Бір балалар бар...

қонаққа тілін шығарып, түкіріп кететіндері

Менің балам сондай. Ұр, соқ — оған по қи.

баланың аты-бала

лібә мен ондай қылықтар жасасам футбол мәшігі боп кететінмін

мен лібә еркелейтін балаларға жыным келеді, еркелесе әке-шешесіне еркелесін ептібайымайттар

Негізінде кішкентай кезінен ненің дұрыс, ненің бұрыс екенін мың қайталап құлағына құйып отыру керек қой деймін. "Қой!" дегенді білмейтін бала жабайы болып өсетін сияқты. Мысалы, үлкен адамдардың өсегіне араласып, аузына келгенін айтып (көбіне анайы сөздер), қырсығып, шыңғырып, елдің мазасын алып.
Очм, түсінуім бойынша бала тәрбиесі де үлкен маңызды нәрсе. Оған бейжай қарауға болмайды.

Бір сөзін қайталап мияулап отыратын балаларға жынм келеді нақ. Бұрын жұмысқа қаланың сыртынан барып-келіп жүргенде, бір әйел баласымен күнде мен жүріп жүрген аптобысқа мінетін. Баласы мектепке баратын жасқа келіп қалған. Лібәәә, баратын жеріне жеткенше шешесінің миын қи қылып жібереді енді анауың. Бір айтқан нәрсесін қайталай береді. Тыңдамайын десең де, тар аптобыстың ішінде құлағың естиді — ананың ызыңына қаның ішіліп кетеді ғой. Шешесінің өзі әрең шыдап отырады, ұрып жіберейін десе, аптобыстағылардан ұялады. Шешесіне жаның ашиды.

машинаның сиденьесіне аяқ киімдерімен шығып кететін боқмұрындарды сабап алғым келеді, бірақ амал жоқ отырасың тырсиған бүйі құсап

жиендеріме ұрыссам, жезделерім "өзіңнің балаң болғанда көрерміз" дейді.
Ал әкемнің інісінің баласын өлтіріп тұрып тәрбиелегенбіз, қазір тәте-тәте деп сыйлап тұрады, бетіне келмей өсіргендер басыңа шығып кетеді.

«Бала балалығын жасамаса оның несі бала».
Өзінің өскенін өзі білмей тұрып, өзінің жастығында істегеніндейге шыдай алмайтын үлкендер де бар… Аспаннан аяғы салбырааап түскендей…

"Әкеге қарап ұл өсер" деген де бар. Кіріп шыққанда отағасын жерден алып жерге салып «Сүбірекке» теңейтін жұбайлардың бары жаман. Содан балалары әкені жек көріп кетеді.

Кейде балама қарап отырып өзімнің кішкентай кезімді көргендей боламын. Кейбір қанды ішетін қылықтары менікі сияқты :))

Бала-бақшаның қасында тұрамын. Таңертең ұйқысы ашылмай әкесі не шешесінің артынан сүйретіліп бара жатқан кішкентай балаларды көремін. Кешке қайтарда әңгімесін айтып үйге бара жатады. Байқағаным, кейбір ата-аналар бүкіл көшені басына көтеріп балаларына айғайлап, ұрып, ұрсып келе жатады. Неге үйде ұрспайды екен деген ой келеді.

Племянниктерімді жақсыы көрем, бұзық сондай. Мен сирек көретін болғасын, аздап сыйлай ма, қорқа ма, жаман қылықтарын көрсеткен емес)))
Небір балалар болады бірақ, айтқанға көнбейтін, жылағанда көгеріп, истерикадан талып қалатын(((

сіңілдеріме деуір шаңын қағып аламын, әке-шешесі маған ренжудің орнына, дұрыс өстіп ұрсып тұршы дейді.
Сондықтан бала хотя бы 1 адамнан сескену керек, әйтпесе кісінің бәріне жек көрінішті болады.

Ал мен баласын жұбата алмайтын ата-аналарға жыным келеді. Бала неге ондай қылықтар көрсетеді? Өзіне назар аударғысы келгендіктен, өзінің осы қоғамда рөлі бар екенін және онымен теңесуі керектігін айтқысы келгенде осылай болады емес пе. Негізі, жаңа туылған күнінен бастап бала үлкен психолог қой, байқап қараңыздаршы.
Мен балдардың бәрін жақсы көрем :) есері болсын, жындысы болсын, капризныйы болсын. Олармен тіл табысуым да тез, айтқанымды істетуім де тез
Балдарымыз аман болсын!!!

баланы жұбату үлкен сауапты іс екен. ал балаға көңіл бөлу — көп мөлшерде алтынмен садақа берумен тең екен.
Исламда бала тәрбиесі деген кітапты оқып жатыр едім, содан оқығандарым.

Кішкене кезімізде сіңлім екеуміз де жылауық болдық.Себебін де білемін, папамдар ұрыспайтын.Сіңлім 3-4 жаста болғанда үйге бір туыстарымыз қонаққа келген, ал сіңлім жоқтан өзгеге еркелеп жылай берді. Сонда ана кісі:«Сендер неге балаға қой демейсіңдер, мен болсам баяғыда шапалақты жегізер едім»деді.Айдока жылағанын қоя қойды…
Бірақ ол кезде дұрыс ештемені түсінбеді ғой,қазір былай тәрбиелі…

АЛЛА берген екі племянницам бар (ағамның қыздары), әлі кішкентай, бірақ жанымдай жақсы көрем. Ерке болғанда енді сөзбен жеткізу қиын. Үлкені әкемнің қызы. Кімдікісің десе, атанікі деп тұрып алады. Сосын істеймін дегенін істемесе, жылайды. Бірақ, ағам қатал, көзімен ақ орнына қояды.
Ал мен ұрыса алмайм балаға. Мүлдем. Содан менен қорықпайды. Жасамайтыны жоқ. Айпадқа тұрам екі аяқтап деп жер тепкілеп жыласа да, көнесің (((

Мен жұмыс істеген кезде бір апай баласын ертіп келген ғой. Тентек екен. Содан жаңағы баламен дос боп алдым. Айтқанды орындайтын болды. Шешесі таң қалады қалай деп? Бар болғаны баламен ересекпен сөйлескендей сөйлесу керек. Компромисс дегенді жақсы көреді екен. Тыныш отырсаң мороженое жейсің дегендей))

Қысқасы, Бальзаминкамен келісемін! Балалардың бәрі тәтті! Аман есен, ауырмай жүрсін балапандар))

Негізі анау-мынау дегенмен баланың санасына байланысты сияқты бәрі. Ал кәзіргі таңдағы балдардың түйсіктері мықты болып келетін сияқты :)