Дүние кезек...
Кішкентай кезімде әке-шешем маған көбірек көңіл бөлгенін, көбірек бірге уақыт өткізгенін қалап тұратынмын. Үлкендердің проблемасы азайған ба, балаларды қалай жеткізем (заманның оңай емес кезі), өсіріп-өндірем дегендей, тағы басқа алаңдайтын жұмыс, т.с.с. бар, общым, қалағаның бола бермейтін. Бір жеткен жетістігің болса, онымен бөліскенше асығасың да, бөліскеннен кейінгі үлкендердің реакциясы сен күткендей бола бермейді (мысалы, сен айтқан керемет жаңалық олардың күнделікті күйбең тіршілігінің арасында титтей болып оларға маңызсыз болып көрінеді дегендей)… іштей бұртиясың…
Әрі қарай
“ Ақсақ тоқты түстен кейін маңырайды“. Болмаса, көзден шыққан былшық болады ғой, біреу “әй, анауыңды сүртсейші” дегенше, сүрме болып тұратын. М-мм, дәл сондай былшық ойдан бүгін арылайыншы деп едім… Сайлау өтті. У-шу, айқай-сүреңсіз. Нұрекең осымен бесінші мәрте басшылық тізгінін ұстап қалды. Труимфатор демей немене енді (осы сөзді жұлып алып, жағымпаздықтың нұр-сәулелі
“Slow motion” деген, бір сөзбен – кинода, компьютерлік ойындардағы уақытты баяулату эффектісі. Шалт қимылдап, шаптан теуіп келіп, енді шабадақ еткізіп бастан сұлатар кезде бәрі баяулап кетеді ғой, мм… дәл өзі, дәл осы әсер:-) Қысқасы, біздің саяси сатира да осы күйде. Күлкі күні өтті де кетті. «Ауруханаға жатып қалдым, пәлен жерде, пәлен палатада, аяғым асылып, қолым басылып жатырмын» деп бірін-бірі алдаған жастардың да желі шықты. Желігі басылды. Осындай жеңіл әзілдің буында “ саяси сатирамызда салмақ дейтіндей не салмақ бар?» деп селкілдеп күлсеңіз де, өзіңіз біліңіз. Айналамызға қарайықшы алдымен.