Өлең емес бұл, жай ғана смс… Көркемдік сапасы да сол тұрғылас, яғни поэзиядан гөрі ауызекі қара өлеңге жақын. Десек те, бір кәделеріңізге жарар, оқи отырыңыздар. Сын айтамын десеңіздер де, мархабат!

В моем, богом забытом сердце вдруг запели зяблики. Я просто решила задачу, я просто нашла ответ! И счастье, рукою крохи младенца открыла мне дверцу туда, где солнечный свет рассыпался в блики. А крики души забыты, зарыты в могилу и будто их не было, и будто нас нет. Ты отправляешь срочные письма, шлешь телеграммы, а раны зажили давно, и правду твою, что режешь на сотые граммы я не хочу покупать. Весь этот бред я больше не переживу. И потому, теперь по утрам вместо зарядки, и вместо чая со льдом я пою с зябликами, что запели в сердце моем. А ты оставайся в прошлом, где меня нет…

Мүмкін сіздер таң қалатын шығарсыздар, бірақ бұл шындық еді. Қай ата-ана баласының кітап оқығанын қаламайды деп те ойлап отырған шығарсыздар, бірақ бұның себебі жоқ емес еді. Әлқиссаны әріден бастайық…
Мен кішкене кезімнен кітап оқуға құмар болдым. Неше жасымнан бастап кітап оқығаным есімде жоқ. Бірақ апамның айтуынша кішкене кезімде әпкемнің әдебиет кітабындағы «Керқұла атты Кендебай» деген көлемді ертегіні оқып жатып, шаршап ұйықтап кеттіппін. Демек, ол кезде мен алты жаста едім. Содан бері ес жиып, етек жапқалы кітаптан кітап қалдырмай оқыдым. Не таңдау жоқ, не талғам жоқ, әйтеуір алдыма келгенін асай оқи бердім. Қызығы сол, оқитын кітап болмаса, үйдегі бұрынғы кітаптарды қайта-қайта оқып тастайтынмын. Тіпті «Абай жолының» өзін бес-алты рет парақтаған екенмін. Бірақ бұның пайдасы тиді. Алтыншы-жетінші сыныпта оқыған эпопеяны студент кезімде емтиханда айтып беріп (тіпті, өлеңінен үзініді келтіріп бердім), бес алып кеткенім бар(Алайда ол кітапты тек ұзақ жылғы үзілістен кейін, универ бітірерде бір-ақ оқыдым). Мақтанып кеттім білем, негізгі тақырыпқа оралайын. Сол талғамсыз кітап оқудың салдарынан кітап оқымасам отыра алмайтын дәрежеге жеттім десем де болады. Жарық сөніп қалған кезде шам әкеліп оқыдым. Ал ол кез барлық нәрсенің қат кезі ғой. Содан таңда солярканың таусылғанын көріп, күйінген үйдегілерден таяқ та жеп алдым. Содан соң қараңғыда кітап оқисың, соқыр боласың деген диагноз да өз әсерін тигізбей қоймады. Оның үстіне қаражұмысқа жалқаулау мен үйге кісі келіп жатқанда жатып алып кітап оқитынмын, ондағы миссия шаруа жасамау. Өйткені кітап оқып жатқан баланы жан жаққа жұмсауды көп қонақтар жөн көрмейді. Ал, олардың алдында үндей алмай, өздері жүгірген аға-апаларым мені тайраңдатып қойғысы тағы келмейді. Міне сүйтіп, кітап оқу да маған біраз жүк болғаны бар. Әйтсе де қазір кітап оқуды ептеп қойып келемін. Дегенмен әлі күнге кітап не газет оқысам болды, жан жағымды естімеймін. Тіпті тарсыл гүрсіл, маған қойылған сұрақтар, жооооқ…

Қарашаның бір түнінде Кәмшат деген алтын адам бөлісіп еді осы өлеңмен агентте  Like!

Жаңбыр. Жанарда мұң.
Жалғыз келем!
Жасым-көл. Өлең-үміт таңда үзбеген!
Санама сәуле берген сыңғырлы саз,
Сағымға сіңбек пе енді сар күзбенен?!

Бұйра бұлт басқа салып бар салмағын,
Бұлыңғыр көшке ілесті кәусар жаным!
Менің бар ғұмырымды елестетед,
Шалшыққа құлап жатқан тамшы-арманым!

Муза жоқ.
Жүректе сол әппақ еді,
Мұз құсап еріп кетті-ау мақта реңі.
Бос қиял, бос арманды жетегіне ап,
Бос үміт күтіп отыр бақта меніঀ
Сол.
Енді жүгірмеспін жүрекке еріп,
Мұнардан құласам да мұң өткеріп.
Көңілім күлге айналып кетіпті ғой,
От іздеп жүргенімде түнекке еніп!

