«Ахаң» дегеннен шығады.Қарағандылық жас ақындардың бірлі-екісі өздерін «Мұқағали», «Төлеген» деп атайды.Тіпті біреуі Мұқағали Мақатевқа арнап өлең жазып арасында Мұқаш деп сырласып қояды. Мұқағалидың құрдасы тәрізденіп…
Менің Мұқаңа арналған өлеңім бар
Қараша үйі Мұқаңның
Қараша үй –
Қара өлеңі Мұқаңның,
Түңілігінен сығлаған сыңар күн.
Жарқанат жыр ай астында туғанда,
Жатағың боп қараша үйге сұрандым.
Қараша үйі,
Қасиетті Мұқаңның.
Асыл жырдың көрінгенде арайы,
Ақын ұлдың тер төгеді самайы.
Рұқсат етші қараша үйге барайын.
Жыр кітабым болмасам да ағайын
Қымыз ішіп қонағы боп жатыңдар,
Шындық айтып шырылдаған ақындар.
Қара өлеңнің қазанында қайнаған,
Қасиетті жырынан дәм татыңдар.
Қараша үйде поэзия жетілген,
Ақындықтың анық сыры шертілген.
Бір бұрылып соқпай өту қиын-ақ,
Қара өлең биік тұрса еркіңнен.
Аққу жырын аттандырып көк белге,
Қарсы алсын деп ұрпақтарым көктемде.
Қанатты жыр қайтып елге оралды,
Мұқаң ақын бұл өмірден өткенде.
Қарасаздың жыр жаңғыртып тасында,
Жетімкөлің жетім жатыр расында.
Қара өлеңнің қараша үйі тұрғанмен,
Өзің жоқсың ошағының басында.
Қараша үйі,
Қара өлеңі Мұқаңның,
Босағаңда сығалаумен тұрамын.
Өйткені мен ғашық болған шығармын,
Қара өлеңге Қасиетті құмармын.
Сондықтан жыр жұлдызын жандырып,
Босағаңда бұл өлеңді шығардым.
мен түсінбей отырмын… Аха деп құрдасына айтпайды ғой, керісінше сыйластықтың белгісі емес пе?
Бастығымның есімі Ахметбек, қарамағындағылар (99 пайыз Қызылордалықтармыз) Аха деп сөйлесеміз.
Бір мақаламда менде «еке» деген жалғауды қосып жазғанмын. Сосын үлкен кісілердің атына және кейбір достарыңа, таныстарыңа «еке» деген жалғауды өзіңе жақын тартып сөйлегеніңді түсінеді-ау, еркелігіңді көтереді-ау дегендерге де айтады екем. Бірақ, қайтыс болып кеткен ұлт зиялылары мен марқұмдарға «еке» деген жалғауды қосқан ыңғайсыз сияқты. Меніңше, «пәленшеке» деген жалғауды көзі тірі адамдарға ғана айтқан дұрыс-ау…
Ахаң мен Жақаң, Мұқаң дегендер халықтың еркелетіп атауы. Мұқағалидың өзінде:
«Махаңдар жоқ, Махаңдардың сарқыты,
Мұқағали мақатаев бар мұнда» деп айтқан.
Сонда ол Махамбетті құрдас санайтын, автор айтпақшы «тәрбие көрмеген көргенсіз» болғаны ма?! Қазақ журналистерінің кемшілігі бар, но оны объективті көрсету керек. Бас-көз жоқ ұра берудің өзі «трбие көрмеген көргенсіздік» болып шығады кей-кейде.
Бір жыл болған кірмегеніме, баяғы құпия сөз, бәлен-түгендерді қайта еске түсіріп, «тасымды» қатыруға еріндім.
Сатыбалды анау-мынау ұсақ-түйекке ренжитін жігіт деп ойламаймын.
Сосын, газетке шыққан мақалалардың барлығын бірдей «журиктер» жазады деп ойлаудың өзі қателік. Кейбір миы ашып кеткен ғалымсымақтар материалдарын тықпалайды, ешқандай стильдік, грамматикалық түзетуге көнбейді ондайлар.
керсіншесіне жыным келеді. сенің сөзіңді өзгертіп, өндеп жазғандарына. ТР-да рахат-ақ. қалай сөйлемдерді қате құрап берсең де шығады. ол сенің қатең, кемшілігін боп есептеледі. жорналистер мен газеттерге қатысы жоқ…
Білерім, тұз бен Жоңғарларға қатысты жазылған қос мақАлА да «Ана тілі» газетінде жарияланған, Мынаны түсіне алмадым, «эзоп тілімен жазылған болар»,-деп ғана ойлап(себебі, ақын өлеңдеріне оқырман-көңіл құрмет бар,), қойдым.
Қараша үйі Мұқаңның
Қараша үй –
Қара өлеңі Мұқаңның,
Түңілігінен сығлаған сыңар күн.
Жарқанат жыр ай астында туғанда,
Жатағың боп қараша үйге сұрандым.
Қараша үйі,
Қасиетті Мұқаңның.
Асыл жырдың көрінгенде арайы,
Ақын ұлдың тер төгеді самайы.
Рұқсат етші қараша үйге барайын.
Жыр кітабым болмасам да ағайын
Қымыз ішіп қонағы боп жатыңдар,
Шындық айтып шырылдаған ақындар.
Қара өлеңнің қазанында қайнаған,
Қасиетті жырынан дәм татыңдар.
Қараша үйде поэзия жетілген,
Ақындықтың анық сыры шертілген.
Бір бұрылып соқпай өту қиын-ақ,
Қара өлең биік тұрса еркіңнен.
Аққу жырын аттандырып көк белге,
Қарсы алсын деп ұрпақтарым көктемде.
Қанатты жыр қайтып елге оралды,
Мұқаң ақын бұл өмірден өткенде.
Қарасаздың жыр жаңғыртып тасында,
Жетімкөлің жетім жатыр расында.
Қара өлеңнің қараша үйі тұрғанмен,
Өзің жоқсың ошағының басында.
Қараша үйі,
Қара өлеңі Мұқаңның,
Босағаңда сығалаумен тұрамын.
Өйткені мен ғашық болған шығармын,
Қара өлеңге Қасиетті құмармын.
Сондықтан жыр жұлдызын жандырып,
Босағаңда бұл өлеңді шығардым.
Бастығымның есімі Ахметбек, қарамағындағылар (99 пайыз Қызылордалықтармыз) Аха деп сөйлесеміз.
«Махаңдар жоқ, Махаңдардың сарқыты,
Мұқағали мақатаев бар мұнда» деп айтқан.
Сонда ол Махамбетті құрдас санайтын, автор айтпақшы «тәрбие көрмеген көргенсіз» болғаны ма?! Қазақ журналистерінің кемшілігі бар, но оны объективті көрсету керек. Бас-көз жоқ ұра берудің өзі «трбие көрмеген көргенсіздік» болып шығады кей-кейде.
Сатыбалды анау-мынау ұсақ-түйекке ренжитін жігіт деп ойламаймын.
Мынаны түсіне алмадым, «эзоп тілімен жазылған болар»,-деп ғана ойлап(себебі, ақын өлеңдеріне оқырман-көңіл құрмет бар,), қойдым.