Фонтан. Аллея. Вот трубач,
Трубит на площади с рассвета.
А денег в шапке нет, хоть плачь,
Ты материальна, о монета!

Ты так могуч, кружочек меди,
Ты есть мерило — всё и вся.
И поднимаешь на рассвете,
Ты музыканта-трубача.

Искусство любит знатока,
Но видит лоск наружный
И о только судит свысока
Толпа зевак бездушных.

Наш мир земной лишь гость вселенной,
И в бренном мире правит случай.
Вся наша жизнь – круг бессменный,
Что ты даешь, то и получишь.

Трубач несказанно богат,
Душа его богата, люди.
Труба его – бесценный клад,
Ведь было так. И дальше будет.

Уныло музыка звучит,
Трубач устал, но все играет.
Притихла публика, молчит,
И в шапку медь ему кидает.

Ашып өмір есігін нұрланды күн,
Шашу шаштық сол үшін жырдан бүгін.
Өзіңе де, өзгеге шуақ сыйлар,
Құтты болсын, Розатай, туған күнің!

Көкбөрі 6 жасында кітап оқыған.Сонда әріпті қашан таныған? Біз 6 жасымызда ертегініде оқымайтынбыз.Кішкентай кездерім есімде жоқ, оқымаған секілдімін.«Алтыншы-жетінші сыныпта оқыған эпопеяны студент кезімде емтиханда айтып беріп бес алып кеткенім бар.»
6-7 сыныпта оқып жүрген кітабыңыз, қалай есте қалады? Таңғалып отырмын.Есте сақтау қабілеті жақсы адамдар да бар екен — ау.Көкбөрінің жазған блогынан кейін шыныменде, уақытты босқа өткізіп алыппыз.Бірақ, әлі де кеш емес.Бір күнде бір кітап оқып тастауға болады екен.Оған өзім көз жеткіздім. " Жарық сөніп қалған кезде шам әкеліп оқыдым".Жарық, сөніп қалған кезде, кітап оқу былай тұрсын, ұйықтап қаламызғоо.Олай ерінбеуіміз керек екен.

Мүмкін сіздер таң қалатын шығарсыздар, бірақ бұл шындық еді. Қай ата-ана баласының кітап оқығанын қаламайды деп те ойлап отырған шығарсыздар, бірақ бұның себебі жоқ емес еді. Әлқиссаны әріден бастайық…
Мен кішкене кезімнен кітап оқуға құмар болдым. Неше жасымнан бастап кітап оқығаным есімде жоқ. Бірақ апамның айтуынша кішкене кезімде әпкемнің әдебиет кітабындағы «Керқұла атты Кендебай» деген көлемді ертегіні оқып жатып, шаршап ұйықтап кеттіппін. Демек, ол кезде мен алты жаста едім. Содан бері ес жиып, етек жапқалы кітаптан кітап қалдырмай оқыдым. Не таңдау жоқ, не талғам жоқ, әйтеуір алдыма келгенін асай оқи бердім. Қызығы сол, оқитын кітап болмаса, үйдегі бұрынғы кітаптарды қайта-қайта оқып тастайтынмын. Тіпті «Абай жолының» өзін бес-алты рет парақтаған екенмін. Бірақ бұның пайдасы тиді. Алтыншы-жетінші сыныпта оқыған эпопеяны студент кезімде емтиханда айтып беріп (тіпті, өлеңінен үзініді келтіріп бердім), бес алып кеткенім бар(Алайда ол кітапты тек ұзақ жылғы үзілістен кейін, универ бітірерде бір-ақ оқыдым). Мақтанып кеттім білем, негізгі тақырыпқа оралайын. Сол талғамсыз кітап оқудың салдарынан кітап оқымасам отыра алмайтын дәрежеге жеттім десем де болады. Жарық сөніп қалған кезде шам әкеліп оқыдым. Ал ол кез барлық нәрсенің қат кезі ғой. Содан таңда солярканың таусылғанын көріп, күйінген үйдегілерден таяқ та жеп алдым. Содан соң қараңғыда кітап оқисың, соқыр боласың деген диагноз да өз әсерін тигізбей қоймады. Оның үстіне қаражұмысқа жалқаулау мен үйге кісі келіп жатқанда жатып алып кітап оқитынмын, ондағы миссия шаруа жасамау. Өйткені кітап оқып жатқан баланы жан жаққа жұмсауды көп қонақтар жөн көрмейді. Ал, олардың алдында үндей алмай, өздері жүгірген аға-апаларым мені тайраңдатып қойғысы тағы келмейді. Міне сүйтіп, кітап оқу да маған біраз жүк болғаны бар. Әйтсе де қазір кітап оқуды ептеп қойып келемін. Дегенмен әлі күнге кітап не газет оқысам болды, жан жағымды естімеймін. Тіпті тарсыл гүрсіл, маған қойылған сұрақтар, жооооқ…

Иа. Қанша ақша керек…
Есімде бала кезім, ағаларымның тойы үйде, ауылда және аулада палатка құрылып, ағайын туыстардың басы қосылып, думандатып өте шығатын… спиртке су қосып арак жасап, юппиге су қосып түрлі түсті соктар жасап,,, анау мынау дегендей, не керек бәрі бар тамаша жайналған дастарханда жайқалған думанды той кеші өтетін.
Ал қазір ше??? Қайран сол кездер дейсің іштей… сол кезде үйленіп тұрмыс құрғандарда солай дейді…

Ал сіз қалай ойлайсыз қазіргі заманда той тойлау үшін қанша ақша керек… Той тойлағандар білгендерімен бөліссе, үйленейін деп жүргендер дайындала жүрсе деген ой ғой біздікі.

