Футболдан Қазақстан құрамасы өз алаңында Австриямен тең түсті — 0:0. Ойын өрнегі халыққа тағы сеніп ұялады. Жеңіске жетпесек те ойын өрнегі халыққа қуаныш сыйлады. Бізге жеңістің ауылы жақын еді. Бірақ Гридин, Мұжықов, Мұхтаров, Остапенколар тамаша мүмкіндіктерін голға айналдыра алмады. Жеңіс біздің ауылда қалу керек еді. Жігіттерге дәлдік жетіспеді. Сонымен, біз үшін Еуропа біріншілігіне іріктеу сыны аяқталды. Бір жеңіс, бір тең ойын қоржынымызда. Нәтижені сараптау бапкерлер тобы мен федерацияға қалдырармыз. Бірақ бізде мүмкіндік көп еді. Мәселен, Түркиямен тең түсер сәтті уыстан шығарып алдық. Ал бүгін біз Австрияны ұтуға мүмкіндік мол еді. Болмады

Биыл 19-20 наурызда Алматы қаласында өткен қазақ блогшыларының алғашқы құрылтайында «Ана мен бала» сайты Kcell-дің 100 000 теңгелік грантын ұтып алған болатын. ҚР заңдарына сәйкес, сыйақының 10 пайызы мемлекетке салық ретінде төленеді екен. Онысын төлегенде, біздің қолымызға 90 мың теңге тиді.

Грантқа ие болған сәтте ол ақшаның аталған сайтқа мақала жазатын авторларға (сайт әкімшілігіндегілерге ақы төленбейді) қаламақы рет берілетіндігін де айтқан болатынмын. Сол айтылғандай, қазірге дейін (алты айда) 90 мың теңгенің 50 мың теңгесі жұмсалды. Жарты жыл үшін бұл соммадағы ақша өте аз. Оның нәтижесін сайтымыздағы мақалалардың жаңару жиігінен көруге болады.

Ең бірінші

49 күн сериалын тәмамдап тастадым. Қандай да бір сериалды бастағанда кімнің қатысуында деген оймен, инетті сол жайлы ақпар іздеп көремін. маған ұнағаны. менің жақсы көріп көрген, «Бір ана, үш әке» сериалындағы Жо Хун(Jo Hyun Jae) ойнайтындығы басты назарда болды, және Сценаристі «Көрікті прокурор».

Сериалдың басынан аяғына дейін, бір деммен күтіп отырасың, кім жылап, әлгі қызды құтқарып қалады екен деп. Мистикалық жанрдағы алғашқы корей дорам шығар көрген. сюжет қатты ұнады, бірақ айналып келгенде сол баяғы әлжуаз/романтиканы ойлай беретіндер

чепачем: 49 күн деген не нәрсе деп инеттен іздеп көрдім, түк таппадым. Буддалықтарда бар нәрсе деп сериал арасында сендіреді. Яғни басты кейіпкердің храмға барып келген жері де бар…

әңгіме: комға түскен қыз жайлы, сүйіктісі, жан құрбысымен измен жасайды, комда жатып, біреудің тәнімен барлық жайға қанық болады. Экшні: өзіне туыс емес, 3 адамның әлгі комдағы қызды ойлап жылауы, яғни фишкасы сол, содан кейн 49 күн өткен соң, істер ісін істеп, ана жаққа* кете барады.

өзіме ұнағаны: ужастик кино көріп отқандай бойыңа үрей келмейді, қайта ана жақ пен мына жақта жүрген басты кейіпкерге болсып, біртүрлі күй кешесің.

өмірдің мәні: тек махаббат па? сериалдың орта тұсында бассейін де бір келіншекті, жәбірей ана жаққа аттандырып жібереді  сонда өмірді бос сүріпсің, себебі, сенде махаббат жоқ дейді

сурет мына жерден алынд:
alliance-fansub.ru/showthread.php?t=14414

«Еңнің» ыңыршағы шықпай тұрғанда жазып тастау дұрыс қоғҰә?

Ең бірінші және ең ұзақ ұстаған телефоным 2004 жылдың жазында әпкем алып берген Samsung N620 трубкасы. Жарықтыққа «Ауған соғысының» ардагері атағын беруге болатын, себебі көрмеген құқайы жоқ-ты. Тілерсегі тілерсегіне соғылып, тілі салақтап, көзі айналып, «көн шалбары көтіне қатқан» (батырлар жырынан) сол «соткам» осы жылы жазда «жығылып» тынды. Онда да «батарейкасы» істен шығыпты, ауыстырайық десек, «бұл телефонның өзін де, қосымша құрыл-жабдықтарын да өндірістен шығарып тастаған» деді.

Кеш қалсам да
Ұнайды:
Тамақ: «Оливье», суши, фаст-фуд тағамдары, ыстық сүт, апельсин шырыны, шоколад.

