Жамбыл облысы, Жамбыл ауданы, Айша бибі селолық округіне қарасты (Сол кезде Бахтияр Артаев әкім ед) 140-150 шақты үйі бар, Қаратау бөлімшесі «Тұрар Рысқұлов» орта мектебінде білім алдым. Бастауыш сыныптағы кезім онша есімде жоқ. Әйтеуір Жәриякүл әпкидің (класс жетекші) қолындағы дәу (нән, үлкен) сақинасы бәріміздің есімізде. Тағы, үйдегілердің айтуы бойынша «Кән, біздің Жәпөк өлең айтат» десе, атып тұрып сайрай берген екем. Ишо индиский киіндіріп билетіп қоятын болған. (Кейін соны есейген сайын бетіме басып) Содан 4 жыл оқып бастауышпен қоштастым. Солай 5,6,7-ші сынып өте берді.

Аудандық жарыстардың бәріне қатысатын, мектепте 3-4 әқ бала болды. Сол тізімде мен де бар едім. Менікі енді ән жағынан. "Әнші балапан", «Боз торғай», «Абай оқулары» сияқты байқаулардың табалдырығын тоздырдым. Бірде 8-сынып оқып жүргенiмде Аудандық «Абай оқулары» байқауында, Абай атамыздың «Сегiз аяқ» әнiн домбырамен орындап «1-орын» алдым! Айтпақшы, өткенде Домбыра Partyде Marco мырза сол «Сегіз аяқты» айтып берші дегенде, сөзі мен әнін ұмытыңқырап айта алмай ұйялғаным бар ет.) Ал жаңағы «Бас жүлденi» бip мектеп директорының баласы алды. Жыладым сол кезде. Менi бip дипломмен қуантты, оған диплом мен DVD және Облыстық «Абай оқулары» байқауына жолдама бердi. Сол бала кайда екен казip?! Әлде сол атақты көтере алмай iшiп кеттi ме екен, а! Проста iшiң ашит та е!…

Марко ұялтқан кез

Жә, сабыр. Ашуланбай тұра тұрыңыз. Біреудің жынын келтірейін, болмаса, мағынасыз жанжал тудырайын деген ниетім жоқ. Шын сұрақ.
Қазақ ұлтының сақталып қалғанына мүдделі адамдардың бірі мен. Осы уақытқа дейін ұлт, тіл туралы біраз әңгіменің басын шалыппын, жалпы, бәріміз сөйтіп жүрміз ғой. Енді, қызықты қараңыз. Жақында бір қарындас: "Ұлтты сақтап қалудың қажеті қанша",- деген сұрақ қойды. Әуелі абдырап қалдым. Өйткені бұл туралы ойланып та көрмеппін. Содан соң бар ойымды жиып, мейілінше түсінікті, пафоссыз, ұрансыз жауап беруге тырыстым. Жауабым қаншалықты қанағаттарлық шықты, білмедім. Енді сізден сұрап отырмын.
Ұлтты сақтап қалу не үшін қажет?

Керекинфоның керектігіне кәміл сендірген Қисық аға бізге керек пост жазып келуге тапсырма берді. Егер жазбасақ, жаза жаман: сабаққа кірмейтінімізді, ай-жүзін көрмейтінімізді ескертті. Жалмауызға да жан керек емес пе, бұны құптаған біз, кешеден бері керекинфоны кезіп жүрміз. Содан керекинфо туралы біраз қауесетті құлағым шалып қалды. «Керекинфошылар пост жазғанда құсып жазады екен, егер мен жазсам троллдер қуып жүріп комментпен атады екен деп. Қиын, қиын. Егер біреудің ызасына тисең виртуалды өмірден ерте кететініңді де есіме салды. Бұрын тіпті, жазбаңды жабылып ұрып кетеді екен. Тұла бойымның түршігіп отырғанын көрген группаластарым, қазір ол ардагерлердің көзі құрыған, олардан тек текті төрт тролл қалған деді. Ашуларына тисең, атыңды ұмыттырып, кектендірсең көзіңді таппай қаласың дегенді тағы қосты. Содан Керекинфоға көзімді сығырайтып қарап жүргем, кіргенімді біреулер байқап қойса, бастарын шайқап қойса, шаруамды шайқалтып жіберер деп…
Қасқырдың апанына келіп, бөрінің бөлтірігімен ойнап тұрмын-ау дим.))
Керекинфоға кіргеніме қуаныштымын.
Бүгінгі шымылдықтың ашылуна арналған постқа аса мән бермеңіздер!

Дәл қазір «сыйлықтар сезоны» болғандықтан, актуалдылығы бар тақырып деген ойдамын. Бұл эстафетада қабылданған/қабылданбаған, бірақ кейіннен өзіңнің күлкіңді келтіретін, мүмкін болса өз қолыңмен жасалған сыйлықтарыңыз һақында қалам тербесеңіздер деген өтінішім бар. Мүмкін жаңа жылға бір жақын адамына ерекше сый дайындағысы келіп жүрген біреу-міреу осы жерден идея тауып қалар…
Сонымен… ал кеттік..

