Жас бала анадан туғанда екі түрлі мінезбен туады: біреуі — ішсем, жесем, ұйқтасам деп тұрады. Бұлар — тәннің құмары, бұлар болмаса, тән жанға қонақ үй бола алмайды. Һәм өзі өспейді, қуат таппайды. Біреуі — білсем екен демеклік. Не көрсе соған талпынып, жалтыр-жұлтыр еткен болса, оған қызығып, аузына салып, дәмін татып қарап, тамағына, бетіне басып қарап, сырнай-керней болса, дауысына ұмтылып, онан ержетіңкірегенде ит үрсе де, мал шуласа да, біреу күлсе де, біреу жыласа да тұра жүгіріп, «ол немене?», «бұл немене?» деп, «ол неге үйтеді?» деп, «бұл неге бүйтеді?» деп, көзі көрген, құлағы естігеннің бәрін сұрап, тыныштық көрмейді. Мұның бәрі — жан құмары, білсем екен, көрсем екен, үйренсем екен деген.
Дүниенің көрінген һәм көрінбеген сырын түгелдеп, ең болмаса денелеп білмесе, адамдықпен орны болмайды. Оны білмеген соң, ол жан адам жаны болмай, хайуан жаны болады. Әзелде құдай тағала хайуанның жанынан адамның жанын ірі жаратқан, сол әсерін көрсетіп жаратқаны. Сол қуат жетпеген, ми толмаған ессіз бала күндегі «бұл немене, ол немене?» деп, бір нәрсені сұрап білсем екен дегенде, ұйқы, тамақ та есімізден шығып кететұғын құмарымызды, ержеткен соң, ақыл кіргенде, орнын тауып ізденіп, кісісін тауып сұранып, ғылым тапқандардың жолына неге салмайды екеміз?
Сол өрістетіп, өрісімізді ұзартып, құмарланып жиған қазынамызды көбейтсек керек, бұл жанның тамағы еді. Тәннен жан артық еді, тәнді жанға бас ұрғызса керек еді. Жоқ, біз олай қылмадық, ұзақтай шулап, қарғадай барқылдап, ауылдағы боқтықтан ұзамадық. Жан бізді жас күнімізде билеп жүр екен. Ержеткен соң, күш енген соң, оған билетпедік. Жанды тәнге бас ұрғыздық, ешнәрсеге көңілменен қарамадық, көзбен де жақсы қарамадық, көңіл айтып тұрса, сенбедік. Көзбен көрген нәрсенің де сыртын көргенге-ақ тойдық. Сырын қалай болады деп көңілге салмадық, оны білмеген кісінің несі кетіпті дейміз. Біреу кеткенін айтса да, ұқпаймыз. Біреу ақыл айтса: «Ой, тәңірі-ай, кімнен кім артық дейсің!» — дейміз, артығын білмейміз, айтып тұрса ұқпаймыз.
Көкіректе сәуле жоқ, көңілде сенім жоқ. Құр көзбенен көрген біздің хайуан малдан неміз артық? Қайта, бала күнімізде жақсы екенбіз. Білсек те, білмесек те, білсек екен деген адамның баласы екенбіз. Енді осы күнде хайуаннан да жаманбыз. Хайуан білмейді, білемін деп таласпайды. Біз түк білмейміз, біз де білеміз деп надандығымызды білімділікке бермей таласқанда, өлер-тірілерімізді білмей, күре тамырымызды адырайтып кетеміз.

Мына екі бала Wannabe әніне пародия жасапты тамашалаңыздар…

Оралхан Шоқанды сүйді. Өзі мыңды айдаған байдың қызы, әкесі кәмпескеге ілініп, айдауда жүр. Шоқан "қаратаяқ", шолақ белсенді. Қосылды екеуі.

Шалғай ауылда бір ағайым тұрады. Көпті көрген көнбіс адам, ешқашан ренжіп, ашуланып айғайлағанын көрген емеспін, бірақ, әрбір адамның "өз қотыры" болады демекші, оның да әлсіз тұсы бар…

Бүгін бір "қыздарски" пост жазайын дедім. Жақында көптен ұл күткен бір ағам ұлды болды, Астанаға келген кездерінде келіншегім жеңгеме ұл болады деп «болжап» берген еді. Сол методпен бөліскелі отырмын. Бүгінге дейін есептелгендердің барлығында дұрыс шықты.

