"Шаруа" амиголар

Тәренді кездестірдім Ақтөбенің шешемебельді қонақ үйінен. Нақтың.
Әңгіме айтып жарытпадық. Бірдеңені бастай бере, "қазір бес минут" деп, телефонын алады да: «лібә, бензинді местный рынокта реализовать ете берейік, мына жақта транспортировкаға қымбат сұрап отыр»,«складтың артқы жағына түсіріп кете беріңдер, кешкісін рабочийлар өздері разбираться етед». Очм, шаруа нақ күйіп бара жатқан. Мен екі чекушка ішіп қойғанмын әлдеқашан, ол әлі бір стақанды да ұрттаған жоқ. Пида, жоқ — дүрдараз адам боп кеткен екен, шешесстің. Лібә, ақыры отырып-отырып, осы пяншіктің көз алдымда қалай көтерілгені есіме түсті.
Бұрын Орталық Базарда оптым пибі, кола, темекі, дрожь* сатып жүрген кезінде де осы ед лібә, телефонмен шаруа шешіп жүретін ед. Бір күні автобусқа міне салып, біреуге телефон шалып, былай шаруа шешкені бар еді:
— Әлө Мәкөш! Ромалар каропкілерді біздікі деп,… ты жеп жатыр!
— Қойнақ, оларға айт:… ты жемесін де!
-Иә, мен де айттым:… ты жемеңдер дедім!
-А, болды ғо онда...

Бұрын шаруалары осылай-ақ шешілетін. Доу Джонстың индексі, инфляция деңгейі, саясат-хуясат тұяғыма керек емес ед. Ал қазіргі кезде әңгіме көбейіп кетіпті. Енесстің адамсмиті, дұрыстап арақ та іше алмадық, ептібайымайдтың!!!