Қыс

Керектің бір қолданушысы жақын уақытта қандай фотоаппарат таңдасам екен деп бас қатырып жүр еді. Сонда суреттерім жүктелмей, мен оны кішірейтуді де білмеп едім. Бұл суреттер Никон Д5100 үлгісімен түсірілген. Тамашалай отырыңыздар. Суреттер өңделмеген, араңызда кәсіпқойлар болса, кемшіліктерін айтып, қалай түзеуге болатынын айта отырыңыздар.

Әрі қарай

Тексерілмеген ақпарат: Рауан Сариев Зеедорфпен бірге ойнайды


Осы уақытқа дейін Рауан Сариевті әйгілі Гарринча доп тепкен «Ботафого» клубының ойыншысы деп ойлап келіппін. Қазақтың әлемнің әйгілі клубында доп тебетінін ойлап қуанатынмын. Сөйтсеееем, алданып келген екенмін ғой осы уақытқа дейін. Рауан Сариевтің ойнайтын клубы біз білетін «Ботафого» емес, Сан-Паулу штатының біріншілігінде ойнайтын «Ботафого SP» клубы екен. Әрине, өтірік ақпараттың таралуына ең бірінші журналистер кінәлі. (Бәлкім, осы уақытқа дейін ұл ақпаратты тексермей келген мен де кінәлі шығармын).
Әрі қарай

"Қазақстан қалалары" онлайн ойын

Желтоқсанның 21-22 күндері Астана қаласында ұйымдастырылған Астана Интернет Форумында қазақ тілді интернет жасаушылармен кездесуде Бақытгүл деген әріптесіммен кездескенімде біраз дүниелер үйренген едім. Оның бірі онлайн ойындар жасау. Мамандығым сай “Қазақстан қалалары” атты ойын жасаған болдым бұл менің www.purposegames.com сайтында жасаған бірінші ойыным артық кемі болса дұрыс пікірлер қалтырарсыздар. Сіздерге де әріптестер сабақтарыңызда қолдану үшін жасауларыңызға болады. Бұл сайт арқылы танымдық сұрақтар жасауға өте қолайлы екен. Сонымен сілтемеге өтіп мен жасаған ойынды ойнап көріп еліміздегі қалаларды қаншалықты білетіндеріңізді сынап көріңіздер.

Мына сілтемеден өтіп ойнап көріңіздер Сосын қанша пайыз білгеніңізді пікір ретінде жаза отырыңыз. Картада қала орындары сәл тайып кету мүмкін оны түсіністікпен қарарсыздар. Карта кішкене болғандықтан.
Әрі қарай

Өлкетанушы және ақырзаман



I бөлім

Ғалым, өлкетанушы А.Ф. Шаповаловтың күнделігінен үзінді

Мәскеу қаласының орталық мұрағатынан. Мұрағаттың ресми келісімі арқылы реставрацияланған түпнұсқаның көшірмесі тұңғыш рет баспа бетінде жарияланып отыр.
Әрі қарай

Ағасы бардың - жағасы бар, інісі бардың - тынысы бар

Мені бір ой мазалайды. Ол осыкүнгі бауырлардың қатыгездігі. Мүмкін көп балалы отбасында мұндай нәрсе туындамайтын шығар. Бірақ мен екі отбасын білемін. Екі отбасында да екі ер баладан. Бір отбасындағы үлкенінің алды қырықта болса, кішісі отыздан асқан. Екінші отбасындағы ұлдардың жас айырмашылығы екі жыл ғана. Бауырлардың біреуі «үлкенмін ғой» деп, екіншісі «кішімін ғой» демейді, айтысқанда бірін бірі жерден алып жерге салып жатады, тіпті ұстасып қалудан, төбелесуден тайынбайды. Бір отбасындағы екі ұл бір үй үшін қырылып қала жаздап, қазір сол үйді салған аналары кіші ұлымен пәтер жалдап тұруға мәжбүр. Ал екінші отбасындағы ана екі ұлдың тіпті бір-бірін өлтіріп ала ма деп бірге қалдыруға қорқады. Сонда бұл қалай? Неге байланысты? Тәрбие дейін десең, аналары өте жақсы, ал әкелері енді кезінде ішкен. Бірақ бір-бірін сонша жек көруге не себеп, қандай бәсекелестік? Мен апалы-сіңлілердің арасында ондай қарым-қатынасты байқамаппын. Өйткені апалы-сіңлілер әрқашан бір-біріне жаны ашып, өз отбасының қорынан жұбайына білдіртпей үнемі әпкесіне/сіңлісіне, одан қалды жиендеріне бірдеңе алып беріп жатады, қиын-қыстау кездерді айтпағанда.
Кезінде баласын өлімге қиып, «енді маған бауыр табылмайды» деп бауырын құтқарушы еді. Керекші азаматтар сіздердің пікірлеріңізді білгім келеді.
Әрі қарай

Хоббит: Күтпеген саяхат


«Келер күннен жақын жоқ, өткен күннен алыс жоқ» деген сөздің растығы тағы дәлелденді – кеше ғана қол жеткізбестей болып көрінген «Хоббит: күтпеген саяхат» бүгін (тура мағынасында, яғни 2012 жылдың 19 желтоқсанында) ел экрандарына жол тартты. Осы аптада қасына қара ілестірмей (басқа бірде-бір жаңа туынды жоқ) премьераға жалғыз шыққан фильм туралы Киностан тарқатып бергелі отыр.
Әрі қарай

Шайтанкөпір

Адам болған соң оның бойында қорқыныш, үрей сезімдері болатыны белгілі. Тіпті, Бауыржан Момышұлының өзі бір жазбасында "Ұрысқа кірер алдында үрейленетінмін. Қорқақтық басқа әңгіме" дегенге саятын естелігін оқып едім.

Сонымен, менің есімде қалған ең бірінші зәре-құтым қалмай қорқуым. Ербол атты өзімізге аталас туыс болып келетін бала екеуміз өзен бойын жағалап ойын қуып кеттік. Өзен деуге де келмейді, бұрынырақта арнасына симай жатқан бұл өзеннің кейпі жылап аққан жылғаны елестететін. Сол жылғаның көпірге (мост) барып тірелетін жеріне жеттік. Көктем мезгілінде, су тасыған кезде көліктер өтуге ыңғайлап жасаған ғой. Әйтпесе, ақсақ адам секіріп өтіп кететіндей жылға. Сол көпірдің екі жағында тұрып алып бір-бірімізге тас атып ойнадық. Бармақтың басындай тастар ғой баяғы. Бір-біріміздің басымызды жарып алармыз деген ой жоқ. Мен көп болса бірінші класта оқимын, Ербол 5 тен енді асқан бала. Ойынның қызығына берілген біз тас жолда тайраңдап келе жатқан трактордың дарылдаған дыбысында естімеген сыңайлымыз.
Әрі қарай