Жазалаңдар
салынғанына үш-төрт жыл болған үй. тұрғындары да жақында қоныстанғандар. былай «мәдениетті» адамдар тұратын сияқты. үйіне дейін шыдай алмай ма екен? әлде әдейі істей ме? тоғызыншыдан бірінші этажға дейін лифтінің ішінде тұру мүмкін емес. сасық иіс мүңкіп тұр. осындайда скрытый камера орнатылса екен деп кетесің. шыжыңды ұстап алып жазалайтын.
Сосын, ауылдан келсе солай болады. (Бәрі емес, қазір біраз ауылдықтар ренжіп қалады).
Ең жыным ұстайтыны, төменде біреу кір іліп қойса, төбедегі бір МЕГАМОЗГ кілем қағып тұрады.
Өзін коренной қалалықпын деп есептейтіндер арасында да кездесіп жатады )
мен ілмеймін далаға кір… 21 ғасыр, бәрі автомат…
Қалаға келдім. Бес этажды мәйітханадан орын тиді. Тарзан сияқты қарғып-секіру өмір мектебінен өтсем бір сәрі, лібә, бесінші этаждан көтеріліп-түсу жазық даланың баласына — азап. Лифті «Лифтмонтажжабдықтау» ЖШС директорымен бірге қайтыс болған.
Балконға шығамын. Анау да қағып жатыр. Мынау да қағып жатыр. Сонда мен қақпай немене, тоқалдан тудым ба әлде мешіт тұрған көшеде мысық зорлап қолға түсіп, елден аластатылдым ба?
сиз коп колданасыз, бирак магынасын али билмей журмин, жаман нарсе екенин иштей сеземин, сонда да тусиндирекетсениз
Ужссс, қазақ бола тұра қазақша білмейсіңдер деп мазақтап жүрген жігіттен мұны естігенде, тырқылдап күліп алғым келді. Сөздің түбіріне қарап жақсы деп топшыласа керек. Сосын мен айттым, сөздің түбіріне қарап айтатын болсам, мен де көп сөз біледі екенмін дедім
При чем тут үш күн, при чем тут мәдениетті қыз?)))))
Мұндағы тақырып, есі дұрыс, экстрималды емес жағдайдағы адамдардың «свинский» қылықтары, ал сен қайдағы жоқты…
Ай, лан, забей. Қазір әйтпесе ұрысқа тірейсің бәрін.
ПС. Мен ештеңені персонально қабылдамаймын. Мен үшін спорласу спорттық ойындарға парабар. Ұрыстан кейін де, ұрысқа дейін де қол алысудан қашқан емеспін.
менің де қалалық болғаным шамалы, ауылдан шықтық қо. сонда да адам айналасына қарау керек сияқты, қалада жүргесін қаладағыдай жүрулері керек.
қолыма түссе жаңағыдағыдай малдарды сол жерде жазалаймын.
Өткендееее, пәтер іздеп жүрген уақытта, Достар екі деген шағын ауданында бір супер жаңа үй тұрғызылған ғой. Содан, барсақ! Ужас қой. Жап жаңа үйді быт шыт қып тастаған. Подъездге кіре бергенде темекінің қалдықтары, шемішкенің қабыршағы, қоқыс деген толып жатыр, қабырғаға неше түрлі сөздер жазылған. Ең қызығы, біз көретін пәтер төртінші қабатта еді, сол төртке көтерілгенше (лифттары әлі қосылмапты) сондай картина. Есік алдында ылғи қазақ балалар, қазақ мамашалар, отырған жеріне түкіріп, сыраны бөтелке аузынан сылқытып отыр. Ужас дедік!
Кеңестік дәуірде жеке меншік деген болған жоқ.
-Ей, шашпаңдар!
— Мына жер сенікі ме не?
— Жоқ, общий
-Она неге бес бидайың күйіп отыр?
— Қазір енді жеке меншік пайда болды. Әр адам өз меншігіне мықтап қарауы керек, мықтап қарайтын болады да. Ол тек алдағы уақыттың еншісінде. Мәселен, сол тышқақтар, шешемебелді отельдің алдына отырып көрсінші. Штрафын өкіртіп, ия өзіне жегізіп енді отыра алмайтындай қылады.