Спорт саласына қызыққаннан кейін, ел абыройын арқалап, намысымызды қорғап жүрген бірнеше спортшымен тілдесудің орайы келді. Расы керек, қазір қазақ тілі орыс тілін ығыстыра алмай отыр ғой. Оның ішінде, спортта жүрген қыз жігіттердің біразы ресми тілде әңгіме тиегін ағытатыны мен үшін таңсық емес. Қоңырау шалып, сұхбатқа келіспек болғанда, қазақша сәлемдессе, марқайып қалатыным бар. Бапкерлер де, басқалары да өзге ұлттың өкілінен саналатын ел футболындағы маңдайалды ойыншылар ішінде Қайрат Нұрдәулетов, Азат Нұрғалиев, Ұлан Қонысбаев, Нұрбол Жұмасқалиевтерге ырзамын. Қазір қазақша сөйлегендерді көрсек, атамыз тіріліп келгендей қуанатын заман ғой. Әсіресе, Қайрат Нұрдәулетовты бөліп-жарып айтқым келеді.Тіпті, ауызекі тілді қолданылып кететін «вообще», «типа», «тренеровка» деген сөздерді қосып жібергені үшін қайта қайта кешірім өтінгенінің өзі оның туған тіліне жанашыр екенін байқатты. Онымен қоймай,"қазақша сұхбат аламыз дейтін журналистер сирек хабарласады. мейілінше, жиі соғып тұрыңыздар" деген тілек білдірген еді. Ал, Самат Сымақов, менің сүйікті «Ақтөбемнің» капитаны қазақшаға шорқақтау. Ол рас. Ал, қалыптасып қалған дағдымен, Абзал Рақымғалиевке орысша шүлдірлей бастағанымда, оның қазақша жауап бергені бар. Сонымен қатар, үнемі орысша жауап беретін Әлия Юсуповаға қоңырау шалып, ресми тілде зуылдай бергенмін. Бір кезде ол: "Қандай газеттенсіз" деп қойып қалды. Ұялыыып қалдым. Бұл жерде ешкімді сынап, мінегім келіп отырған жоқ. Тек, туған тілімізді басқа емес, жер жүзілік додаларда елдің атын шығаратын спортшыларымыз білсе екен деген ой менікі…

Ір түрлі дизайнерлер де болады екен. Қумаштарының біреуі мынадай көйлек дизайнын жасапты.

Құрметті керекинфошылар! Әдебиетшілер, жорналшылар, жазушылар, баспагерлер және басқа кітапсүйер қауым! Маған өте қажет болып тұрған екі кітапты тауып беруге көмектесулеріңізді сұраймын! Өте ескі кітаптар.Жаңартылып басылмаса керек — ешқайдан таппадым. Луи Буссенардың "Қаһарман капитан" деген романы (ауд.Атығаев Әбітай) және Ә.Файзидің «Тоқай» атты романы (ауд.Жұмекен Нәжімеденов). егер осы кітаптарды өргендеріңіз болса, қайсы бір орындарда сатылатын болса немесе үйлеріңізде ұмыт қалған кітаптардың арасында шаң басып жатқан болса, үлкен өтініш — хабарласыңыздаршы!
рахмет! :))

Бүгін ханның шатырына (Ханшатыр) барған едім. Әрине шопинг жасауға… Шығып бара жатып мына нәрсені көріп қалдым.



Егер көрінбей жатса, қысқаша жаза кетейін: жетім, мүмкіндігі шектеулі және отбасылық жағдайы нашар балалар «Тілек ағашына» өздерінің қажеттіліктерін жазып ілген екен. Тілегін орындаймын десеңіз, ілінген конверттердің біреуін аласыз. Толық мәлімет алмақшы болғаныммен, оған жауапты адамды кездестірмедім. Есесіне, жанындағы өзге акцияны ұйымдастырушы қыз өз білгенімен бөлісті. Балалардың тілегі соншалықты қымбат дүниелер еместігін, көргені бойынша ұялы телефоннан басталып, майда-шүйдеге дейін баратынын айтты.
Кейде қажетсіз дүниелерге шашатын ақшамызды неге сауапты іске жұмсамасқа? Сол балалардың бір тілегін орындап, қуаныш сыйлау қолымыздан келіп тұрса, неге жасамасқа?

Құрметті керекшілер және біздің қонақтар!

Бүгін қаржы және банк қызметкерлерінің күні! Арамызда сондайлар бар болса, шын жүректен құттықтаймыз! Жұмыстарыңыз алға бассын!

