Сағыныш + үміт

өлеңнің астына авторын жазып қою керек. Авторы белгісіз өлеңдер қатарын көбейтпей.

жаңа пост қылып.)

АДАСУ. ҚАЛА. ДЕПРЕССИЯ.
І

Бұ дүниеден жалығып, о дүниені аңсаған,
Жан мұңынан қорқам да мен де өтірік ән салам.
Өзін-өзі алдаған маңдайым-ай не дейін –
Бадырақ көз үрейім,
Ессіз езу мерейім.
Қан мен тердің кенжесі – тым жылтырақ қаланың,
Көшесінде мерт болған күндерімді санадым.
Санадым да өкіндім…
Өкінішім ол менің – жорылмаған түстерім–
жорылмаған түстерім – келешегім бұлыңғыр.
Ол да өкініш дедім де ерінімді тістедім…
Мына өмір о, тоба, өңім бе әлде, түсім бе?!
Жан жылайды түн туса жанарымның ішінде.
Жалған достың күлкісі түкпірінде санамның,
Өлі көзбен қарайды қабағына ғаламның.
Өзін өзі жұтады өсекшіл қан күбірлеп,
Олар кімге табынып, кімдер оған жүгінбек?!
Дал боламын осылай қара шерге байланып,
Ей-һей, шіркін кетсем ғой жасыл Сөзге айналып.
Өткен күллі ғұмырым – жалғыз сәттік қиялым,
Кешіре гөр келешек – таңдау еркім – зиялым.
Таңдай алмай Жолдарды кезіп келем көшені,
Бас қатырып қайтемін Жазмышым шешеді.
О, көшелер, көшелер – жалғыздықтар мекені.
Мен секілді адасқақ сеннен талай өтеді.
Олар мендей арманшыл ыңылында «Мен» өлген,
Олар сендей сұп-суық сезімдері көнерген.
Олар менің аяулы жүрегім ғой – сенгішім,
Олар мендей бақытты және сорлы қайғылы
іздей-іздей шаршаған белгісіздің белгісін.
Иә, солай… көшелер ем тауып бер Жаныма,
Жә, жә, болды бар болғыр!
Міне, әлгі… Тағы да…
Сөздер гулеп шекемде, сенім өліп ішімде,
Қаңғып кеттім қан жылап, еркіндіктің түсінде…

ІІ

Лас сөздің салқыны ауырлатып жер шарын,
Аспан ылғи жылайды – менің мұңлы аңсарым.
Аруақтың анты бар ауа да сол мүгедек,
Топырақтың қайғысы сауда үстінде үдемек…

Уай, Уақыт, қайт дейсің?!

Солай, уақыт, талай түн қиялында қаңғыған, –
Қасарысқан қырсықпын сөз бұйдасын аңдыған.
Айналайын, гүл – Уақыт, жанарыңа жаз қонсын!
Маңдайымнан сипай сал мысық көңіл мәз болсын!

Көк түтінге көміліп көкірегінде кек өлген,
Ғасыр жатыр жарықтық бет-ауызы көгерген.
Иә, біздегі сор тірлік – ит тұмсықты, өгіз көз,
Ал, мінбеде неге осы, ыңқылдайды семіз сөз??!

Семіз сөздің буына аш құлқындар уланбақ,
Кешір,
кешір,
Уақыт, өсе берсін қу мандат…
Ақыл айтып кеттім бе ақымақ тіл сумаңдап…
...Қар жауып тұр далада, көбелектей көлбеңдеп,
Сықырлайды табаным: «Әділет жоқ, өлген», – деп…
Ақыл суық,
сөз суық,
ой да суық – дірілдек…
«Мүмкін...», – дедім, мырс етіп, саусағыммен күбірлеп…