Обшым былай:

Алдымен етеккір келмей қалған айдың санын аламыз, мысалы қараша айынікі келмесе = 11. Сосын дәл сол кездегі әйелдің жасы, мысалы 27. Сосын осыларды қосамыз да шыққан қосындыға 1 қосамыз.

11+27+1=39 егер тақ сан шықса ұл, жұп сан шықса қыз. Егіз болса оны УЗИ анықтайды

:)

P.S бұл методты келіншегім "Қазақстан әйелдері" журналынан көріпті. Керек инфо болып қалар деп осында бөліскенді жөн көрдік.

s011.radikal.ru/i317/1110/f7/04bebc01e42c.jpg

Семья тек секс пен махаббат үшін емес, ежелгі әлемде тірі қалу үшін қажет еді. Бала өсіріп,сырттан төнген жыртқыштардан, басқа еркектерден қорғану үшін, әйел қауқары жететін мықты еркекті іздейтін. Еркек терімшілік, тамақ пісірумен, бала бағумен басы қатпай билікке, территорияға, тамаққа таласу үшін әйелді жанында ұстайтын. Бүгінде кебір елдерде әйелдер еркектермен тең, тіпті олардан да көбірек ақша тауып, ешкімге бағынышты болмайтын замандар келе жатыр.

3 жасар ұлым Әмин гипербелсенді бала. Интернеттен белгілерін қарадым, бәрі бар. Тез және түсініксіз сөйлейді. Бір орында отырмайды, жүгіреді, секіреді, үстіңе мінеді. Айқай шуы көп. Бастаған ісін аяқтамайды. Тұрақты емес. Ұйықтап болмайды.

Бір қария:
— Балам үй сатып алғанда иесінен "өзің салдың ба? әлде "Әкең салды ма осы үйді ?" деп сұра,-дейді.
Баласы үй сатып алуға хабарландыру бойынша келеді, үй бағасы да дұрыс.Сосын иесінен сұрайды:
— Бұл үйді өзіңіз салдыңыз ба? жоқ Әкеңіз сады ма?,-деп.
— Әкем салған.
Келесі хабарландыру бойынша барса үйдің бағасы аса қымбат. Дәл сол сұрақты осы үйдің де иесіне қояды. Ол өзі салған екен.

Мораль: Әкенің еңбек терін балар бағалай бермейді…

— Мама, мені ертең өзіңмен бірге ала кетші…
— Мен жұмысқа барам ғой…
— Мен үйде сенсіз қалсам, менің жүрегім қатты қамығады. Өтінемін, мама, мені өзіңмен ала кетші. Мен сенсіз қалай өмір сүремін?

