Сен салмадың мен салдым,
Қайырлы болсын сіздерге,
Бізден бұл қалған теңбіл доп.
-Уэйн Марк Руни
　　Қазтуғанша жырласақ: "Қайран да Қазақ футболы, Чемпион болар күн қайда?". Бүгінде 90-минут «синдромынан» кейін ұлт футболы жайлы әңгіме айтудан қалдық. Әлем чемпионатына қатысу бейне бір оқырманына жетпеген, жазылып бітпеген «поэма немесе эпопэя» секілді. Кейде кездейсоқ бір ой келеді. Алтыдағы баласынан алпыстағы шалына дейін ала доппен ауырған Еуропаға қосылмай-ақ, Азияда алшаңдай басып жүре бермедік пе деген.Қаржысын қайда жұмсарын білмеген атымтайлар ай қарап жүрген шақта, теңгеден теперіш көрген "Қайсарлықтар" ел премьер лигасына қатыса алмай отыр. Отандық аяқдоптың деңгейі қашан көтеріледі? Айтпақшы, биыл қуанышы мен жубанышы егіз қазақ футболына 100 жыл толды. 1913 жылы жас Мұхтар Әуезов құрамында болған алғашқы футбол командасының атауы «Ярыш» деп аталған-ды. Міне ұлы Мұхаң ойнаған қазақ футболы тұп-тура бір ғасырды артқа тастапты. Біз ғасырлар тоғысында неден ұттық, неден ұтылдық?

Кей құмырсқалардың арасында уақытша әлеуметтік зиянкестік құбылысы кеңінен тараған. Бұндай құмырсқалардың ұрғашылары майдалау болады, және өздігінен жаңа отбасын құруға қауқары жетпейді. Жаңа отбасын құру үшін олар құмырсқалардың басқа түрін қолданады. Мәселен,