Бір күн осылай өтті...
Таң ертең ертемен үйге келген қонақтарды шығарып салдым. Ұйқыны аңсаған басып сынып барады. Көзімді жұмған күйі есікті ілдім де төсекке қайта жата кеттім. Бір кезде телефон шырылдайды… Тұрып алғанға еріндім де жата бердім. Сәлден кейін сотка басталды. Автоматты түрде қолдарым батерейкасын шығарып тастады. Маужыраған менің көздерім жұмылып, армандағы әлемге ене бастадым…
Әрі қарай

Музей қызметкерлерінің күні осылай аталады. Алматының Ұлттық музейінде өткен биылғы «Музейдегі түн» де жаңа қырларынан көрінуге тырысыпты. Мен осымен үшінші жыл қатысып отырмын. Концерт, түрлі көрмелер, қолөнер бұйымдары — жылдағыдай адамдарды топ