Соңғы уақытта Сирияға әскер жіберу туралы әңгімелер ақырырндап шыға бастады. Мен бүгінгі жазбамда нақты Сирияға қатысты болмасада, әлемнің ыстық нүктелерінде болып жатқан әскери қақтығыстарға еліміздің әскерін жіберудің дұрыс бұрыстығы туралы сөз қозғап өтетін боламын.

Басынан тоқталар дүнием ол әскер дегеніміз бір жылға отан алдындағы борышын өтеп жүрген сарбаздар емес, келісімшарт бойынша немесе жалпы отан қорғау саласында нақты қызмет етіп жүрген азаматтар. Дәл кәзір Ауған соғысындағыдай жас балаларды жіберу қажеттілігі жоқ, дегенменде еліміздің негізгі әскерін «соғыс» аймақтарына жіберу позициясын қолдаймын. Көптеген адамдар ол соғысқа біздің қатысымыз жоқ, босқа сарбаздарымыз құрбан болады деген пікірлермен мен толықтай келісемін, бірақта бұның пайдасы өте үлкен секілді. Мен пайда дегенде әлем алдындағы бедел, бейбітшіліктің насихаты, адам құндылығын сақтауға қосылған үлестерден де орасан үлкен пайда туралы айтқым келеді. Ол — Тәжірбие. Иә, біздің әскерлер арнайы оқу жаттығудан өткен, көрші елдермен немесе дос елдермен бірге тәжірбие алмасқан деп айтуларыңыз мүмкін, бірақта соғыс беретін эмоция мен жағдайлардан келетін тәжірбие ол мүлде бөлек. Ойлауларыңыз мүмкін бізгі соғыс қаупі қатты төніп тұрған жоқ, бізге тәжірбиенің қажеттілігі қанша деп. Біріншіден соғыс деген аяқ-аятынан туындайтынын бәрміз көрді (құдай бетін әрі қылсын әрине), екіншіден одан қауіптілік болмаса жалпы әскер ұстау қажеттілігі қандай деп ойлаймын да))Елге әскер керек ел қандай тыныштықта болсада, және ол әскер қуатты болуы тиіс. Ал әскер қуаты тек қару мен дайындықта емес тәжірбиеде. Әйтпесе біздің сарбаздар Алматылық бір "әумесерге" қауқар бере алмай оққа ұшады, неге жалғыз Челах 15 жігітті өлтіреді (бұған сенбеймін негізі), неге елге сәл ғана терорлық қауіп төнсе қорғаушыларымыз қарсылықты шығынмен көрсетеді? Бұның бәрі тәжірбиесіздік теп ойлаймын. Бұл кішкене қауіптер, үлкен қауіп төнсе қайтпекпіз. Осы себептенде әскеріміздің біразы болсада Сирия сияқты аймақтарға барып тәжірбие жинақтап қайтқанына қарсы емеспін. Сарбазымыз кетсе іштей аман оралуын тілеп отырар ел жұрты. Және жібергендеде өлімге оңай бас тікпейтін сарбаздар баратынынада күмән жоқ. Ал бұл дегеніміз елдегі ішкі дайындық тағыда жоғарылай түседі деген сөз. Тағы бір артықшылық бұндай операцияларға әлем көз тігеді және осы арқылы ел әскерінің қуатында байқата аламыз. Әйтпесе неге ірі елдер сол шағын елдер үшін шыр-пыр болып жүр деп ойлайсыз. Әскер қуаты парадтарда емес осындай майдандарда көрінетіні айқын. Ал қуатты елмен әлемде санасары сөзсіз. Бәрі жақсы бірақ сарбаздарымыз құрбан болу мүмкіншілігі бар екені қорқытады. Сіз не дейсіз? Бұндай тәжірбие қажетті ме? Жалпылай елімізде де әлемде де тек бейбітшілік болып, әскер қажеттілігі аз болуын тілейміз!!!

Жауапты һәм лауазымды тұлғалардың сөзіне құлақ түрсек, қазір қазақ әскері үлкен өзгерістерге ұшырап жатыр. Сан және сапа тұрғысынан дамыту, әскери кадрды дайындау-іріктеу – барлық бағытта, деңгейде жүргізіліп жатқан жұмыс.

Жеке өз басым көзім көріп, құлағым естіп жүрген дерек-ақпараттың негізінде оң өзгеріс бар деп айтқым келеді, соған сенгім келеді.

