«АБАЙ ЖОЛЫН» КІМ ЖАЗДЫ?

Мен 7 сыныпта оқып жүргенде практикантка қыз келді. Ол кезде мен үшін тәтей болатын. Тәтей келе есімізді шығарды. Сұлулығымен ұл біткен, «жігіт» біткен жетінші «А»-ның жүгермектерін қырыли ғашық қып тастады. Алғашқы сұрағы былай болды тәтейдің:

— Кім «Абай жолын» оқыды, қолдарын көтерсін?

— Мен оқыған жоқпын – деді ештеңеден, ешқашан хабары жоқ Дако.

Жалпы алғашқы теке қайда бұрса, сол қисықтың бойымен қисаюға бейім ұлттың қойдай жуас ұрпағы болған соң, көбіміз де «оқыған жоқпынды» ұстандық. Тәтейдің аздап шамданып қалғанын түрінен ұқтық. Бірақ әдемі жүзі, үстіндегі мұнтаздай таза көйлегі мен терезеден соққан көктем самалы тербеген қара шашы шамданған түріне ерекше сымбаттылықты беріп тұрды. Біз ұл біткен, «жігіт» біткен жүгірмектер қас қақпай қарап отырмыз тәтейге. Әр қылығын бағып отырмыз.

— Жарайды, ең болмаса «Абай жолын» кім жазғанынан хабарларың бар ма?

Теке сол Дако болып, біз «білмейміннен» ары аспадық…

Пысық Арай қолын көтеріп айтты:

— «Абай Құнанбаевтың жолын» Құнанбай жазды.

Сынып ду күлді! Енді мұны білмеу… Арай сасып қалып артынша жөпелдемдетіп кетті:

— Жоқ, кешіріңіздер, ол кітапты Абайдың өзі жазған екен ғой, ұмытыңқырап қаппын…

Беті бүлк етпеген Арай қыран топан болып жатқан бізге бажырайып қарады. Тәтей де езу тартты. Тартысы қандай сүйкімді десеңші… Арай беті қызарып, өмірі бой бермейтін бетпақтығына басып:

— Немене күлесіңдер? Енді «Абай жолын» не Абай, не Құнанбай жазбағанда кім жазуы мүмкін?- деді де отыра кетті. Солқылдап жылады сосын.

Тәтей Арайдың намысына тиіп кеткенімізді ұқты да, бізге, жыртыңбайларға қабағын түйе қарады. Қабақ түйісі қандай еді! Біз сап тиылдық.

Біздің жетінші «А» менің болашақ жеңешеммен осылай танысқанбыз.

Пысы: Между прочим, мен жұмысқа кіргенде біздің бастық «Абай жолын» оқыдың ба деп сұраған. Қасымда не жеңешем, не Дако болған жоқ. Мен шынымды айттым…