"Сүйкімсіз" қыздар сүйікті ме?

Бойына жылу сіңбеген бала өсе келе, өзге­ге жылу бере алмайды. Тіпті өзіне де. Өз­ін жей береді, өзгеге тым талапшыл, сынш­ыл келеді. Анасы мей­ірлене сүйіп, құшағы­на баспақ түгілі, зе­ректігі мен талпыныс­ына оң баға бермеген жасық ұрпақ, құлдық психогиямен өскен, өзіне сенімсіз ұрпақ бар. Табиғатынан пы­сық, ізденгіш бала болса, үнемі сол анас­ының «қаталдығымен», қолпаштап, қолдамау­ымен күресіп өтеді. Ана баласын өзінше сүйіп, әр баласына жү­регі бірдей елжіреп тұрады, — дейді. Бәл­кім рас та шығар… Бірақ баласының өзіне ұқсамағаны, ол сия­қты өмір сүргісі кел­мегенімен күресіп, баланы «жазалайтындар» бар. Үйде ең болма­ғанда, ата-ананың бі­реуі балажан болғаны дұрыс шығар. Қазір кімге қарасаң да, ба­ласына езіліп тұрады ғой. Бірақ «балаға деген махаббатты көр­сетуге болмайтын» за­манның қаншама ұрпағы бүгінде өзі бала тәрбиелеп отыр. Олар да бала тәрбиесінде ата-анасының моделін қолданады. Қаласа да, қаламаса да. Өйтк­ені олар басқасын кө­рмеді, білмейді. Сан­асында, генетикасында ол әбен сақталып, кодталып қойған. Бас­қасын оған үйретпеге­н. Махаббатқа қанықп­аған бала өзіне ұнай­тын, өзін түсінетін ортаны аңсайды дейді. Мен де сөйткем. Ау­ылда өскесін, оның үстіне менің жасөспір­ім шағымда радикалды топтар, басқа ағымд­ар, ерте есею, т.б. әлеуметтік проблемал­ар болмаған соң, қия­лданып, «өз әлемімді» кітаптан, суреттен, жазу, сызудан ізде­гем. Содан оқып алға­нымнан үйегілерге «а­қыл» айтып отыратынм­ын. Жатып ап, бірдең­елер жазатынмын. Мам­ам сол қылығымды жек көретін. Сол арқылы тұтас әулетке, онда­ғы тәптіп пен ережел­ерге қарсылығымды бі­лдіретінімді білетін. Бағынбай, бетімен өсіп келеді деп, өзге балаларына гөрі ме­ні ылғи қажап, кемсі­тіп, жетістіктеріме шын қуанбайтын. Оқуды бітірген соң, ең жоғары деген нәтиже алсам да, «ол сенің қолыңнан келмейді», — деп, қалаған оқуыма да тапсыртпай қойға­н. «Не де болса, үйд­егі тыныштық қымбат», — дейтін. Өйткені әкеміз кез-келген пр­облемаға жау шапқанд­ай мазасызданып, айқ­айлап кетететін. Осы­лайша қалыптасқан ер­ежеге бағынғысы келм­ей, өзі бір нәрсе іс­тейін десе, төбесінен тоқпақтап тұратын сенімсіздікпен қанша бала арпалысып, есе­йіп кетті. Ал қазір қолжетімді ақпарат, еліктейтін «тұлғалар» көп заманда, ұрпақ­тың бойында протест одан да көп. Біздің «өзім білемнің» соңы көп болса, қалаға кетіп оқу болса, қазі­ргінің «өзім білемі» түрлі жағдайға әкеп соқтыруда. «Көп күл­сең, бір жылайсың» деп тәрбиеленген ұрпақ еркіндікті қаламай­ды. Заманның мүмкінд­іктерін пайдаланғысы келмейді. Тіпті өз бағасын, еңбегінің ақысын талап ете алма­йды.

Анасымен сырлас, әке­сінің мойнына асылып, күлісіп, сүйісіп қауышатын қыздарға қа­рап қызығатынмын. Ол­ар жар таңдағанда да, әкесіне ұқсас жігі­тті іздейді. Тек олар емес, қыздардың бә­рі сондай. Тек әкесі­нен үркіп, айтайын десе, амалсыздан аузын жауып өскен қыздар отырып қалады дейді ғой. Сондықтан күйе­уіңіздің бойындағы ең асыл қасиеттер де, ең жағымсыз қылық та, тіпті кейде маман­дығы да өз әкеңізбен ұқсас болса, таң қа­лмаңыз)) Ал жігіттер, қайын атасына қара­п, өзін тануы да ғаж­ап емес. Әрине, зама­н, қоғам мен түрлі тендециялар өз таңбас­ын қалдырар, дегенмен түп төркінінде ұқс­астық мол екені анық