Маңдайда жазу тұрса шырмалып ап,
Ештеңе ем болмайды мұңға бірақ.
Алдыма шашып тастап алтындарын,
Сыбдырлап сыр айтса да сырғалы бақ!

Көктемде қатар жүрген көш басы едік,
Күз келіп бола алмады дос та серік!
Бос бақта жалғыз өзім босып жүрмін,
Бос сағым,
бос сезімге
босқа сеніп.

Р.Ә.

Құрметті Керекшілер, маған мынадай ой келді. ХХІ ғасырдың жастары үшін Мұқағалидан артық ақын жоқ секілді. Өзі де келер ғасырдың ақынымын деп кеткен жоқ па?! Олай болса, осы Керекинфоға жазылған әрбір жазбаға пікір ретінде Мұхаңның өлеңдерінен үзінді келтірейік(әрине, бір-екі күндікке). Тек үзіндіңізді пікіріңізге лайық болатындай етіңіз(яғни, әйтеуір бір Мұхаңның өлеңі ғой деген өлең жолдары емес). Бір жағынан Мұхаңа сый жасаймыз, екінші жағынан өзіміздің интеллектуалды қабілетімізді сынаймыз. Қалай ойлайсыздар?

«Zaman Kazakhstan» газетінің 1999 жылғы 4 тамызындағы санында классик жазушы, тарихшы Мұхтар Мағуиннің бәйбішесі Бақытжамал апамен әңгімелескен Жұлдыз Төлеудің «Кез келген абыройлы, ақылды еркекті ақылсыз қылу — оңай» деген тақырыптағы сұхбаты жарияланыпты. Оқып отырып көңілім босап, көзіме жас алдым. Өзіме керемет әсер етті. Күндердің күнінде бәз-біреулерге де керек болып қалар деген ниетпен сұхбатты аз-кем ықшамдап жариялауды жөн көрдім.

«Сұлу әйелім бар...» Мұхтар Мағауин «Мен»

Жақында FaraOn1 баурымыздың сұрауымен Солтүстік Қазақстан аймағындағы жастардың блог платформасын ашып берген едім. КерекИнфода жинаған тәжірибесі бар, әрі қарай өзі алып кетті. Атын да өзі қойды, Теріскей деп.

www.teriskey.kz

"Қара киімді әйел" (The Woman in Black) хоррорында Дэниел Рэдклифф әйелінен айырылып қалғаннан кейін ауыр қайғыда жүрген жалғыз басты әке рөлінде ойнайды. Бірақ, оны алда тағы бір ауыр сынақ күтіп тұр. Үрейлі фильмдер жанрындағы дебюті жайында актер Cinema Blend ресурсына берген сұхбатында әңгімеледі.

Мен өз басым 70-80ге келгенше өмір сүргім келмейді. Сары тісті, ақ шашты ана болу кез-келгеннің арманы екені рас, мені де кейде «здоровый» ойлар мазалайды, бірақ қалтырап дірілдеп, етті талмап жеп, балаларыма масыл болғым келмейді (балаларым олай ойламайды деп үміттенетіп, тірі жүрсем). 60тан сәл асқаннан кейін, бақилық болуды бұйыртса деймін Құдай…

Жас кезде адамның ақымақтық әрекеттерге де барып тұруы еш сөлекеттік етпеген. Жаз болса жайлауда өтетін уақытымыз. Бала кезде білінбейді екен. Қолтыққа жүн шыққан кезде жайлаудан көрі ауыл жақта қызық көп екені аңғарыла басталды. Ауылдағы өзім теңдес түбіт мұрт бозбалалар күнде дискотекалатып жүргенде мен аптасына бір рет, кейде екі аптада бір рет барушы едім. Мал бағу, егінді қарау секілді шаруалармен қол тимейтін.Содан егін шабатын уақыт келгенде ағайын болып келетін Өткір атты жігіт екеумізді түнде егістік басындағы комбайндарды күзетуге жіберді. Будкада жатуымыз керек. Үш аяқты «Урал» матасекіліне отырып алып жайлаудағы үйден екі-үш шақырымдай жердегі алқапқа келеміз. Қас қарайып күн батты-ау дегенде матасекілді завайттамай(дыбысын естіп қалмас үшін)1-2 км жер итеріп ауылға қарай бет аламыз.Ауыл 10 км шамасындағы жерде. Таудың мүйісінен асқан соң оталдырып алып «ауыл қайдасың?» деп тартып отырамыз. Ауылға барғанда да үйге соғуға болмайды.Тікелей клубқа барамыз.Ол жерде біраз көңіл көтеріп, қыздарды тау жақты көрсетуге алып кетеміз. Жалпы, сол жылдары ауылда шапан кигендердің дәуірі жүріп тұрған.Жан-жақтан келіп жатқан қонақ қыздарды тауға апарып серуендеткен кезде шапан керек болады.Енді, қыздар тоңып қалса иығына жабуға.Содан таң ата түк болмағандай егіс басына қайтып келуші едік…