ІІІ

Тағы шықтым көшеге…
Неге шықтым?!
Білмеймін…
Домалайды қаңбақ – күн, басып бойды зілдей мұң.
Зымырайды уақыт – тоқтап қалған ойларым.
Қайдан келдім бұл жаққа, қайда барам, беймәлім…
О, Тәңір-ай, шынымен ақыл-есім дұрыс па?!
Аяз билеп ауада, қар жылайды бұрышта.
Еш нәрсені ұқпадым… Түсінерсің қарағым,
(Құшырланып, өлердей темекімді сорамын...)
Кімді күттім, ал енді, нені іздедім құлшынып,
Жолдар жатыр алдымда қайыршыдай күрсініп…
Момындарды мұқатқан күлкісіндей заманның,
Қарап тұрып қарадай неменеге ызаландым?!
Ғаламторда қаңғыған сөйлемдердей жалаңаш,
Жаурап қалған сезімнің демі – дертті, араны – аш.
Жүн қып түтті-ау жүйкені тым жүйесіз дыбыстар,
Қайда кеткен достарым, қайда әлгі туыстар?!
Езіліп тұр жүрегім… Қырау-қырау айнала…
Күбірлеймін: «ӨМІР», – деп, көңіл үшін жай ғана.
Қарқылдайды ауада жүз марапат, мың мадақ,
Қар күреп жүр көк сақал жел жөтелін жұлмалап…
Жылтыр тілдің сөзіндей суық екен күн бүгін,
Түске айналып кетсе ғой түсініксіз тірлігім…

IV

Сөйлемеймін мен енді! Сөзім – жетім, себебі!
Қарашы, әне, аспаннан ымырт түсіп келеді…
Бұл қалаға адасып, түскендеймін ғарыштан,
Бәрі әйтеуір ақылды, бәрі бір-бір данышпан.
– Автобустың ішінде қайтыс болды адалдық…
– Оны қойшы, бір халық интернетте жоғалды…
– Қазір бәрі қатігез не қылады обалды,
Өміріңіз байқамай мейірімнен тоналды…
– Даурықпаңдар егестер үшеуіңде еліріп, –
– деп ,– төртінші көк езу есінейді керіліп…
«Нұрылы-нұрлы» сөздерден қала әбден жалығып,
Ымырт отыр бұрышта жезөкшедей торығып…

V

Қыс өлді, көктем туып, күн санап санамағын,
Өзімнен өзім қашып, өзіме ораламын.
Ойымда ойым тұнып, сөзімде сөзім ойнап,
Үйімде табыламын, көшеде жоғаламын.
Дай-дай-дай, көше, көше, о, неге құбылады.
Езуден таңданысым көліктей шұбырады.
Адамның күнәсінен күс жұққан кешкі көше,
Азанның дауысына өкіріп жуынады.
Әлемді аялаған әдемі Әмірлері,
Кешірші, Жалғыз, Шексіз, Мейірімді – Тәңір, мені.
Сіз жайлы күнде айтады, сөзінен иман гүлдеп,
Арқамнан қағып тұрып, Арқаның қоңыр желі.
Ол – менің ең сүйкімді өзгеше әнім еді,
(Әй, шіркін, түсінсе ғой, Жел болып, бәрі, мені,)
Иә, кеше, өткенімнен мұң жалап келе жатқам,
Қарсы алды қарсы алдымнан тоқтатып тағы мені,
Арқаның қоңыр желі АР жайлы сұрай берді,
Көзімнен күйінішім ауаға құлай берді.
Ол мені аяды ма, бетімнен сүйіп тұрып,
Күрсініп, қайта-қайта сендерге былай деді:
«Бұл қала – кеңседегі халықтың өтініші.
Бұл қала – саудалаған сәбидің жетім іші.
Бұл қала – жиған қорап – патшаның ойыншығы.
Бұл қала – алаяқтың өксіген өкініші...»
Бұл – Оның аманаты, ойым жоқ жан жылатпақ,
Жүректің тілегіне бола алман мәңгі қақпақ.
...Өңімді жалықтырған мақтаншақ иегімен,
Түсімнен шықпай қойды сары шал сандырақтап…