Өмір қарама қайшылықтарға толы. Өмір бар жерде өлім, қуаныш бар жерде қайғы, күн бар жерде түн бар… Мұндай мысалдарды көптеп келтіруге болады. Адамның ішкі жан дүниесінде қарама — қайшылықтар қаншама?! Әлдебір жетістікке қол жеткізген болсақ, өзіміз жеткендей-ақ мәз майрам боламыз. Ал әлдебір қайғыға душар болсақ, өзіміз емес, өзгелер кінәлі болып шығады. Сатып кеткен досымызды немесе аяқтан үнемі шалатын қасымызды, одан қалса меклекетті кінәлап, ең аяғында тағдыр мен Құдайға тіл тигізіп тынамыз. Өзгелерді кінәлау барысында бізде таңдау мүмкіндігі бар екенін, сол мүмкіндікті тиімді пайдалана алмаған өзіміздің кінәлі екенімізді ұмытып кете береміз. Бұл жазба сол таңдау мүмкіндігін тиімді пайдалана алмай жүргендер туралы десем қателеспеспін. (мүмкін қателесермін)) ).

Соңғы кездері таңертең жұмысқа келгенде және кешке қайтатын уақыттарда бір жапырақ картон қағазға (А4 қағазының жартысындай) “Продаю телевизор” деп жазып алып, оны жіпке тағып мойнына іліп жүрген БОМЖ-ны жиі көретін болдым. Және де ондағы сатамын деген жазуы компьютерде жирный болып терілген, алыстан көзге бірден шалынады. Жас шамасы қырықтың үстінде деп шамалауға болатын, халық БОМЖ деп атап кеткен мұндай жанның телевизор сататыны шынымен қызықты көрінді. Бір күні жұмыстан шыққасын көлігімді қыздырып біраз күтіп тұрғам, әдеттегідей күндегі бағытымен сол ағай кетіп барады. Содан, ол кісіні тоқтатып, жөн сұрастым. Сөйтсем кейбір қала тұрғындары артық дүниелерін сату үшін осы БОМЖ-ның қызметін пайдаланады екен. Айтуына қарағанда бұған дейін екі тоңазытқыз, бір газ плита, бір үтік, бір диван креслосымен сатқан көрінеді. Ақысына зат иелері 500 теңге береді екен. Алайда сатылған дүниенің үлкен-кішісі болмайды екен, ақысы тұрақты 500 теңге. Алдыңғыларды тез сатып едім, мына телевизор құрғыры өтпей тұр деп кейістік білдіріп жатыр. Міне адамдар үйінде отырып, артық-ауыс дүниелерін осылай сатып жібереді екен.

Мейіржанның айтуынша, төмендегі постты мына музыканы қосып қойып оқу керек

Осыдан бірер жыл бұрын, Ақтауға қатынап, вахтамен жүрген кез. Қақаған қыстың ортасы.
Қызылорда-Маңғыстау билет болмай қап, екі пойызға алғам. Біріншісі Қандыағашқа дейін, екіншісі Қандығаштан Маңғыстауға дейін.

Өзімді тап сол сәтте бұрыңғы қызым лақтырып кетіп, сіркем су көтермей лох сезініп тұр едім,

Алдыңғы жазбамда жазғанымдай Астана қаласына «Мінбер» журналистерді қолдау қоры ұйымдастырған " Жаңа медиа техналогияларын ақпарат құралдары тәжірибесіне енгізу" семинар-тренингіне бардым. Мақсат сол-блогерлермен кәукілдесіп қайту және тәжірибе алмасу ғой. Бой сергітіп цифрластармен әріптестермен сыр шертісу. Жұма кешке барып сол күні және сенбіде «Абай » қонақ үйінде қондым.
Тұзым жеңіл деп айтып жүруші едім ғой. Жексенбі күні қайтуға дайындалып жатып«Осы мені машина қақпаса да, велосипед қағатын уақыты болып қап еді» деген күпір ой келді. Жазмыштың маған дайындаған сиы бар екен сол күні. «Халық сөзі» газетінің редакциясына соғамын деп жүріп жеке куәлігімді жоғалтып алдым.Таксиде не автобуста қалғанын білмеймін. Шалбарымның қалтасына саналы түрде салып алғаным есімдетін. Соны салғанда да орамал тұрған қалтама салыппын ғой))) Маңдайдан аққан сордың я бақтың терін сүртем деп жүргенде түсіп қалыпты…

ПыСы: вордпрестің ашылмай тұруына байланысты менің блогым толығымен мында көшті. Біразыңызға көшуге кеңес беремін.