Шарасыздық.

Досым әйеліне қатты ренжіп қалыпты — бір отбасында кейде болып тұратын қалыпты жағдай деуге келетін де, келмейтін де сияқты…
Шатақ неден шыққанын айтпады, айтқаны:
— «Не құдай алмады сені...» — деді ау ақыры, ол :-(, дегенді айтып қатты күйінгені

— Масыл болып, төсек тартып жатқан кесел емеспін -анда-санда ауыратыным болмаса
— Ащщы суға тым жақын болып, есі ауғандардың да ауылында жоқпын — сирек себептермен ішетінім болмаса
— Көрінген нәрсені тілге тиек қылып, кірпиязданып та кетпеймін — кейде, шектен шығып кетпегенін ойлап, алдын алып қойғаным болмаса
— Әкелік рөлімді бір езулетіп иемденіп, жанұямдағылардан асқақтап биік тұруды да жақтырмаймын — кейде дұрысын айтып маңқ етіп қойғаным болмаса
деп кете береді оның монологы…
—
—
.
.
.
… Диалогқа — еш мүмкіншілік бермеген досымды үйіне шейін шығарып салуға дәтім бармады. «Еркекпен-әйелдің арасына есі кеткен түседі» — деген сөз бұрыннан бар емес пе? Кілтіипанға ебеп болған нәрсеге басқа бір себеп табылар, 24 жыл оттасқан жұптың иістері бір біріне сіңісіп кетті емеспе? Құдайдан басқа бай сұрамаған шығар әйелі. Жақсы байын кім берсін оған? Әлі ақ жарасып кетер… Үміт :-)