КЕШІР

Адастым ба, білмеймін, алжастым ба,
Қуанышым мұң болып алмасты ма?
Қонса ұшпас бақыт іздер пенденің,
Өзі мәңгі тұрақтап қалмас мұнда…

Қуанамыз ие болсақ жақсы атқа,
Асығамыз тез жетуге мақсатқа.
Қол жеткеннің бәрін тастап кетеміз,
Ұзақ жылдар сарылумен тоссақ та.

Құштар болып, қол созамыз арманға,
Шын сенеміз көз бояушы алданға.
Есің кетіп, елеңдеп, ескермейміз,
Бәрі қалып қоярын бұл жалғанда.

Тәубесіне келе бастар пендең де,
Басына тек кайғы бұлты төнгенде.
Өмір сүріп ешқашан өлмейтіндей,
Өкінеміз болса да кеш, көмгенде…

Жауабы жоқ көп сұрақтан шаршадым,
Көз көрмеген тыныштықты аңсадым.
ӨЗГЕЛЕРДІҢ МІНІМЕН КҮРЕСЕМІН,
ӨЗ БОЙЫМДА ТОЛЫП ЖАТЫП ҚАНША МІН…

Мен де қызық, түсініксіз пендемін,
Кейде көкте, кей кездері жердемін.
Дей алмаймын «Көп қой менің көргенім»,
Дей алмаймын «Көп еліме бергенім».

Дей алмаймын «Өлең-менің ермегім»,
Өлеңменен жүректерді емдедім.
Жалғыз Алла – өмірдегі сенгенім,
Жалғыз өлең – артта қалар өрнегім.

Талай жандар теріс жолда сенделді,
Алар қайтып Құдай өзі бергенді.
Қиын сәтте түзу жолдан адассам,
Кешір Алла, кешіре гөр пендеңді…