Зат: Биік каблук, сәнді сумка, сағат-браслет

Ең бірінші интернетте хат алысуым. 1997 жылы республикалық олимпиадада танысқан қыздармен мектептегі интернет-класстағы интернет байланысы бар жалғыз компьютер арқылы хат жазысатынмын. Ең қызығы, жазатын мәтінімізді алдын-ала қағазға жазып әкеліп, компьютерде қайта теретініміз және келген жауап хаттарды міндетті түрде принтерден басып шығарып, сақтап қоятынымыз еді… эпистолярлық жанрыңдыссс…

Ең бірінші орысша сөйлеуім. Шамамен 1985-86 жылдар… Ақтөбенің базарында (сол баяғы колхозный ғой) балмұздақ сатып алу. Әкем Ақтөбеге барғанда мені ала кететін, қалаға келген бойда сол базардан балмұздақ сатып алатынбыз. Сол кезде кезекте тұрғанымызда әкем қолыма бірсомдық ақшаны ұстатып, «кезек келгенде, четыре по сто пятьдесят» деп айтсаң, ана орыс апаң балмұздақ береді» дейтін. Содан сол сөзді айта алмасам, балмұздақ ала алмайтындай көріп, кезегім жеткенше дұға жаттағандай қайталап тұратынмын. Қызығы, «четыре по сто пятьдесят» деген сөзді аудармасын 2-классқа өтіп, шашымызға кекіл қойып, бәтеңкенің тазалығына өзім жауап беретін кезде ғана білген болатынмын…

Ең бірінші ұялы телефон. 2002 жылы ғайыптан тайып, Алматыда бір жастардың басқосуында сыйлық ретінде су жаңа «Siemens A35» телефоны бұйырған. «Келіннің бетін кім ашса, сол ыстық » дегендей, нөмірі де жатталып қалыпты-ей, 8-300-365-8671 деген…

Ең бірінші көлік жүргізуім. 14 қыркүйек 1991 жыл. Бұл күні апам тұрмысқа шығып, құда бала екеуміз кешкі тойға әкелерімді алып келуге Алғадан 40 шақырым жердегі Қарабұлақтан совхоздың бас экономистінің УАЗымен шыққанбыз, содан жол бойында «машина айдай алам, папамның машинасын айдаймын» деп бөсіп келе жатқанмын, бір уақытта құда балам машинаны токтатты да, «мә, айдашы» деді. Опшым, не керек, сөйтіп, 29 км машина айдау құқығына ие болып, ол кейін, 29 ай бойы мақтанып, балалардың алдында понт лақтыруға себеп болған-ды…

Ішіме сыймай, эстафетадан қала көрме деп бас көтеріп отырған еңдерімді мен де ортаға салайын

«Керектегі» жұрттың бәрі "Ұнайды, ұнамайды" эстафетасынан кейін, «Ең, ең»-ге көшті. Мен керісінше өмірімде «Енді осылай жасамаспын» деген нәрсеге пост жазуды ұйғардым.
Студент кезімде рожки мен вермишельді күн сайын жегенім соншалық, оқу бітіргеннен кейін екі жыл вермишель мен рожки жемеспін деп жыларман боп өзіме уәде бергем. Соны орындадым сөзімде тұрып.
Екі жылдан кейін...
Бір күні түсте обедке үйге келдім. Газдың үстінде тұрған қазанды ашып қарасам мама рожки қуырып кетіпті. Екі жыл бойы жемегенім есіме түсіп, әлгі тамақты соғып алдым. Бір қызығы, рожкиді сағынып қалыппын. Мамам да ондай тамақты сирек жасайтын.
Сосын газет жинайтын әдетім бар. Оны да енді істемеймін деп, 2010 жылы жинаған газеттерімнің бәрін мусорға тастап кеттім.
Сосын бастыққа сөз қайтарып, ойымда не тұр, соны лақ еткізіп айтып салып ылғи таяқ жеп жүремін. Соны енді істемеспін деп жүремін… Бірақ кейде бастықтардың кейбір қылығына шыдамай кетіп айтып қоя жаздаймын да… Қазір типа бастыққа сөз қайтармай үндемей құтылуға үйреніп жүрмін.
«Мой мирде» жыныма тиетіндерді «енді сенімен сөйлеспеспін» деп игнорға жөнелтем.
Компьютерімде кейбір материалдарды «ескі, керек емес» деп корзинаға, корзинадан мәңгі бақиға өшіріп тастамауды үйреніп жүрмін. Қанша материалымды өзім өшіріп тастап, соның кейін керек болғанын көріп, «енді өшірмеспін» деп шештім. Сосын біреуге қарыз беріп алып, енді саған бермеспін деп жүретінім. Әлгіден ақшаңды сұрауға өзің ұяласың, бере қояйын деген ол да табылмайды. Кейбірі үзіп-жұлып қайтарады, кейбірі сол күйі лақтырып кететінін қайтерсің… Кейде әлгі қарыз алып күйдіретін адамға тағы да қарыз беретін кездерім болған. Қазір енді солай істемеуге тырысып жүрмін. Сосын «енді косметика сатып алмаспын» дегенді де үйреніп жүрмін. Ол да бір ақшаның жұты. Сосын кока-кола ішуді мүлде доғардым. Бұл мен үшін үлкен бір жетістік болды.

20-21 жаста едім.

Өзімді престижді универститеттің түлегі сезініп, кез-келген жұмыс менің келуіме қос аяғын көтере қуанатын шығар дегем. Басында сондай көрінді. Соған масаттанып, ананы таңдаймын, мынаны таңдаймын деп жүргенде, ақшам таусылып қалды.
Таныс емес камоктан қарызға 800 теңге ақша алдым (тамаққа, жолға). ЕРтең бір шабашка ұрып тастап қайтарып берем деп, залогқа диплом, удостоверение (лох-ай десейш), аттестат (оның не қатысы бар еді), РНН, СИК бәрі салынған папкіні тастап кеттім.