"Ит сорлысы көшбасшыға ереді"....

— Мама, мені ертең өзіңмен бірге ала кетші…
— Мен жұмысқа барам ғой…
— Мен үйде сенсіз қалсам, менің жүрегім қатты қамығады. Өтінемін, мама, мені өзіңмен ала кетші. Мен сенсіз қалай өмір сүремін?

Шыдамадым. — Жарайды, ала кетем…
Таңертең қызымды диагностический центрға апарып, дәрігердің қабылдауынан кейін үйге әкеп тастап, жұмысқа кетем ғой деген жоспарым далада қалды.
Таңғы сағат сегізде шыққаннан екеуміз қалада түске дейін қаңғыдық.
Тоғыздағы қабылдауға әрең үлгеріп бардық. Одан шығып, «БТА» Банкіндегі ақшамды алу үшін жарты қаланы троллейбуспен аралап ол жеттік. Одан шығып, ауруханада жатқан ағатайымызға (үлкен балам) бардық. Ол өзі бір ыңғайсыз жерде тұр. Одан шығып, менің жұмысыма баратын автобусқа отыру үшін бір квартал жаяу жүрдік…
Сол бір төрт сағат ішінде қызым бір жылады, шаршады, шөлдеді, қарны ашты, «көтершіге» басты… Автобуста екеуміз құшақтасып отырып ұйықтап қалып, түсетін жерімізден өтіп кете жаздадық.
Не керек, әйтеуір келдік. Жұмысымды істеп отырмын, әйтіп-бүйтіп. Бір абзац жазып тастаймын да, қызымды тосып келемін, тағы бір он минуттан кейін қолын жуам, енді бірде ол бояп тастаған тақтаны сүртем… Жаңа бір әріде печенье үгітіп тастапты жерге, оны жинап келдім…
Мені қойшы, ілесіп шыққанына өзі өкініп жүр. Одан да бауырымды бағып, үйде отырсам ғой деп ойлаған шығар…
Бәрінен мына жердегі жұрт ертең майда-шүйде заттарын іздеп қала ма деп ішім қылпылдап отыр…