Құлақтан кіріп бойды алар,
Әсем ән мен тәтті күй.
Жүрекке түрлі ой салар,
Әнді сүйсең, менше сүй!-деп Абай атамыз айтпақшы, Қазақ халқы шіркін жалғыз қалса арқасы қозып, ән салады емес па?! Шіркін ауылда, қырда қой бағып жүріп, ән салған кездерім есіме түсіп кетті ғой. Негізі әңгіме бұл жөнінде емес еді.

Жар-жар…Жоқ әңгіме той туралы емес. “7 арнадан” көре алатын бағдарлама жайлы. Бағдарлама авторы Бибігүл Дәулетбекқызы(бізге “Аялы алақан” арқылы таныс) жүргізушісі Данагүл Темірсұлтанова (“Тамашадағы” ше,”Аққу мен Гәкку”). Ресейлік “Давай, үйленейік” бағдарламасының қазақша көшірмесі десем Бибігүл әпкеміз ренжи қоймас. Әдемі көшіре алсаң, қазақы кейіпте бере алсаң кімнен көшірсеңде бәрібір дер едім. Данагүл бағдарламаны кейбіреулер секілді кібіртіктемей еркін жүргізеді екен.Қатысушыны әңгімеге жетелей алуы бәрі жақсы. Айтарым мынау негізі.

Twitter-ді тінтуірім тіміскілеп отырып, бір кісінің "қазақша мен орысшадан шаршадым" дегенін көріп кідіріп қалды.

«Бұған не көрінді?», «Кім екен?» деп ойланбастан, жауап жазып жіберіппін.

Кейін тиуттерін оқысам, Астанаға Азиядағы қатысуға келген екен. Мынадай билетім бар деп қуанып жүр.



Қазір сол пақырдың жазғандарын оқып жүрмін.

Бір күні біреу дәрігерге барыпты. Дәргерге өз мәселесін айта бастапты:

— Саусағыммен басымды ұстасам басым ауырады, жүрегімді ұстасам жүрегім ауырады, ішімді ұстасам ішім ауырады. Мен бұл ауруларға шыдай алар емеспін. Бұған қандай ем бар?

Дәрігер оның саусағын ұстаған кезде науқас адам аурудан шыдай алмай айқайлай бастапты. Сол кезде дәрігер:

— Сенің ауруың басыңда, жүрегіңде, ішіңде емес. Сенің саусағың сынған, сол жерің ауырып тұр.

— Ханым, біздің ұл мен келіннің саусақтарын да бір дәрігерге көрсетсек пе екен? Екеуі бір бірінің жүректерін ұрып қоймай жатыр.

Әәә, Қисық деген сен бе!?

Балғырған

Бұл сенбі алдындағы сенбіге қарағанда мен үшін сәттірек болды – кездесуге құлшына бардым. Не болғанын, не дегенімізді, қалай дегенімізді Өрімталдан кейін қайта айтып жатпай-ақ қояйын, тек өзіме қатысты тұстарына тоқталып, суреттерді берермін. Шағын БлогКамп біршама істің басын қайыруға, пицца жеп, шай ішуге, жеке өз басыма бұрын көрмеген адамдарымды көріп, көрісіп, көзайым болып, танысып, қауышып, қол сілкілесіп, бас изесуге көмектесті.

Қалдықызға жасаған сыйлықтары үшін көп рахмет!

Coffedelia-да жиналдық. Алдында айтып өткенімдей, BlogCamp-ке қатысқысы келетіндерге оның форматы (әлемдегі BarCamp ne-conference форматы) қалай екенін әңгімелегім келген. Сөйтіп, барсам, біразы жиналып қапты. Кейбіреулер сағат 18.00-де деп түсініп ерте келіп, күтіп қалған екен. Ғафу етіңіздер!



Келсем, үстелде бір дорба сыйлықтар тұр. Қалдықыз бәрімізге сыйлық үлестіріп жатыр екен. Мен және Patick (тағы басқаларында да болған шығар) зырылдық ақ қоянды таңдадық. Жарыстырып көріп едік. Patick-тікі озып кетті. Таксссс. Бұл емес негізі айтпағым.

Жаңа жыл мерекесі дегенде ойыма бірінші желтоқсанның 31-нен қаңтардың 1-не қараған түні келетін. Ғажайыпқа толы Аяз атасымен ерекшеленетін бұл мерекені барынша жақсы қарсы алуға тырысып, алдын ала дайындалып, мәз-мейрам болып жататынымыз есімде… Ауылда керемет шыршалар мен әсем шырағдандар болмаса да, көтеріңкі көңіл күйдің әсерінен ондай жоқшылықтар еленбей де қалатын. Үйдегілердің рұқсатымен аулада өсіп тұрған қараталдың шағын бұтағынан шырша жасайтынмын. Оны да ағам әрең дегенде үйдегілердің айғайымен істейтін. Бір ренжіп, бір қуанып, әйтеуір оны үйге қойып бергеніне риза болып, еңбек сабағында жасаған ойыншықтар мен базардан сатып алған жылтырақ нәрселермен орап безендіретінмін. Қазір еске алсам сол кездегі жаңа жылды қарсы алған кездерім өте қарапайым, бірақ бақытты сәттерімнің бірі екен.
Арман қуып, алдыма қойған мақсатпен Алматыға келдім. Қалалықтардың жаңа жылды тойлауы өзгеше екен. Ауылда жоқ деген шыршалардың да, ойыншықтар мен шырағдандардың да түр түрі болғанымен, ауылдағыдай мейірімді, абыр-сабыр болып жатқан жұртты көрмейсің. Ол менің табиғатыма жат құбылыс еді. Бірте-бірте жаңа жылды тойлауға деген құлшынысым бәсеңдей бастады. Биылғы жылы да туған-туыстарға азын-аулақ сыйлықтар жасадым да, достарымды хабарласып, кейбіреулерін агент арқылы құттықтай салдым. Күндер әйтеуір өтіп жатты… Бір күні әріптесім Ерқұлан шағын блогына былай деп жазыпты: «Алла жалғыз! Тумады да, өлмеді! Иса — оның баласы емес! Пенде еді. Туған күнін тойлайтұғын „Құдайдың“, Жаңа жылмен құттықтама сен мені!». Бұл өлеңді оқыдым да, ойладым. Расында да мен өзі нені тойлап жүрмін деп… Жаратушы бір Алла, Мұхаммед оның елшісі дегеніммен, мына тойлап жүргенім оған қарама-қайшы, менің бұл жүрісім екіжүзділік емес пе?! Жаңа жылымыз Наурыздың қадірін енді түсінгендеймін.

