1 сурет 2 сурет

Тәуелсіздіктің 20 жылдығы өткеннен бері газет-журналдардан, оны қойш, әлемтор бетінен Жүрсін мен Ринаттың, айтыстың атасы мен айтыстың баласының арасындағы бетжыртысты тамашалаумен келеміз.

Неге екенін білмеймін, көз алдыма балалық шағым елестеп отыр. Алаңсыз кезде ештеңені аңдамаймыз, айтылған сөзге мән де бермейміз. Сексеннің сеңгіріне жетіп қалған апам бірде «Менің де уақытым таяды. Мына қар еріп, жерге сіңген уақытта мен де жер қойнауына кіремін» деп күбірлеген еді. Мен ішімнен «бұл не сандырақ?» деп күліп, өз жөніммен кеткенмін. Арада ұзақ уақыт өтпей апамның айтқаны болды…

Бірақ айтпағым бұл емес. Өмірден кететініңді сезу бір басқа, көз жұмар сәтте ауыздан шыққан сөз бір басқа сияқты. Қадыр Мырза Әлидің «Жазмыш» атты кітабында бірқатар ұлы адамдардың көз жұмар алдында айтқан соңғы сөздерін оқыдым. Үзінді келтіре отыра, сіздермен бөліскім келеді:

«Елден кетем!» © Хасен Қожахмет.
«Жоғал, ептібайымайд!» © Ел

УЕФА чемпиондар лигасы ақырындап өз мәресіне жетіп келеді. Бүгінгі түнде – ширек финалға қатысушы командалардың 2 жұбы алғашқы кездесулерін өткізбек. Соған:

Жақсы жақтары:
— Аңсаған, асыға күткен адамдарды көру
— Көп жылдар бойы онлайн таныс, достығымыз жарасқан блоггерлермен оффлайн қауышып, тілдесу.
— Үлкен, маңызды, ерекше бір механизмның бір бөлшегі ретінде сезіну.
— Көп блоггердің таза көңілі
— Маааааааааафия)))

Әне-міне дегенше, блогқұрылтай да өз мәресіне жетті. Алғаш рет қатысқандықтан, оған қоса Астанада Назарбаев университетінде өткендіктен әсері көп болды. Тағы Наурыз мейрамы қарсаңында! Көбінесе, виртуалды кеңістікте пікір алмасатын, сөйлесетін блогшы достармен осында келіп, танысудың әсері де бөлекше екен. Керекинфода рейтингісі жоғары, танымал, «жұлдызша» блогшылар «сатыбалды, марго, алдекен, мадлен, айкона, айжантабын, эстетика91, АКА, Теріскей» тағы басқаларын, «тірідей» көріп, "әәә осы екен ғой" деп, тесіле қараған сәтімізді ұмытпаймыз. Қыз екен деп жүрген «марго» Маралтай деген сары жігіт болып шыққанын білдім. Бір білмегенім, керекинфода отырып, жұртты «жылатып, құлататын» сатыбалды сол кезде қайда жүрді? Иә, әрбір сұраққа «бетің бар, жүзің бар» демейтін бетпақ жауап, әр жауапқа қитұрқы, қисық, қыңыр, қызық коммент жазатын сатыбалды құрылтай бойы төбесін көрсетпеді. Ол бір жұмбақ блогшы болды менің білуімше. Бір білсе біреулер білер… Не десек те, құрылтайдан көп жаңалық әкелдік, пайдалы ақпараттар алдық. Белсенділікті, қызығушылықты, ұйымдастырушылықты байқадық. Талғат ағай деп жүргеніміз, жап-жас жігіт болып шықты. Мәселен, күнде сөйлесетін Тотының өмірде қандай екенін Семейге барып білуге мүмкіндік жоқ, оған да құрылтайда мүмкіндік туды. Ашық жарқын, аузын ашса, жүрегі көрінетін Тотының тайм-кипер болып бүкіл дәрісхананы үйіріп отырғаны ұнады. Ал, мектеп оқушысы Мөлдір деген қыздың да ынтасы зор екен. Ол да ұнап қалды. Презентациялар көп болды. Тәжірибе алмасу, пікір алысу, ой бөлісу алаңында әркім өз білгенін ортаға салды. Қуаныш деген блогшының жұмысы ұнады. Қысқа, әрі нақты. Идеядан — бизнеске! Ал, Тимур деген баланың интернет журналы ұнады. "ІТ тірлік" — атын ұтымды ұйымдастырыпты. Болашағы бар! Ал, енді қараңыз, бір Шымкентте жүріп, білмейтін, танымайтын Ербол Серікбайды осында келіп таныдық. Ерекше ойы, қабілеті-қарымы, талпынысы ұнады. Шымкентте дәмін татып үлгермеген наурыз көжені Астанада «сіміріп ішу» бұйырыпты. Кейіннен білдік, наурыз көжені «дайындаған» Алдекен екенін. Ұнады. Бөлекше екен. Дәмі тіл үйіреді. Құрылтайда ең бір пікірсайысқа түскен тақырып — келесі құрылтай қайда өтеді? Әркімнің өз ұсынысы, пікірі болды. Қауымдастық құру өз алдына бір әңгіме. Бұл мәселе әлі де талқылауды қажет етеді.Өйткені, құрылтай өткізетін аймақтың барлық жағынан мүмкіндіктерін ескерген жөн. Алматы ма, Шымкент пе, Семей ме, Атырау ма? Оны да уақыт көрсете жатар. Бастысы — ұйымдастырушылықты күшейте түсу.

