Төрт шумақ өлең

Тағы да түн…
Қара түнді ұнатамын, ұғамын…
Мылқау түннен жауап таппай мазамды алған сұрағым
Темекінің түтініне еріп, мені тастап барады…
Ал сен болсаң… ал сен болсаң… телефоннан жыладың.
 
Тағы да сол. Көздің жасы. Көңіліңнің кірі, мұңдасым.
Біздік көңіл бір бүтіннен, екі жартыдан болғасын.
Сенің сонша тығылып айтқан, тұтығып айтқан әр сөзің –
Жүрегіме салмақ, жаныма қанжар, көңіліме құйған қорғасын.
 
Қара түн тастап сезіміңді, кете де барды-ау тау асып.
Ұйқылы-ояу бас көтерді бізді таныстырған қалашық.
Айтарға сөз жоқ, ал көңілімізде ой менен ой менен арбасып,
Есте жоқ ескі оқиғалар жатты бір-бірімен таласып.
 
Темекі менің осы бір сәтте досыма айналып кеткен бе,
Менің күлкім күлкі емес – тарттырып алған бетпердем.
Шарбы бұлт жапқан аспаннан сені іздеймін келіп үңіліп.
Көк ала түтін бейнеңді орайды көңіліме келген көктемде…

Мақала сілтемесі: http://qisyq.wordpress.com/2011/03/24/%d1%82%d3%a9%d1%80%d1%82-%d1%88%d1%83%d0%bc%d0%b0%d2%9b-%d3%a9%d0%bb%d0%b5%d2%a3/