Ұлт болашағы-тәрбиелі ұрпақ

Апай:
-Тақырып түсінікті болса, деп жатқанда қоңырау шыр ете тусті.Оқушылар абыр-дүбір сыныптан шығып барады.Ал Арман болса партасынан қозғалмайды.Апайы Арманға:
-Арман, сабақ аяқталдығой кеш түсіп кетпей тұрғанда уйіңе жетіп алсаңшы.Ата-анаң уайымдап қалар!
— Әттең, солай болсағой!-деп сөмкесін арқасына іліп алып сыныптан шығып кетеді.Әр түрлі ойға батып уйінеде жетті.Уйге кіргенде баяғы сол тыныштық, баяғы сол мұңлы көңіл.»Мүмкін анам мен әкем жұмыстан ерте келер» деген үмітпен алдырына тағамдыда әзірлеп қойды.Сағатқа қарай-қарай шаршаған ол, анасына өзі хабарласып:
-Ана,қашан келесіздер? Мен тамақтыда дайындап қойдым.Ең бастысы тез келіңдерші
-, деп жатқанда анасы Арманның сөзін бөліп:
-Балам, тоқтай тұр.Біз әкең екеуміз дереу жұмыстарымызбен басқа қалаға кетуіміз керек.Қазір қасыңа әжең барады, уйде бол жарайма?-, дегенде
-Мен ешкімге керек емеспін, мағанда ешкімнің керегі жоқ-, деп ашуға бой алған Арман тұтқаны қойып тастап уйден жүгіріп шығып кетеді.»Мен неге жалғызбын?! Басқа балалардың басынан сипап арыстаным деп еркелетер әкесі,құлыншағым деп қойына алатын аналары қасында.Ал менің әке-шешем неліктен әр уақытта меннен алшақ жүреді?! Тым құрығанда қасыма демеу болар бауырымда жоқ»
Ойға шомыла жолдан өтіп бара жатқанда, улкен жылдамдықпен келе жатқан мәшиненің қасынан қалай тап болып,қалайша ауруханадан бір шыққанын сезбейде қалады.
Ұшаққа мініп бара жатқан кезде әкесінің ұялы телефоны соғады.Бұл хабарды естіген анасы мен әкесі жұмыстарын тастап, дереу ауруханаға жетеді. Баласының көзі жасқа толы кейпін көрген анасы өз қателігін бірден тусінеді.