Гастарбайтердің ең көп күткен айлығы

20-21 жаста едім.

Өзімді престижді универститеттің түлегі сезініп, кез-келген жұмыс менің келуіме қос аяғын көтере қуанатын шығар дегем. Басында сондай көрінді. Соған масаттанып, ананы таңдаймын, мынаны таңдаймын деп жүргенде, ақшам таусылып қалды.
Таныс емес камоктан қарызға 800 теңге ақша алдым (тамаққа, жолға). ЕРтең бір шабашка ұрып тастап қайтарып берем деп, залогқа диплом, удостоверение (лох-ай десейш), аттестат (оның не қатысы бар еді), РНН, СИК бәрі салынған папкіні тастап кеттім.
Екі-үш күнге кешіктіріп, шабашкадан тиын жасап, дәңкүментіме қайтып келсем, әлгі сатушы қыз жұмыстан шығып кетіпті. Дәңкүмент қайда екенін өздерің болжап көріңдер.
Еркін Пуароның озық үлгісінде зерттеу, тіміскілеу, іздеу, біреудің телефонынан звондау, сұрастыру арқылы, әлгі сатушы қыздың Таразға байға тиіп кеткенін білдім.
Тараздағы байының телефонын тауып, документтерім оның Алматыдағы жеңгесінің үйінде екенін, 800-теңге қарызыма қосып 3000 теңге сыйақы әкелсем, бере салатынын айтты.
Ал менде, өздерің білетіндей, қалтамда бұтақ та жоқ. Бұтақ бар ғой. Бірақ одан басқа ештеңе жоқ.
Бір ай сөздің тура мағынасында үй жағалаған БОМЖ болдым. Нашар тірліктер, біркүндік жұмыстар, бір сағаттық ақша табулар, ақшасы бар, бірақ ешкім қарамайтын қыздармен дос болып, альфонстық қылу, әйтеуір істемегенім қалмады, денемде тіршілік нышанын сақтау үшін. Өзімді «барлығы уақытша» деп жұбатумен ғана болдым.
Тапқан ақшам «Из-рук-вруки»-ден шабашка іздеуге, өтірік резюменің ксероксы мен китайский лапшаға кетті.

Әке-шешеме әлбетте айтқан жоқпын.
Сөйтіп жүріп, бір шараганың канторасына ағылшын тіліне мұғалім болдым. ЕШ тіркеусіз. «Бір айдан кейін документімді көрсетем, жоғалтып алдым, бірақ ағылшынша білем» -деп ағымнан жарылған соң, директор жүзі жылып, кіргізе берді.

Бір айдан соң, 7000 теңге қолма қол алдым.(2004-ші жылда да ол өте аз ақша саналатын) Оның төрт мың теңгесін завуч директорға бер, әйтпесе жұмыстан шығасың деді.
Ойланып-ойланып, «жепсіңдер нақ» дедім. 7000 теңгенің 2000 теңгесіне проездной алдым да, аз мұз тамақ ішіп, әлгі Розыбақиевада тұратын сатушының жеңгесінің адресін тауып, үйіне бардым. Үйіне барып, шай ішіп, тамағына тойып алып (үш мың теңгені ақтау керек ғой)… ақшасын беріп, бүкіл документтерімді алғандағы сезімімді әріппен жеткізу мүмкін емес еді.
Бір апта тағы бомж болдым. Бірақ бақытты бомж болдым. Туысқандарымның телефонын беріп жүр едім, потенциалды жұмыс орындарына. Бір күні сол телефонға бір христиан телефон соғып, тәуірірек жұмыс ұсынды. Арғы жағы өмірбаян болып кетеді.