Наурыз мерекесі мен үшін наурыз көже ішумен шектелетін. Биылғы жылдан бастап өзіміздің жаңа жылымыз Наурызды ерекше тойлауды мақсат еттім. Ауылда жүргенде жаңа жылды қалай керемет тойлайтынымыз әлі есімде, сол кезді аңсап жүр едім. Енді жаңа жылымыз Наурызды тойлауға сондай құлшыныспен кірісемін! Маған сәттілік тілеңіздер, бауырлар!

Өткен жылы да сөйткен. Зейнетақы қорыма ақша аударылмай қойғаны бар. Банктердегі компьютерлер "і" әрпіне жарымай қойды ғой.
Желтоқсаннан бері карточкама ақша түспей жүрген. Бар сабырымды жиып, мәсәленің мәнісін білеуге барсам, менің фамилиямдағы "і" әрпін, «и» әрпіне ауыстырып, орысша жазыпты. Осы уақытқа дейін дін аман қызмет көрсетіп келе жатқан оларды қандай түлен түрткенін жөнді түсіне алмадым.

Жапондықтар тамақты тек қана дәмді емес, сондай-ақ әдемі етіп те жейді. Жұмысқа немесе сабаққа алып кететін тамақты әдемі етіп жинақтайды екен. Мұны Бенто деп атайды.

Әдетте бентоның құрамында күріш, ет, балық және маринадталған көкөністер болады. Сосын әдеміленіп қорапшаға салынады.

Еліміздің егемендік алғанына жиырма жылға жуық уақыт болды десек те, батыстан үйренуімізді қоймай келетініміз тағы бар. Бүгінгі күні жастарды қойғанда, қарттарымыздың да еліктейтінін қайтесің?! Бір қарттарымыз үйінде отырып тырнағын жасатуға маман шақыртып жатса, енді біреулері уақытының көп бөлігін көшеде семішке сатумен күнелтуде. Ата-аналардың баласын қалайда өсірем, жеткізем деген ойын іске асыру мақсатында, отбасындағы бала тәрбиесіне айтарлықтай көңіл бөлуге уақыты да жоқ. Сонда жастар тәрбиені көгілдір экранның бетпердесіне айналған батыстан алмағанда қайдан алсын… Бұрынғының заманы емес деп, бағалы салт-дәстүрлеріміз бен ұлттық құндылықтарымызды тұншықтырып, көштен қалмаудың амалын іске асырудамыз. Алайда, сол заманауи батыстың тәлім-тәрбиесі бізге жеткілікті пайда әкеліп жатыр деп те айта алмайсың. Адамдардың арасында мейірім-шапағат қалмаған. Бір-біріне қайырым жоқ заманда әркім өзінше өрге ұмтылса, оның зардабы кімге тиетіндігі ешкімнің де ойына кіріп жатқан жоқ. Қара нан мен қара суды қанағат тұтып отырған ауылдағыларды ұрлаған малы үшін 10 жылға соттап жатса, халықтың кедейленуіне бірден-бір себеп боп жүрген шенеуніктер халық қазынасын тонағанда шара қолданып жатқан бірде бір үкіметтік органды көрмейсің. Санамызда батыстан қалмауымыз керек деген пікір мықтап бекіп алған. Батыс мәдениетінің ұлттық менталитетімізге жат тұстарын сіңіріп, керісінше, үлгі алатын тұсына келгенде ақсап жататынымыз тағы шындық. Бала тәрбиесі бесіктен дегенмен, сол бесікке баласын жатқызуға намыстанатын өз қазақ ағайындарымыз болып тұрған жоқ па… Өскелең ұрпаққа үлгі болатын бұрынғының қарттары қайдасыңдар деп аһ ұрасың. Жастар – еліктегіш, толық бекімеген жаңа буын. «Аш қасқырдың ауызы жесе де қан, жемесе де қан,»- демекші, бұл құбылысты жастардың тарапынан жиірек көріп жататындығы шартты нәрсе. Қазіргі жастар бізді тыңдаудан қалды дейтіндер де бар, сонда жастар бұл ұлтымызға жат қылықты қайдан алады деп ойлайсың-ау… Шын мәнінде, барлығы да отбасынан басталатынын бәріміз де жақсы білеміз. Батыс, батыс дей бермей, ең бастысы: «Ел боламыз десек, бесігімізді түзейік!».