Гастарбайтердің обломдары: 8 билет, бір "Арман"!

Ол кезде тіптен салатовый едім. Небары 20-жаста.
Бір қыздың артынан жүгіріп жүр едім.
Ескі кино кейіпкерлерінің ішінде ең ассексуал кім бар?
А? Кім-кім? Буратино дейсің бе, ол ағаш ғой.
Петя Васечкин? кетнақ педофил!
Пьер Решардың кейіпкері?! Қойшы-ей, ол нағыз дөң жуаң еді менің қасымда.
Жаңа біреу «Шурик» деген сияқты еді… Во-во, тепло! шамалап қалдыңдар… Сексуалис та, каратарис та, варатарис та емеспін, жо-жоқ. Құлағынан күн көрінген тырық, әлжуаз әшкәристің өзімін.

Уопшым, сондай бір образды елестетіңдер. Қалтасында он мың теңге авансы бар. Бір тиын кемі жоқ бақандай 1000 теңгеге барахолканың өзім ғана (СХИ-дің жігіттерін санамағанда) білетін нүктелерінен басымнан бақайыма дейін шыттай жалтырап киініп алдым. Дольче Габбанасынсс…
Үстімдегі жіптерді маңғаздана теріп, (пежон эдакий) шалқая басып, 160-шы автобусқа кірдім.Көзде әшки. Шашөскеткен. Ғап-ғашық. Бірнеше автобус, троллейбус ауыстырып, «Арман» кинотеатрдың алды келдім.
Телефон шырылдады. Қабылдадым.
— Алло! Алло!

— Алло Назия сен бе? (Әрі қарай жақшаның ішінде біздің айтпағанымыз, бірақ меңзегеніміз жазылады)

-Аха, Гаст мен кешігіп жатырмын. (Мені 15 минут күтесің бе, әлде чорт құсап бір сағат тұрасың ба?)

— Ештеңе етпейді, жа-(жаным деп айтуға дәтім бармады, " қайдағы жаның" десе ұялқалам ғой, туфф қорқақтық-ай)-райды, мен келесі сеансқа дейін күте тұрам. Бірдеңе жейсің бе? (Күтем ғой әлбетте, себебі, менің сенен басқа ермегім де қызығушылығым да жоқ, безделнікпін)

-Жоқ, сен точно сол киноға барғың келе ме менімен? (Өз айтқаныңнан қайтпайтын мықты жігітсің ба?)

— і-ым (логикам байланыс аясынан тыс жерде)… Енді не істейміз? (Мықты жігіт деген қандай?!)

-Білмеймін ғой, саған кино ұнай ма? ( Еркек сен емес пе, өзің айтсайшы анығын!)

— Сен келсең ұнайды. (Нағыз еркек емеспін, бірақ енді кәдімгі еркекпін ғой, бірақ… не ғо… мм)

-Жарайды, бірақ мен құрбыммен келемін, Ренжімейсің бе? (Қаншалықты маған ғашықсың? Қаншалық ақылдысың?!)

— Жоға, келе берсін, құрбыңның құрбыларын да ертіп әкел. (Өлесі ғашықпын, кілең беске оқығам мектепте.)

-Урра! Күт! (Қап, епті тағы бір әлжуаз ботаник!)

Бір сағат өтті. Кинотеатр маңындағы кафенің күзетшісі қуып шықпасын деп, алдын ала бір стақан коланы аздап, ішіп отырдым. Таусылуға аз қалғанда, тіпті ернімді тигізіп, ішкенсымақ боп, уақытты созып отырдым.
Бір кезде көрінді Назиямыз, қасында Разия, Мәрзия, олардың жігіттері, жігіттерінің бірінің досы.
Салқын тер шықты маңдайдан.
Келіп жақындап амандасып жатыр. Ал мен қалтама қолымды салып, ішіндегі ақшаны сыртқа шығармай қалай үлестіретінімді қайта-қайта есептеп әлек.

Сонымен барлығы өзімді қосқанда 8 билет алыппын. Оның ең жақсы, ортасындағы орындарын Назия мен Разия алып қойды. Қалғандары «Мен Нәзияның қасына», «ал мен Разияның қасына отырам» деп жайғасып алды. Мен ең шеткі орындықта қылиланып, қиялымда әлгі шақырылмаған қонақтарды кең экранда болып жатқан фильмінің бас кейіпкері болып отырмын.

Кино бітті. Сыртқа шығып таксиге ақша шығаратын кезде менде жетпей қалды. Біреуі Тастаққа, Шаңыраққа, қыртым-сыртым уопшым, әлгілердің жігіттері де тиын шығара бастады.
Назияның маған қараған ала көзінен, аш күшіктей бұлтыңдай кеттім. Сол кезде төмендегі диалогтың соңғы боларын білмеп едім.
Тап осы диалогтан соң, мені, мына омыртқасыз, белсіз, импотент секілді сүмірейген сорлыны, ішқұсадан арып-аңығып кеткен мәжгүнді лақтырып кету, саналы қыздың ойына келуі мүмкін ең дұрыс шешім екеніне күмәнім қалмады.

— «Назия, қалай, кино ұнады ма?» (Мен саған ұнадым ба?)
— «Түк те» (Түк те!)
— «Неге, бұл фильмге адам сонша ақша жұмсады, (қыздың көзі бақырайып кетті) спецэффектілерге, массовкаларға, актерлерге (жүзі жіби бастады) ал сен ұнатпай отырсың» (Мен барымша тырыссам да, қалай ұнатпағансың?)
— "Қойш, көрінбейді қайда жұмсағаны. Баналды сюжет. Кәдімгі треш қой, рахмет, бірақ мен кеттім үйге, Чао-пока!".
(Қойнақ, несін бәлсініп тұрсың? Түк қызық емес өтті бүгінгі кеш, сенде идея болмаса мен кеттім)
— "Қой, кетпе, біздікінде вешір болып жатыр!" (Соңғы шанс берші!)
— «Мен сонда барсын дейсің бе?» (Мықты болсаң тартып ал шансты)
— ммм, білмейм, өзің барғың келе ме? ( Тартып ала алмаймын, алақаныма өзің салмасаң?)
-Сенің ше? (Біләд, әлжуаз епті, екі бұтыңның арасында бірдеңе бар ма өзі жоқ па?)
— Келеді әрине, сен барсаң. (Білмеймін, енді бар сияқты ма, өзің қалай ойлайсың?
— Мен бар алмайтын шығармын. Сау бол! (Меніңше жоқ. Кет нақ енді мазамды алмай!)
-Жарайды, ертең звондаймын (Шынымен жоқ сияқты.)

Артқысөз:

Ол содан кейін менің телефонымды алмады. Мен әлбетте, оған қатарынан 20 рет звондадым (өйтпесем, қандай әлжуаз болғаным?) Ешқайсысын да алмады.
Жоқ, ол чайка емес еді. Мен лох едім.