Қанар

Патриктің мен кедей баласымын.
Басымды бар бір бөлме шалаш-інім.
Аш қарныма иісің маза бермейді,
Қанарыңа қадалған қарашығым.

Оятатын ішектерді ішімдегі,
Қанардағы күлшелердің күші ме еді?
Сол қанарың «микраларда» орналасқан
«Ақсай-нанды» есіме түсіргені…

Қанар деп басталатын асыл атың,
Мұрныма ас болып асылатын.
Бүйрек бүйір, қызыл бет күлшелерді
Қатты келген матаң ғой жасыратын.

Қою майға өрнек боп өрілетін,
Тосап болып үстіне төгілетін.
Қарынымды тойғызар бар қасиет,
Қанарыңда жатқандай көрінетін.

Қымтап қойсаң матаға қуатыңды,
Кедей көзін басқаға бұратын-ды.
Жолыққанда өзіңмен ауыз-ернім,
Шаймаң-шаймаң етіп бір тұратын-ды.

Пеш ішінен шыққанда ертеменен,
Наубайшы да дымы құрып, ентелеген.
Сен де әлі талай жанды құлатарсың,
Бір жапырақ нанға, міне, жетем деген.

Ал, ақшалы өзіңнен бал жұтар керім,
Қарны тойып айтады бұт әндерін.
Малдыларды тербетіп отырарсың,
Қанарыңнан аңқытып жұпар лебін.

Содан соң қарынға кезігерсің,
Асқазанның қатпарына көмілерсің.
Қанардың шын бағасын нан салынған
Тек кедейдің қолында сезінерсің…