Әрине, білдей мемлекеттің тәуелсіз екенін байқататын белгі екіге екіні қоссаң төрт дей салатын қарапайым түсінік емес, көптеген фактор мен себептің қосындысы. Сондықтан, артығы мен кемдігі болары сөзсіз.

Осы сұрақты өзіме ғана емес, өзгелерге де қойып көргім келді. Бірнеше адамға хабарласып едім, жауапты төмендегі үш адамнан ала алдым.

7 мамыр күні өткен әскери шеруден кейін фотоаппаратыма ілінген суреттер.
Әскери шерудің өзін мына жерден көре аласыз. ---->>>

Алдымен қысқаша ақпарат.

«Қазақстан Республикасы Қарулы Күштері Әуе қорғанысы күштерінің құрылған күнін белгілеу туралы» Қазақстан Республикасы Қарулы Күштері Әуе қорғанысы күштері бас қолбасшысының 2008 жылғы 17 сәуірдегі № 146 бұйрығымен Қазақстан Республикасы Қарулы Күштері Әуе қорғанысы күштерінің құрылған күні – 18 тамыз болып белгіленді.

Толық оқығыңыз келсе: --->>

Өткен жексенбі яғни 18-тамыз күні Астана қаласының сыртындағы 19132 әскери бөлімінде Әуе Қорғаныс күштерінің құрылғанына 15 жылдығына орай мерекелік жиын өтті. Шақыртуда авиашоу деп көрсетілгендіктен сәл қобалжу болды. Енді түтінді будақтатып аспанда сурет салып шыр көбелек айналып жүрген ұшақтарды суретке түсіру оңай жұмыс емес. Содан гуглды ақтарып суреттер қарадым, біраз видеолар көрдім, опшым біраз дайындалдым. Азанда келісілген жерге Canon 5D mark II-ні құшақтап жеттім. Дайын машинамен авияшоу болатын жерге де 20 минутта жетіп бардық. Әдетте қатал, суық көрінетін әскери қызметкерлер жайдары қарсы алды. Бүгін ашық есік күні екен. Мерекелік алаңға Ан-26, С-295, Ту-154, Ту-134, Як-40, Ми-17В-5, Eurocopeter EC145 және зениттік зымырандар арқалаған бірнеше МАЗ-543М көліктері қатар қойылыпты.

Әскерге барғым келіп жүр оқуды бітіріп барғаным дұрыспа әлде 1жыл академиялық демалыс алып барып келгенім дұрыспа?

Былтыр 23 ақпанда сол кездегі Мәжіліс депутаты Тәңірберген Бердоңғаров әріптестерін мерекемен құттықтап, оған Бекболат Тілеухан ренжіп, біздер, яғни журналистер біраз «тауар» тауып алып мәз болғанбыз. Биыл әйтеу Мәжілісте ешкім ресми түрде 23 ақпанмен құттықтаған жоқ. Жалпы отырыс кеше өткен. Әрине, кәбинеттерінде бір-бірін құттықтап жатқандар бар шығар. Алайда, ресми түрде ешкім ештеңе деген жоқ. Дегенмен, ғаламторда 23 ақпанды «мереке» деп, бір-бірін құттықтап жатқандар бар. Ал, мен болсам «мереке емес!» деп безеріп отырмын. Сонымен бұл қандай күн?
Өз басым 23 ақпанды «2012 жылдың ақпан айының төртінші бейсенбісі» деп қана бағалаймын. "Қазақты қан қақсатқан әскердің құрылған күні қазақ үшін мереке емес!" деп қасарысып отырмын. Келісетіндер мен келіспейтіндер екі жаққа сапқа тұрсын.
Фотоны knews.kz сайтынан ұрладым

Қазіргі кезде "өлім оқиғасы" әскерде жиі орын алып барады. Соның салдарынан бір отбасы жалғызынан, бірі тұңғышынан, енді бірі кенжесінен айырылуда.Темірдей тәртібі бар "мекен"-ге қаншалықты көңіліңіз толады? Сіз болашақ ата-ана ретінде (немесе ата-анасыз), не айтар едіңіз?

