Үйдегілер менің кітап оқығанымды ұнатпайтын (Аяның постынан кейін)
Мүмкін сіздер таң қалатын шығарсыздар, бірақ бұл шындық еді. Қай ата-ана баласының кітап оқығанын қаламайды деп те ойлап отырған шығарсыздар, бірақ бұның себебі жоқ емес еді. Әлқиссаны әріден бастайық…
Мен кішкене кезімнен кітап оқуға құмар болдым. Неше жасымнан бастап кітап оқығаным есімде жоқ. Бірақ апамның айтуынша кішкене кезімде әпкемнің әдебиет кітабындағы «Керқұла атты Кендебай» деген көлемді ертегіні оқып жатып, шаршап ұйықтап кеттіппін. Демек, ол кезде мен алты жаста едім. Содан бері ес жиып, етек жапқалы кітаптан кітап қалдырмай оқыдым. Не таңдау жоқ, не талғам жоқ, әйтеуір алдыма келгенінасай оқи бердім. Қызығы сол, оқитын кітап болмаса, үйдегі бұрынғы кітаптарды қайта-қайта оқып тастайтынмын. Тіпті «Абай жолының» өзін бес-алты рет парақтаған екенмін. Бірақ бұның пайдасы тиді. Алтыншы-жетінші сыныпта оқыған эпопеяны студент кезімде емтиханда айтып беріп (тіпті, өлеңінен үзініді келтіріп бердім), бес алып кеткенім бар(Алайда ол кітапты тек ұзақ жылғы үзілістен кейін, универ бітірерде бір-ақ оқыдым). Мақтанып кеттім білем, негізгі тақырыпқа оралайын. Сол талғамсыз кітап оқудың салдарынан кітап оқымасам отыра алмайтын дәрежеге жеттім десем де болады. Жарық сөніп қалған кезде шам әкеліп оқыдым. Ал ол кез барлық нәрсенің қат кезі ғой. Содан таңда солярканың таусылғанын көріп, күйінген үйдегілерден таяқ та жеп алдым. Содан соң қараңғыда кітап оқисың, соқыр боласың деген диагноз да өз әсерін тигізбей қоймады. Оның үстіне қаражұмысқа жалқаулау мен үйге кісі келіп жатқанда жатып алып кітап оқитынмын, ондағы миссия шаруа жасамау. Өйткені кітап оқып жатқан баланы жан жаққа жұмсауды көп қонақтар жөн көрмейді. Ал, олардың алдында үндей алмай, өздері жүгірген аға-апаларым мені тайраңдатып қойғысы тағы келмейді. Міне сүйтіп, кітап оқу да маған біраз жүк болғаны бар. Әйтсе де қазір кітап оқуды ептеп қойып келемін. Дегенмен әлі күнге кітап не газет оқысам болды, жан жағымды естімеймін. Тіпті тарсыл гүрсіл, маған қойылған сұрақтар, жооооқ…
Мен кішкене кезімнен кітап оқуға құмар болдым. Неше жасымнан бастап кітап оқығаным есімде жоқ. Бірақ апамның айтуынша кішкене кезімде әпкемнің әдебиет кітабындағы «Керқұла атты Кендебай» деген көлемді ертегіні оқып жатып, шаршап ұйықтап кеттіппін. Демек, ол кезде мен алты жаста едім. Содан бері ес жиып, етек жапқалы кітаптан кітап қалдырмай оқыдым. Не таңдау жоқ, не талғам жоқ, әйтеуір алдыма келгенін
Ал енді анау-мынау тартқыштағаннан еш сөлекеттік көріп тұрған жоқпын.
құдайларыңды ұмытпасаңдарЩ
Ал, үйдегілер… ең сүйсінетінім, ағам да қатты қызығып оқитыны, тіпті әкелген кітаптарыма таласып қалатынбыз. Талай мәрте "өзің барып ал!" деп насихаттадым да
Ал біздің үйде жыл 12 ай жарық болатын, «УРАЛТРАНСГАЗ» деген мекемеге рахмет
— Мына оңтүстік жақта толайым сібет жоқ, ал сендер құтырасыңдар, неге кітап оқымайсыңдар! — деп. Қойым оқиын ба? Сен де осы жерде отырсың, мен де осы жерде отырмын. Егер айырмашылық болмаса — оқып не керек???
Ал біз ол кезде новостройкада тұрамыз, свет тартылмаған.
Сонда ағай сұраулы жүзбен Жердің саяси картасына қарап тұрып:
— Қайдам. БҰҰ-ның Қайыршылықпен Күрес Комитеті сонау 70 жылдары бастап еді надандықпен күресті, қазір түбегейлі жеңіске жетті деп ойлайм. Бірен-саран Мозамбик, Гана сияқты елдерден басқалары жарықтанып болған болар сірә. — деуші еді
— Приватизацияны жүргізген сендер ме, біздер ме?
— Біздер — дейд дөкейлер.
— Бүкіл Біріккен Энергожүйені бельгиялықтарға сатжіверген сендер ме, біздер ме?
— Біздер — дейді аналар тағы.
— Онда бұтағыма көре алмай жылап тұрсыңдар? Жоғалыңдар ептібайымайдтар! — дегенде, безіп кетті де, со кеткеннен мол кетті шешесс.
Ал тап сол уақытта. Бізді айтам да. Бірде трансформаторлар желісінің бастығы келіп:
— 60 ваттық шамы несі? сол екен ғой дым нагрузка жоқ, трансформаторлар холостой ходпен тұр! Кәне ел болып, 120 ваттық лампаға көшейік! — деп кейіп, әп-сәтте ауыл іші ертегідегідей жарқырап шыға келді: терезедегі жарықтан көшеде күндіз сияқты болып тұрушы еді.