Бауырымның қуанышын бөлісіп

Жүрген жерімде суреттерін іліп, жарысқа барғанын мақтанып жазып жүретін інім бар (Аллаға шүкір!).
Титтей күнінде «тезірек мектепке барсам екен» дейтін, білімге аса құштарлығы жоқ екенін біліп «неге» десең, «мектепке барсам насыбай атамын» дейтін. Сол бала насыбай атты ма, атпады ма білмедім, бүгін ол ер жетіп, 2011 жылдың түлегі болды.
6-шы маусымда нім ҰБТ тапсырып 97 балл жинапты. Спортпен айналысып, сабаққа қарамай кеткен балаға 97 деген жақсы көрсеткіш. Тіпті 30 балл алса да ұрыспаймын деп отырғанмын, аман жүргеніне шүкір деп. Сөйтсем көпжасағыр, балапаным бәрінен озды, репетитормен дайындалғаны да зая кетпеді.
Оның әрбір жетістігіне қуанып, әрбір жеңілісіне жылауға дейін бармын. Ол қиналса менің жүрегім ауырады, ол қуанса менің қуанышымда шек болмайды.
Арманындағы оқуына ешбір сүрінбестен түсуіне таза көңіліммен тілектеспін. Болашағынан үміт күттіріп отырған, маңдайымызға біткен жұлдызымыз осы. Қап-қара бала болса да мен үшін ол әппақ балапан!