Әскерге жана келген кезіміз болатын.Бізді алғаш әскери тәртіпке үйретіп жүретін Артықбаев деген сержан күнде жатарда
«Тағы да бір күн өтті»- дейді сонда бәріміз айғайлап «Ну и пуст» деуіміз керек.Ол «Завтра новый день» дегенде бәріміз бірден айғайлап «А нам похи» деуіміз керек.Осылайша күндер өтіп жатты.Бәріміз орысшаға тіліміз келетініміз бар келмейтініміз бар әлгі сөздерді жаттап алдық.Кешке сержант Артықбаев кезекшілікте болған кезде үнемі осы сөздерді қайталап айтып жүрдік.Бір күні кешке бәріміз ұйқыға жаңадан жатқан кезіміз болатын.Ротаның командирі журнал толтырып жүріп«сегодня какой день»деді.Сонда арамызда орысшаны мүлдем қақпайтын Досжан деген досым сержан Артықбаевтың үйретіп жүргенімен шатастырып «А нам похи» демесі бар ма."Қандай күн болсада сендерге похи ма не?" деп ашуланған командиріміз «сендерге похиды көрсетейін»- деп түнімен ОЗК кигізіп плацта жүгіртіп қойған еді.

Әли Баба және қырық қарақшы (Рота командирі және жауынгерлері)

Солдат спит, служба идет
(Солдат бежит, служба идет
Солдат идет, служба идет
солдат спит, служба идет)

Ты уже отвечаешь, или я просто не слышу? (Командирға айтуға жауап таба алмағанда жиі қолданатын сөзі)


Боец должен отдавать честь каждому дереву, начиная с меня.(Өзіне әскери сәлем бермей кеткенде айтатын полковниктердің сөзі)

1 сағат жүріп, Сасебо қаласына келдік. Ол енді Huis Ten Bosch қалаcынан да әрі орналасқан. Нагасакиге кері барып, Сасебоға арнайы шығуға уақытты құртатын болғандықтан, осы маршрут ең қолайлы болған сияқты.

«Я никогда не забуду эту дату, ведь этот стал солдатом» деп әскерге түскен күнімді еске алып отырмын. 2002 жылдың 23-ші мамырында Алматы-1 вокзалынан түскен біздерді «Газ-66» машинасына тиеп Түркісіб ауданындағы 2021 әскери бөліміне әкелген еді.

Бұл психологиялық бір тест, финн армиясындағы еркектер де қыздар да өтуге тиіс тесттердің бірі. Тест мақсаты — әскерлердің басында проблема бар ма жоқ па соны анықтау, медиктер және командирлер тест нәтижелеріне жүгіне отырып әр әскермен қалай

Алғысөз
Агенттен Аршат айғай салды. «Не деп?» дейсіз ғой. «Циркте күлмейтіндер жайлы әңгімеңді „Керекинфоға“ сал» деп. Патеря боп қалдым. О не деп. Сілтемесін берді. Алдым, бардым. Аптыры мен. Есіме блогыма бұрынырақта жазған жазбам түсті.

Блогқұрылтай-2011 де кім болмады десеңізші. Мәжілістің депутаттары да, атағынан ат үркетін ақын ағаларымыз да жүрді. Солардың ішінен көзіме бірден түскені Ауған соғысы ардагерлері ұйымдары қауымдастығының төрағасы Бақытбек Смағұлов еді. Бұрындары әскери салада қызмет еткендікі ме ағамызбен шамалы сұхбаттасқан едім. сол сұхбаттан үзінді.

-Біздің әскери техникаларымызға көңіліңіз толады ма?
— Кезінде қыруар қаржы жұмсап алған «Семсер», «Найза» сынды техникаларымыз жарамсыз болып тұрғаны белгілі. Мен өзім соғыс көрген адаммын. Бізге жаңа әскери техникалар керек. Аталған техникалар бір орында тұрып атуға жарамсыз әрине.Терезелері сынып кеткен кездері болды. Машинаның рамасы соққы күшіне есептелінбеген.Ол машиналардың башмақтары болуы керек еді. Ондай жағдайда атқан кездегі күш машинаның рамасына емес башмағына табандарына түсетіні де мәлім. Осылайша бір жерге құрып атып-атып, тағы басқа жерге барып атуға жарамды. Бірақ бізге осы техникаларды игеру керек. Бір техниканың жанында шабылып жүретін ондаған адамдардың санын жаңа техникалар арқылы қысқарта аламыз