P.S. Сонымен қатар бүгін ұлттық валюта күні. 1993 ж. 15 қарашада ұлттық теңгеміз айналымға кірген екен.

Ақшамыз көп болсын, көңіліміз тоқ болсын!

Халықаралық сыйлықтарды жеңіп алған қазақ мультфильмдері

«Менің атым… Атымды айта бастасам, тілім таңдайыма жабысып қалғандай болады да тұрады.» деп басталатын Бердібек Соқпақбаевтың «Менің атым Қожа» повесі бала көз қарасымен бейнеленетін шынайы өмірдің боямасыз суреттері арқылы оқырмандарының жүрегіне жол тапқан ерекше шығарма. Түн жарымына дейін шам жарығымен балғын бала махаббаты Жанарға «кеудесі толы сезімін сүйкектетіп», Абай атасына еліктеп, шабытын шақыра, ғашықтық ғазалдарын жазып, жыр арнамаушы ма еді?! Сол шақтағы ақылды тентек, озат оқушы, «жазушы боламын» деген арманшыл аңғал Қожаның образы езу тартқызып, қалай да сүйсіндірмей қоймайды, әрі сол бейнені бүгінгі балалар бойынан іздеп таба алмай еріксіз бас шайқайсың. Себебі, ол Қожа табиғатты сүйетін, шынайы поэзияны сүйетін.

Өттерің жарылса да айтайын на, бізде білім мен ғылым дамымаған, орыстардың білген білім-ғылымына, әріден алсақ, тіліне тәуелдіміз. Ғылым мен техниканы қоялық, қарапайым мысал ретінде әлем елдері мен қала атауларының қазақ тіліне қалай келгенін саралайықшы.

Мен бала күнімде естуші едім, біздің қазақ сартты көрсе, күлуші еді «енеңді ұрайын, кең қолтық, шүлдіреген тәжік, Арқадан үй төбесіне саламын деп, қамыс артқан, бұтадан қорыққан, көз көргенде «әке-үке» десіп, шығып кетсе, қызын боқтасқан, «сарт-сұрт деген осы» деп. Ноғайды көрсе, оны да боқтап күлуші еді: «түйеден қорыққан ноғай, атқа мінсе — шаршап, жаяу жүрсе — демін алады, ноғай дегенше, ноқай десеңші, түкке ыңғайы келмейді, солдат ноғай, қашқын ноғай, башалшік ноғай» деп. Орысқа да күлуші еді: «ауылды көрсе шапқан, жаман сасыр бас орыс» деп.

Орыс ойына келгенін қылады деген… не айтса соған нанады, «ұзын құлақты тауып бер депті» деп.

Сонда мен ойлаушы едім: ей, құдай-ай, бізден басқа халықтың бәрі антұрған, жаман келеді екен, ең тәуір халық біз екенбіз деп, әлгі айтылмыш сөздерді бір үлкен қызық көріп, қуанып күлуші едім.

Енді қарап тұрсам, сарттың екпеген егіні жоқ, шығармаған жемісі жоқ, саудагерінің жүрмеген жері жоқ, қылмаған шеберлігі жоқ. Өзіменен өзі әуре болып, біріменен бірі ешбір шаһары жауласпайды! Орысқа қарамай тұрғанда қазақтың өлісінің ахиреттігін, тірісінің киімін сол жеткізіп тұрды. Әке балаға қимайтұғын малыңды кірелеп сол айдап кетіп тұрды ғой. Орысқа қараған соң да, орыстың өнерлерін бізден олар көп үйреніп кетті. Үлкен байлар да, үлкен молдалар да, ептілік, қырмызылық, сыпайылық — бәрі соларда. Ноғайға қарасам, солдаттыққа да шыдайды, кедейлікке де шыдайды, қазаға да шыдайды, молда, медресе сақтап, дін күтуге де шыдайды. Еңбек қылып, мал табудың да жөнін солар біледі, салтанат, әсем де соларда. Оның малдыларына, құзғын тамағымыз үшін, біріміз жалшы, біріміз қош алушымыз. Біздің ең байымызды: «сәнің шақшы аяғың білән пышыратырға қойған идән түгіл, шық, сасық казақ», — деп үйінен қуып шығарады. Оның бәрі — бірін-бірі қуып қор болмай, шаруа қуып, өнер тауып, мал тауып, зор болғандық әсері. Орысқа айтар сөз де жоқ, біз құлы, күңі құрлы да жоқпыз. Бағанағы мақтан, бағанағы қуанған, күлген сөздеріміз қайда?