Боямасыз өмір...

Көкесі әдеттегідей мас болып келді. Батпақ-батпақ бәтеңкесін шешпестен тозығы жеткен диванға гүрс ете құлады. Құлады дегенімізбен қолындағы жартылай ішілген бөтелкесі қолынан түсе қойған жоқ.
Айбектің жылағысы келді. Көкесін де аяйды. Бұрынырақта бұлай ішпейтін. Үйге қонақ келсе ғана ішетін. Алдымен автобус жүргізуші болып істеп жүрген жұмысынан шығарды. Сонан соң бір кісілер келіп бұларды үйлерінен шығарып жіберді. Неге шығарып жібергенін бала миы жеткілікті түсіне алмады. Айбек анасында аяйды. Ол кісі бөлменің жоғарғы жағында жерге төселе салынған көрпенің үстінде жатыр. Ауырып жатыр. Жақында Айбек бауырлы болады. Бірақ бұған қатты қуанбады Айбек. Анасын ауыртып келетін бауырын іштей жақтырмайды.
-Көке, бүгін ішпей-ақ қойыңызшы…
-Не дейд мына жүгермек? Әкесіне ақыл айтып жатқанын қарай гөр, неге ішпеуім керек?-көкесі басын көтеріп диванның жиегінде отырған мұны иығынан итеріп жіберді.
-Бағана сабақта апай: «Бүгін балаларды қорғау күні деп еді...»-құлап жатып, жылап жатып айтқан ұлының мына сөзі Кемелдің жүрегін тіліп өтті. Баласын қатты итеріп жібергеніне іші-бауыры езіле өкінді.Қолындағы бөтелкесін ашық есіктен сыртқа лақтырып жіберді. Сосын… сосын әбден кірлеп кеткен кәстөмінің жеңімен теріс қарап, баласына көрсетпей көз жасын сүртті…