Бақытты күндер...

Жамбыл: Не айтатыны бар, ұнайды. Дәл солай, өзіңмен осылай отырған ұнайды. Қой дерсің, ерсі дерсің. Көп ойландым, көп толғандым, ақыры осындай шешімге келдім десем не дерсің? Сенің парасаттылығың мен ақылыңды ешбір жаннан кездестірмедім. Кәттамын деп кеуде ұрғандарын қайтейін, қол қойғаным бар. Кеше өзің білетін «Керекинфода» бәрін қатырдым. Жаңадан келіп қосылып жатырмын, қабыл алғайсыздар деп постты жариялап кеп жібердім дейсің. Һа, таппайды бәрібір мені. Бүгін отыр бастары қатып, жаңадан келген бе, әлде троль ме деп. Мен қазір келемін, сен жаза бер
Әрі қарай

Бір ауыз сөз, бір жер, бір себеп пен бес тағдыр

1930 жылдар. Коллективизация, жаппай колхоздандыру. Алдында ғана жеке меншікке рұқсат бергендей Совет Үкіметі (Новая Экономическая Политика), енді халыққа шұлығымды жеген екенсіңдер деп, малын тартып алуда. Сол күндердің бірінде Кәрібай амиго вокзалдың ауласында жігіттермен арақ ішіп отырады. Жалпы, сондай өздігінен бір жартылықты жұқалайтын жер боп кеткен екен вокзал маңы. Аздан соң көршілер саясат айтып, даурыға
Әрі қарай

Ердақын Ырсаечтың агенті мен әйелі

Ердақын Ырсаеч жұмыс көлігін тұраққа қойып, алынғанына екі-ақ ай болған Toyota Camry-дың есігінен гүрсілдеп, әрең түсті де, кеңсеге беттеді. Жуан қарын сары портфелі салп-салп етіп аяғын ұрып қоймаған соң, көтеріп, қарнына қойып, қапсыра құшақтап алды.
Әрі қарай

Виртуалдағы реал

Дәліз бойы у-шу. Редакцияның жұма күнгі апта қортындылар лездемесінен соңғы, әдепкі тірлігі. Кеше келер маусымның жаңа жобаларын ақырғы рет бекітіп, бүгін Дастанның өз-өзіне демалыс жариялап отырған кері. «Фейсбук» пен «Керекинфодан» басқа еш бетті ашпастан, тіпті, поштасын да тексерместен, компьютер алдына қою кофемен қонжиды. «Әсел, бүгін күн тамаша, а?». Бойын кернеген күйбеңнен ада сезімді, ойға айналдырып, пернетақтамен тарсылдатып жіберген түрі.
Әрі қарай

Алматы метросы

кейіпкерлер: алматы блогшылары Ақзере, Айкона, монти және Алматы халқы
уақыты: 2011 жыл, 9 желтоқсан, Алматы метросы.
жүрілген бекеттер: Абай, Алмалы, Байқоңыр, Әуезов театры, Алатау, Райымбек. көрмеген бекет Жібек Жолы

Сонда түсірілген суреттерден репортаж
жарнамалық үзіліс


Ким Хён Джунға әлі ғашықпын мен , юбтюбтан аты-жөнін теріп, кез келген видеосын көре аласыз
Әрі қарай

Таныс болыңыздар: VKM

VKM — Мен, Жұмағұлова Малика, Шығыс Қазақстан облысы Катон-Қарағай ауданы Хайрузовка кентінде ,1991 жылдың 13 наурызында дүниеге келдім.5 жасымда жанұямыз Өскемен қаласына көшіп келді,1998-2007 жылы 38 мектеп-гимназиясында оқыдым.2007-2008 жылдары ҚХР Харбин қаласында қытай тілін оқып-үйрендім.Қазір Қазақстан Америка Университетінің (КАСУ) ақырғы курсында оқимын және «ЭйрАстана» компаниясында менеджер болып жұмыс істеймін.

— КерекИнфоға қалай келдің?
— Қытайда оқып жүргенде казнетке келдім. Мынандай кезекпен: Мәссаған-Жастар-Кездесу-Керекинфо)))
Кездесуде Гаста мен Аршат ағаға ренжіп кетіп қалғаным есіме түсті)))
Әрі қарай

Алақай!

Әттең, шәпкім жоқ, Ақтаудың түнгі аспанына лақтырып қуанар ма едім. livejournal.com мен wordpress.com ашылып тұр. Әй, бірақ бұл қуанышым ұзай қоймас. Жазда да осылай бір қуантып, артынан мұңайтып еді.Арты қалай болар екен? Бағайық
Әрі қарай

Ұлы ішпиендер. Шоқан Уәлиханов

Ішпиен Шоқан Уәлихановқа қойылған Омбы қаласындағы ескерткіш

1950-1960 жылдар аралығында Қытай Хуйлық Республикасы КСРО-ға жер дауы бар екенін мәлімдеді. Олар сол кездегі Алматы, Жамбыл, Шығыс Қаззақстан облыстары VKM -мен қоса – қытайдың меншігі, себебі 18 ғасырдан бастап сол жерді мекендеген қаззақтар қытай азаматы болып есептеледі деді, марғұлансстың. Оған жауап ретінде КСРО алдымен үлкен бұтақ көрсетті, қоймағасын – аз-мұз соғыс болып, ну енД андай* — кісі өлімі орын алып, ақыры осы дау нәтижесіз қалды. Дачы.
Айтылған жерлер қаззақтармен қоса Ресей Империясына қалай кірді? Ол кезде Қытай – үлкен
Әрі қарай

Желідегі туысқан

Бәрі де сонау 2004 жылдың күзінде басталды. Ол уақытта қазіргідей агент емес, мсн мен аськаның шарықтап тұрған «алтын ғасыры» болатын. Мен ол кезде екінші курс студентімін, сол жылы әкем шешем екеумізді жастау келіншекке айырбастап, кетіп қалды. Танымал адамның отбасы болған соң, біздің есікті қақпай кіретіндер көп болатын. Әкем кетісімен көп адам біз туралы ұмытқан сияқты боп көрінді. Алайда, аяныш сезімдерін білдіріп, «айналайын» деп басымнан сипайтын әкемнің ескі достары әлі де жүрген жерімде демеп, қолдарынан келер көмегін аяған жоқ. Шындығым сол, жұбанышты көшеден де, темекіден де, тіпті ішімдік пен жеңіл нашадан да іздедім, таппадым. Оқуым жайымен қалды, шешем әкемді ойлап, мені ойлап мүлдем шашы ағарды. Ол уақыт мен мұны байқамаған едім. Бәрінен ішім пысқанда интернетте уақытымды өлтіруге кірісетін болдым.
Әрі қарай