Жаным бірге
Сөзін жазған: Нұрдос Шырынбеков
Әнін жазған: Дәурен Сердалиев
Орындайтын: Шамшырақ дуэті

Your text to link...

Иа, иа, иа "Ғаламартты" тұрақты оқитын оқырмандар, достар бұл сұрақтың жауабын бірден айтар .
Дегенмен, өзім басы қасында жүргендіктен де қысқаша жаза кетейін . Менің ұйымдастыру жұмыстарына қатысып жатқан алғашқы жұмысым ғой, толқу да жүгіру де көөөп .
Көрме туралы қысқаша:

Ақылынан адасқан ба демегін,
«Кешір» деген сөзге айналғым келеді.
Жиі – жиі айтылғанда жаралы,
Жанның дағы табылар ед(і) тез емі.

Оңашада көңіліңді тербейтін,
Үніменен жан дүниеңді емдейтін,
Әуен болсам әдемі, арман бар ма,
Жүректерде өмір сүрер, өлмейтін.

Сонымен, бұл да өтті...

Жаңа жылдан кейінгі алғашқы басқосулардағы күпінген максимализм (Бурабайға бару жоспарын айтам), демеушінің жоқтығынан сағымыз сынғандағы сары уайым (Талғаттың табандылығына рыспектен басқа айтарым жоқ), құрылтайдың күні жақындаған кезде жұмыстың қарбаласы артып кеткендегі жанталас, Препатиге әуелі адам жинай алмай, сосын адам сыйғыза алмай қалғандағы сасқанымыз, виртуалда көргендерді реалда көргендегі ерекше сезімдер, Кофе-брейктің асай-мүсейлерін алып келе жатқанда Астананың жол полиция қызметкерлерінің туған күніме жасаған «сыйлығы» (Нұрғиса, енді сенің үйіңнің қасымен жүрмеймін), өзімнің туған күнімде отырып, көңілім афтепатиде болғаны, бәрі де өтті…
Кешеден бері барлығыңның жазбаларға қарап түйгенім, блогкемп бәрінің дерлік көңілінен шығарлықтай өтіпті. Дегенмен, көңілдегі түйткілдер де жоқ емес екен. Ол да болса, өскелеңдігіміздің, енжар еместігіміздің белгісі болар.
Бәрін айт та, бірін айт, Блогкемпте өзім көрген жайларды жазайын. Не ғо, менің жазбамнан Қазнеттің дамуына сүбелі үлес қосар ұсыныс, блогкемптің декларациясына жарайтындай қарар іздемеңдер, жай ғана прикол ғо.

Сонымен...