Мұсылмандықтың белгісі деп қазекем балаларын сүндеттеу жағына келгенде ықтиятты халық қой. Баланың жасы тақ санға толғанда сүндеттейді менің білуімше. 5-7-9 жастарда деп айтып жатады.Соңғысына келтіріп кескізгенді көрмеппін.Осының «айғырлығы» ерте оянып кетер деп қорықты ма мені 5-ке толған жылы сүндеттемек болды. Көктемнің соңыц ма, жаз ба күз бе есімде жоқ.Әйтеуір жұқа киіммен жүрген кезіміз. Мені бұл мерекелік іс-шараға ұзақ дайындады. "Әшәуіңнің басына одекалон жағады да уқалайды, еш ауырмайды" деді.«Саған белесебед алып береміз » деді. «Пионерді» мініп жүргенімді елестетіп, қалай келісіп қойғанымды да білмеймін. Әйтеуір айтулы күн де таяп қалды. Мен шыбықты ат қылып мініп «бір, екі,үш, төрт, бес, әшәуімнің басын кес!» деп шапқылап жүргенмін. ерігіп отырған көрші жігіт шақырып алды. «Шауып» жетіп бардым.
-Тақпағыңдв қайталаш
Мен қайталап бердім.
-Іммм, сені сүндеттегелі жатыр ма?
-Аха, ертең
-Қорықпайсың ба?
-Жоқ, басына одекалон жағады да уқалап жібере салады.
-Онда неге тақпағаыңда "әшәуімді кес " деп айтып жүрсің? ертең кесіп тастайды. сосын жүресің дәретке отыра алмай.Менікін де кеспекші болғанда қашып кеткенмін.Сен де сүндеттегізбе-деді.
Негізі біздің тұқымда дүлейлік болғанмен жуастау едік. Мен де қорқып кеттім. Бір саусағымды бүгіп үйге қайттым.
Ертесіне үйдің іші тақпағыңды айтшы деді. Айтпадым. оларда қатты мазалай қоймады. Бір кезде «Дәрігер келді» деген дауысты естіген мен ауылдың сыртындағы бейіттерге қарай тұра қаштым. соңымнан қуған соқталдай жігіттерге ұстатпай кеттім. Ақыры бейіттердің ішінен қаумалап жүріп ұстап алып келді.Қонақ бөлмеге кіргізді.Биік үстелдің үстіне ақ төсеп ыңғайлап қойыпты. Соның үстіне жатқызды. Ауылдың әлді деген екі қатыны (әжеммен жақсы араласатындықтан біздің үйдің қонақ-монақ күту шарасына кеп жүретін) қолымды басып тұр. Екі аяғымның бірін жасында көкпаршы болған көршіміз басып тұр. Елудің ортасында сол кезде. екінші аяғымды өз атам қос қолдап басуда. Мен шамам келгенше тулап жатырмын. Төртеуі төрт жақтап тырп еткізбеді ақыры. Бір кезде дәрігер «Ауыртпаймын, тек ұшын масаға шаққызымын» деді. Ерке өскен мен сол кезде боқауыздың түр-түрін білетінмін. Біразын жібердім. "Әкиңнің аузына сійейін, масаңа шаққызба біләт!", тағы білетіндерімді бұрқыраттым.Оған қоятын түрі жоқ әлгінің. Сол кезде «шешеден» боқтауды білмегеніме әлі күнге өкінемін.Оны да қосушы ем әйтпесе))) Не керек ақыры дегендеріне жетті. Әжем маған арнап юбка тігіпті. Оны кимеймін деп тағы жындандым. Қыз емеспін ғой. Ақыры бір дөкей көйлекті әкеп кигізіп қойды.Шамамен атамдікі секілді. Содан бас жағыма Лениннің қызылды-жасылды бастары толып кетті. Жастықты сыртынан сипап қоямын. Әйтеуір мені хандай күтіп жатыр. Әжем "қарбыз" десем тілінген қарбыз,"қауын" десем қауынын әкеп жанталасып жүр. Ақыры жазылған кезімде армандаған «пионер» белесебетін де міндім-ау…

Қасы көзі қап қара, қолаң шашты қыз,
Жеңіл табиғат, түнгі көбелек, ессіз.
Қасы көзі қап қара, қолаң шашты қыз,
Келешегі жоқ, түнгі көбелек, ессіз.

Жүрген жерімде суреттерін іліп, жарысқа барғанын мақтанып жазып жүретін інім бар (Аллаға шүкір!).
Титтей күнінде «тезірек мектепке барсам екен» дейтін, білімге аса құштарлығы жоқ екенін біліп «неге» десең, «мектепке барсам насыбай атамын»

Көкесі әдеттегідей мас болып келді. Батпақ-батпақ бәтеңкесін шешпестен тозығы жеткен диванға гүрс ете құлады. Құлады дегенімізбен қолындағы жартылай ішілген бөтелкесі қолынан түсе қойған жоқ.
Айбектің жылағысы келді. Көкесін де аяйды. Бұрынырақта

Бүгін балаларды қорғау күні. Балалы үйдің ұрлығы жатпас деген, баланың аңғалдығы мен аңқаулығы сондай үйдегі бар болған оқиғаны сыртқа жасырмай айтуында емес пе?!