Қарағандылық ғалым Жансая Жарылғапов жүрген жерін-қыран топан қып жүреді. Жансаяның Жезқазған университетіне бірінші курсқа оқуға түскен кезі, жанып тұр. Көзінің оты бар баланы алғаш байқаған ақын Қуаныш Мақсұтов екен. Ел мен жердің жоғын жоқтайтын газет ашайық, сен мақалалар жаз дейді. Жәкең көне кетеді. Облыс әкімінің орынбасарынан сұхбат алып кел деп тапсырма береді сары тентек ақын. Ол кезде Жезқазған облысы әкімінің орынбасары Әлихан Бәйменов дейді деушілер. Жансая маңғазданып облыс әкімінің орынбасарының қабылдауына барады. Мен газеттен келдім, әкімге жолығуым керек дейді. Журналист келіп тұр дегенде, жаны қалмаған шенеуік төрге шақырып, келіңіз, қай газеттен боласыз деп бәйек болады. “Мен “Жаршы” газетіненмін”,-дейді саспаған Жәкең. Облыста шығатын бар газеттен хабары бар әкім, «Ондай газетті есіме түсіре алмай тұрғаным. Қай жерде шығушы еді”,-деп сұрайды. “Бұл біздің университеттің қабырға газеті ғой”,-деп Жәкең қарап отыр дейді. Естуімше сол сұхбат сәтсіз аяқталыпты.

Фольклор арқылы танылған тамада көрдіңіз бе? Қарағандылық Рамазан Сәттібай солардың бірегейі. “Рамазан айтыпты” деген уытты сөздер арқа жұртына желдей тараған. Әрине, ағайын-туыстың шашу-тойы Рамазансыз өтпейді. Бір жамағайыны Рамазанға бар баласының тойын басқартыпты. Той біткен соң, мақтап, мақтап, құр қол қайтарады екен. Кенже ұлдың тойын басқарайын деп тұрып, Рамазан: “Жәкесі, бар қызығыңның ортасында жүрмін. Ел-жұртқа көз ғып, осы жолы Рамазанға ат мінгіземін де, сенен мал алмаймын ғой, тек жұрт алдында марқайын қалайын”,-дейді. Той дүрілдеп өтеді. Қыз берген де, қыз алған жақ та риза. Ел тарайтын уақытта той иесі: “Мына Рамазан үнемі шашуымның басы-қасынан табылады. Ризамын. Сүт кенжемнің қызығында бұған сый жасамағанда кімге жасайын. Астына ат мінгіземін”,-дейді. Сонда Рамазан: ” Жәкесі сенен сый дәметіп не көрініпті. Маған мінгізген атыңды бас құдаға тарту еттім”,-деген екен.

Арқада қара сөздің майын ішкен Рамазан Сәттібаев деген азамат бар. Жиын-тойда айтқан әр сөзі мәтелге айналып, жүрген жерінде елді қыран-топан қылып жүреді. Тоғыз қыздан кейін аңсатып дүниеге келген Рамазан әкесімен құрдастарша қалжыңдасады дейді. Әкесін: “Сенің әйеліңнен менің әйелім жас, көрікті”,-деп шамдандырады екен. Сол Рамазанның әкесі мен шешесінің қосылғанына 50 жыл толыпты. Рамазан бір тойдың көркін қыздырып жатса, оның әйеліне қайынапалары қоңырау шалып, “Қайда жүрсіңдер, әке-шешеміздің қосылғанына 50 жыл толды, атап өтпейміз бе, ақылдаспаймыз ба”,-деп бас салып ұрса жөнеліпті. Әйелінің қабағы түсіп, Рамазанға: “Тойға өзің бара бермедің бе, мен сөз естіп жатырмын. Атам мен енемнің қосылғанына 50 жыл бопты. Маған айтсаң болатын еді ғой”,-деп реніш білдіреді. Сонда Рамазан телефонды ала сап, әкесіне қоңырау шалады. “Әке мынауың ұят болды ғой, елге не бетімді айтам, мені жерге қараттың ғой”,-деп зарлап қоя береді Рамазан. “Ойбай ау, не болды, сонша?”,-демей ме әкесі. “Есі дұрыс еркек бір әйелмен 50 жыл тұра ма?”-деген екен Рамазан. “Құрығыр!”-деп әкесі телефонды тастай салыпты.

Ермек ағай басында ұстазым, кейіннен әріптесім болды. Сол Ерекеңе жеңгеміз бір күні жаңа іш киім сатып әпереді. Моншаға жиналған Ерекең затын түгендесе, әйелі сумкаға ескілеуін салып жіберіпті. “Жака, менің су жаңа іш киімім бар еді ғой, соны неге салмадың”,-деп кейиді Ерекең. Ештеңе жоқ, киесің ғой әлі деп жұбатқан болады жеңгеміз. “Не сонда жаңасын қонаққа барғанда кием бе?”,-деп ашуланған екен Ермек.