұғалім бәленге түк жазбасада 4 қойып берді ал маған 3, содан ата-анасы келеді әлгі 3 қойғакн баланың, түсіндіріп көр оған неге қойғаныңды өзіңді жарымес етіп шығарады, сондықтан мұғалімдерді де түсінуге болады.

осылай жазуға миы жетсе, демек бала толық дебил болмағандығы

Бұндай оқиға біздің бала кезімізде де болып еді. Кластағы Балдырған деген қыз «Менің досым» деген шығармаға «Менің досым жоқ» деп жазғаны үшін екі алған болатын

Тақырыбының өзi дұрыс емес. Бала шынын айтты. Қазақ шығармашылығын қотарып оқысам да, сүйiктi кiтабым жоқ екен. Ұнайтыны, тәнтi қылатыны кө-ө-өп. Но ол сүйiктi деген сөз емес. Мұғалiмiнiң өзi тақырыпты дұрыс қоя алмаған. Так что ана баға мұғалiмнiң өзiне қойылған баға.

Генрих Боровиктің «Пролог» деген кітабында бір қызық мысал бар осыған байланысты. Америка мектептерінде оқушыларға шығарма жазуға мынадай тар тақырыптар берілмей екен. Яғни сұрақ қойылмайды. Тек ұғымдар беріледі. Ол ағаш, отбасы, кітап т.с.с болуы мүмкін. Осыдан кейін баланың қиялы жұмыс істей бастайды.

Бала көтқырсық басқа түк те емес

Өмірінде бір кітап оқымаған адамдарға бұрын таң қалатынмын. Бір кітап оқымаса да (туысқан бір сіңлімді айтам) бір отбасының ұйытқысы, 4 баланың анасы болып отыр. Сол сіңлімді қазір таң қалмай-ақ түсіне бастаған сыңайлымын)))) Ал тақырыпқа келсек, бала енді турасын айтқаны үшін ұстаз болсам 4 қояр едім. Бір рет студент кезімде әдебиет сабағынан берген тапсырманы оқымай барғам. Содан ағай жазбаша блок алған кезде кішкене записка жазып жібергем. «Ағай, түк көңіл-күйім болмай жүр, келесі жолы оқып келуге уәде берем. Жаттанды сөздерді жазып, сізге өтірік көлгірсігім келмеді» деп. Общм, екі қоймай-ақ қойшы, деген намек қой. Ағай түсінігі мол адам еді, «4» қойыпты.

Шығармада 1 бағаны мазмұнына, 1 бағаны қатесіз, сауатты жазғаны қоюшы еді ғой.

менiн бiр женешем, кiтап окып отырып тыска шыгып кеткенде, кiтабымды устел устiне калдыргам. Сосын кешке карай ажетханага барсам, таныс кiтаптын парагы жатыр. Алып окысам, Расул Гамзатовтын Тырналары. Короче ажетханада отыратындай конiл куйде болмадым. Жылдам келiп кiтабымды карасам бакандай 5 бетi жок.

Бұл тақырып өзін-өзі сарқып біткен сияқты ед.

Мына суретке не айтамыз?