8 ақпан күні Астанадағы «Отырар кітапханасы» ғылыми орталығында белгігі шоқайтанушы-ғалым, профессор Әбдіуақап Қараның «Мұстафа Шоқай» және «Түркістан легионының ақиқаты: свастика мен қызыл жұлдыз арасындағы жанталас» деп аталатын екі кітабының таныстырылымы өтті.Туындының таныстырылымына жиналғандар бұл еңбекке рухани құндылық деген баға берді. Қаламгер оқырман қауымға ұлт-азаттық қозғалысының көрнекті қайраткері, Мұстафа Шоқай өмірін, арпалыс пен күреске толы тағдырын, оның еңбектерін зерттеп соны деректер ұсынған.

Қарашаның бір түнінде Кәмшат деген алтын адам бөлісіп еді осы өлеңмен агентте  Like!

Жаңбыр. Жанарда мұң.
Жалғыз келем!
Жасым-көл. Өлең-үміт таңда үзбеген!
Санама сәуле берген сыңғырлы саз,
Сағымға сіңбек пе енді сар күзбенен?!

Бұйра бұлт басқа салып бар салмағын,
Бұлыңғыр көшке ілесті кәусар жаным!
Менің бар ғұмырымды елестетед,
Шалшыққа құлап жатқан тамшы-арманым!

Муза жоқ.
Жүректе сол әппақ еді,
Мұз құсап еріп кетті-ау мақта реңі.
Бос қиял, бос арманды жетегіне ап,
Бос үміт күтіп отыр бақта меніঀ
Сол.
Енді жүгірмеспін жүрекке еріп,
Мұнардан құласам да мұң өткеріп.
Көңілім күлге айналып кетіпті ғой,
От іздеп жүргенімде түнекке еніп!

Маңдайда жазу тұрса шырмалып ап,
Ештеңе ем болмайды мұңға бірақ.
Алдыма шашып тастап алтындарын,
Сыбдырлап сыр айтса да сырғалы бақ!

Көктемде қатар жүрген көш басы едік,
Күз келіп бола алмады дос та серік!
Бос бақта жалғыз өзім босып жүрмін,
Бос сағым,
бос сезімге
босқа сеніп.

Р.Ә.

Әскери газетке кейде шыны керек, не жазам деп түк таппай қалатыным бар. Офицер, сержант, сарбаздар, әскери бөлімді «Жасасын, ура, ура» деген пафосты ноталармен жаза беруден «збым» шығып кетті. Кеше интернетте қаңғырып жүріп бір идея тауып алам ба деп біраз шашымды ауыртып көрдім. Содан әскери ойыншықтар туралы жазып көрсем не болады деген ой сап ете қалды. Бұл туралы әжептәуір ақпараттар бар екен. Бір қызығы, кейбір психологтар балаға соғыс, әскери туралы ойыншықтар әперу зиян, агрессивный болады десе, кейбірі керісінше жастайынан ата-ана, туыстарын, Отанды қорғауды, патриот болып өсуді, елі мен жерінің қазба байлықтарын біліп, соны қорғау керектігін түсініп өседі дейді.

Екінші ма үшінші ма класста ең бірінші рет Алматыға келдім… жаздың шыжып тұрған күні етін, күйіп пісіп вокзалдан түсе салысымен ағам бірден сайран көліне қарай бас тартты… мен қасында келе жатырмын сайранды өзімнің фантазиямда керемет бір тек кинода ғана көретін пляж ретінде елестетіп. міне жжеттік, расында үлкееен жағалауында толған адамдар, күнге қыздырылып жатқандары бар, шомылып, катамаран теуіп жүргендері бар...қатты қызықтым.
уақыт өте келе әлгінде қатты қызыққан сайраным әр түрлі ауру жұқтырып алуға мүмкіндігі бар лас маскүмдер мен баспанасы жоқ адамдар келіп жуынатын… палас жуатын жерге айналды.
Кеше Ахметжан Есімовтың есеп беру отырысында осы сайранды керемет аквианариумға айналдырамыз дегенін естіп әбден қуандым. Енді Алматы арман қаласына жаңадан келегендер осы жерді көрім тап менің балалық кезімдегідей әсер алады дегенге қатты сенем!
Құрылысты бастау осы немесе келесі жылға көзделіп отыр.
Ал, іске сәт!
Мен ең алғаш көрген Сайран

Қазір осындай ғой, жақыннан вышпе жаман

Осындай болады дид

Бір жерден оқып едім… Есіме түскенін жазып отырмын. Кей жерін ұмыт қалдырсам, айып етпеңдер.