Ресейдің Астрахань қаласында жаңадан салынып жатқан опера және балет театрының ғимараты ұнады. Көргенде аузымды ашып қалдым даЧ. Қарап отсақ, Астрахань жай провинциалды облыс орталығы. Бірақ, болашақ театрлары деген енді…

Архитектураға қызығатын керекшілерге керек болар деген үмітпен жаздым. Жобасы мынадай (биыл ашылады деп жатыр):

Капитолия. «Ньюзиум» (Newseum) мұражайының алтыншы қабатындағы террасасынан көрінісі.

Осы аптада Жамбыл облысында «Art Mix» өнер семинары өтіп жатыр. Семинарға Болат Атабаев бастаған біраз кісілер келіп, өз білгендерін осындағы әріптестерімен бөлісуде. Осы шараның аясында бүгін Тараз қаласының драма театрында үш қойылым болды. Біріншісі "Қыз Жібек", екіншісі Е. Әлімжановтың "Әр қазаққа — бір қатын!" қойылымы. Соңғысы — «Ассоль» музыкалық феериясы(ощм осылай деп жазылыпты нақтың). Мен осы соңғы спектакльге ғана үлгердім. Былайша жаман емес болды. Әсіресе, тавернаның иесі, ерке екі қыздың шешесінің рөліндегі кісі жақсы ойнай алды. Шынымды айтсам кейіпкерлердің есімі жадымда қалмапты. Айтпақшы Ассольдің абтыры П.Морозов деген біреу екен. Менің түсінгенім бойынша «Алые Парусаны» өзгеркен ба, әлде соған ұқсатқан ба — қойылым соңында принц алқызыл желкені бар кемемен келеді. Өкінішке орай спектакль орысша болғандықтан кейбір сөздерін ұғынуға өрем жетпеді. Режиссер тым әдеби тілді таңдаса керек. Ең ұнамаған кейіпкер — әулие шалдың образы. Сол рөлдегі актердің кемшілігінен болса керек, әулие шал тым қарапайым ойнады. Сахна төрінде тұрған оның көрерменнен айырмашылығы жоқ секілді сезілді. (Ұмытып барамын, Атабаев арқасына "@Ahi уішівөл" деп жазып алыпты  )

Сламбек Әйнекбайұлымен сұхбат
Диана Мұқан

Сламбек Әйнекбайұлы Жұмағали 1981 жылы Алматы қаласының Жүргенов атындағы өнер академиясының театр және киноактер факультетін бітіріп, Қарағанды қаласындағы С.Сейфуллин атындағы қазақ драма театрында қазір халыққа өнер жағынана үлес қосуда.

Бұл менің сөзім емес. Бүгін ғана премьерасы болған «Жаужүрек» спектакліндегі Ерлан Біләлдің сомдауындағы Балуан Шолақтың орыс оязының қызы Татьянаға айтқаны.

Премьераға әріптестерім жүр-жүрлеген соң,  театрдың ауасын жұтып келейік деп жүріп бергем.  Көріп шыққан соң көңілге келген ойды блогқа бағыттауды арасында езуімізге күлкі мен ой үйірген соң осы сөзден бастауды жөн көрдім. Әсия әріптесім сияқты майын шақпаспын. Бірақ осы қойылым туралы аз-кем әңгіме.

Бұлбұл бірде қаршығаға келіп:
— Сен мен сияқты ән сала алмайсың! — депті.
Сонда қаршыға:
-Иә, бірақ мен сені жеймін ғой -деген екен.

(Ептібайымайдтар, сонша қарапайым әфсана екен деп сөкпеңдер нақ! Осыдан 5 000 жыл бұрын осындай шедевр жазуға екінің бірінің басы жете бермеген, нақтың!)

Былай қарасаңыз, биылғы сайлауға көшелі сөз айтып, келелі іс бастайтын азаматтар емес, көршісінен басқа ешкім көрмеген, туысынан өзге ешкім танымаған кісілер киіп-жарып қатысып жатыр. Бұнысы сайлауды сайқымазаққа айналдыру ма, әлде демократияның көрінісі ме, білмедім. Білетінім – бұл абсурд театры. Оғаш театрдың кейіпкерлері көзіңнен жас ағызатындай қайғылы емес, ішек-сілеңді қатыратын сайқымазақ та емес. Бірақ, күлкілі көрінеді.

-Бұл кім?
-Баяғы сортақ шал ғой…
-Сортағыңыз не? Қойыңыз…
-Жәәй, көз тимесін деп айтқаным ғой, ал былайша әлі де сері шалмын…

«Жүрейік жүрек ауыртпай...» драмасынан

Спектакльден кейінгі әсерімді жазбас бұрын, көп ойландым. Әр түрлі сезім мен сан түрлі ойлар… Бәрі де маңызды, бәрін де қамтығым келеді. Алайда жүректегіні түгелімен айтып-жеткізу ешкімнің де қолынан келе қоймаған шығар…

Театр деген керемет қой… Түгелдей бір роман не пьеса «оқып» шыққандай күй кешесің. Осы жолы театр сахнасынан мен Гогольдің "Үйлену" комедиясын оқып шықтым.

Зал қыран-топан күлкіге айналды.

Негізі осымен де рецензияны бітіруге болар еді, алайда өз әсерімді, ойға түйгеніміді айта кетейін.

Осы күні студенттер мен оқушыларға кейбір спектакльдерге мәжбүрлеп билет алдыратыны жасырын емес сияқты. Бұл көбінесе жергілікті емес театрлардың гастрольдік сапарлары кезінде орын алатын жәйт.Әрине, демалсын, саналары сәулеленсін дейтін шығар. Бірақ, қарғаны қаз қылып ек, қи шоқуын қоймадының кебі бұл.Қарқ-қарқ күлкі, күбір-күбір әңгіме. Театр — киім ілгіштен басталады. Қойылымға келген көрермен әртістерге құрмет көрсетудің орнына, бейне бір киім ілгіштегі келіншек оның күртесін саттыққа шығарып жіберердей өре түрегеледі ғой бәрі… Қазының пісеріне шыдағанда, қазаннан түсеріне шыдамай, жаппай киімдеріне ұмтылады. Кезек күту деген атымен жоқ, бірдеңеден құр қалардай, бір-бірін баса көктеп, жанталасып жатқан бір адам. Бұл — жәй ғана киім ілгіштегі жәйт. Құдай сақтасын, алда-жалда заман өзгеріп, нанға кезекке тұрар болсақ, иманымызды айтып үлгермей қалатын шығармыз.