Қадірі қашқан корпоративка

Жаңа жыл жақындағанда мекемелер мен кәсіпорындардың корпоративканы қашан, қай ресторанда қалай өткіземіз деуімен бастары ауыра бастайды ғой. Сол басқосуды “жақсылап тұрып” өткізбесе келетін жаңа жыл келмей қоятындай болатынын қайтерсің. Тіпті соған жауапты адамды бір ай бұрын сайлап тастайды. Сонымен жылдағы дәстүр бойынша ресторанда отырмыз улап-шулап. Құттықтаулар, сол баяғы аяз ата, әртүрлі қызықты ойындар өткізу дегендей. Менің айтпағым қаракөз аруларымыз ішімдікке масайраған соң шығаратын қылықтары еді. Құдай-ау орыстың қыздары мен қатындары қанша ішіп жатса да мыңқ етпейтінін қайтерсің, еденді тесіп жіберердей екпіндерімен айғайлатып билейтіндері болмаса. Ал, қазақтың нәзік жандылары осындай кезде іштегі эмоцияларын ұстай алмай қала ма (әрине бәрі бердей деуден аулақпын) бірден көз жастарына ерік береді. Отырыс ортасынан асқасын жұрттың бәрі зал мен әжетхананың арасында сабылып кетеді ғой. Сол туалеттің алдындағы шағын алаңқайда екі қыз егіліп жылап отыр. Үшіншісі оларды уатып әуре. Бір кезде араларынан біреуі отырған жерінде ағылтып құсты да тастады. Сонда шылымын сорып тұрған орыстың бір қатыны шыдай алмай кетті ау дим: қазақтар құсып-тышатындарың бар, жылайтындарың бар несіне ішесіңдер деді. Сөз сүйегінен өтіп кетті ма, бір қыз орнынан атып тұрды да, қазақтың суын ішіп, нанын жеп отыр екенсің, ендеше оның құсығына да жиркенбей қара, егер оған шыдамасаң “қ...қты жемей” өз отаныңа зытып отыр –деп бірақ басты. Соңғы екі сөзді айтқанда дауысы қатты шықты. Ана қатын ужас-ужас дегеннен басқа ештеңе айта алмай қалды.
ПыСы: Өткен сенбіде жұмыстағы бір әріптес ағамыздың 60 жастық мерейтойына қатыстық. Онда да сол температурасы жоғарылаған бір қарындасымыз көз жасына ерік беріп жатты. Бірақ ол әйтеу құсқан жоқ.