Сүгірет

6-сынып болуы керек. 8-наурыз. Ол кезде мамамнан басқа әйел затын мойындамайтын кезім. Сыйлық жасағым келді. Жасымнан ақша жинай алмаймын. Сондықтан да қалтам бос. Қолдан сыйлық жасамасам…
Қолда бар заттардан тек қалам мен ақ қағаз ғана бар. Өлең шығарам деп біраз әурелендім. Алайда, тіпті 6-сынып оқушысының өзі ырза болмайтын өлең-сымақ шадыр-шұтпақ шықты. Қоя салдым сол жерден. Сәл ойланып, мамамның студент кезде түскен әдемі бір суретін алып, соны сала бастадым. Ұқсамады. Сосын, мына ойына келгенін істей салатын (көбіне кейіннен опық жейтін) басқа бір ой сап ете қалды ғой… Суреттің астына қағазды қойып суреттің бетіне қаламмен сызып шықтым. Із қалдыру үшін. Із түскеніне түсті ау… Бірақ… Мына бас суреттің құртылуын ойламапты.
Кешке мама келгенде бердім енді суретін. Әрине қуанды. Анау сурет қоқыс жәшігіне кетті амалсыз

Кактус

2 курс. Тағы сол 8-наурыз. Бұл жолы қызыма сыйлық жасау керек болды. Оған көөп ойланып жүріп не сыйлады деп ойлайсыздар?!.. Дұрыс! Кактус. Кактус болғанда да жәй кактус емес, ақ кактус, бетінде қызыл гүлдері бар. Ал, 2003-жылдары ондай кактусты Шымкентте табу қиын болатын.
Алды. Рахметін айтты. Бірақ кейіін, 2-3 айдан кейін айтады: — Ана құрбымның жігіті алтын жүзік сыйлады, ана құрбымның жігіті телефон сыйлады… Ал менің жігітім… Кактус…
Айттым енді… былай… типі өлмейтін гүл, өлмейтін махаббат деп келтіріп ))))))

Қобдиша

2007-08 жылдар ау деймін… Тағы сол 8-наурыз. Әлі студентпін. Сырттай оқимын. Жұмыс істеймін. Ақша бар енді… Бірақ өз қолыммен бірнәрсе жасағым келді. Жұмысым жарнама агенттігінде тұғын. Құрал сайманның, қажетті материалдың бәрі бар. ПВХ-дан қосылған екі жүрек формасындағы қобдиша істеп, қызылмен боядым. Жүрегім жүрек емес, жел шығаратын жерге ұқсап кетті енді былай )) Бірақ, түсінеді деп ойладым.
Кешке алып барып бердім. Ол рахметін айтты. Со «күчтііі» деген сөздер. Бірақ…
Құрбысымен жақсы араласатынмын. Сол абайсызда айтып қалды, қобдишам қоқыс жәшігіне тоғытылыпты ))
Ол қыз да алдыңғы посттағы қыздың кебін киді амал жоқ. Тойыс, ляхтырылды… Менім қобдишам секілді ))
Содан бері өз қолыммен сыйлық жасамаймын, және сыйлықты көбінесе қаржылай ғана беремін. Тіпті гүл де сыйламаймын ешкімге. Уоотт…

Эстафета басталды Ханымдар мен оның жанында жататындар! Бұтақ omarbirat -та!

Сырға немесе пирсинг

Бұл бәленің тарихы тым тереңде екен. Осыдан 7 000 жыл бұрын Азияда арнайы ерлер үшін сырға жасайтын ұсталар болған көрінеді. Ал ежелгі Египеттіктер мен Ассириялықтарда бұл әлеуметтік жағдайдың жоғарылығын білдіретін белгі болыпты. Римдіктерде құлдарға тағатын болса, гректерде жезөкшелікпен айналысатын ерлер тағып жүрген көрінеді.

Өткенде бір тойда болдым. Бір ерекшелігі тойға келген қыздың бәрі құлпырып, көздің жауын алып тұрады ғой. Сондай бір сұлумен танысудың сәті түсті.

Жаз жақындаған сайын интернеттегі белсенділік те азая бастайды. Осы сылбырлық маусымы енді басталған сияқты. Ешкім ештеңе жазғысы келмейді, пікір жазуға да ерінеді

Күзге дейін осылай енді…

Бүгін таңертең Эстетиканың «Гүлстанына» қонаққа бардым.
Барлықтарыңыз оның твиттеріндегі:
—

@Estetika9: Бақтағы әсем гүлдердің иісі мұрынымды жарып барады)) Кең тыныстап, сарайым бір ашылып отыр)) Осының өзі бір бақыт екен))

—

Гүлстанда магнолия гүлдеді)))) Биыл магнолиямыз молынан гүлдеп, айналға көрік беріп-ақ тұр))

—

Көктемнің жайма шуақ түндері-ай))) Салқын самал мен гүлдердің жұпар иісі мені «ару көктемге» ғашық етуде))

деген сынды көптегееееен твиттерін оқыған боларсыз.

Шындығындада

Бір ай вахта өтіп жатыр бір жылдайын,
Кәсібім сол таңдаған, не қылайын,
Әрбір күн бір дәуірдей болса дағы,
Төрт көз болып күтіп жатыр, менің айым.
Бір-бірімен үй мен дала кезектесіп,
Арлы-берлі жүремін желдей есіп,
Той-томалақ менсіз де өте жатар,
Талайларсыз жүр ғой әлем ғұмыр кешіп.
Шыр айналған дүние тоспа мейлі,
Шай үстінде әңгімеңе қоспа мейлі,
Қызым әне суретіме қолың сермеп,