Қазақ халқы қыз бала тәрбиесіне бұрындары ерекше мән берген, бірақ қазіргі заманда бұл бізде асқандап кетті. Сол кездегі тәрбие мен қазіргі кезді салыстыратын болсақ, тәрбиеге байланысты біраз жағдайлар өзгерген.
Баяғыда " қызға қырық үйден тыйым " деген бір асыл сөздер бар еді бірақ бұл, қазіргі қоғамда көптеген отбасылар да қолданыла бермейді. Былай айтуымның себебі қазіргі таңда әртүрлі тәрбиеге куә болып жүрміз. Әр отбасының берер тәрбиесі әртүрлі болады. Тәрбие отбасынан басталады дегендей, қыз баланың дұрыс болып өсуі, ата-анасының берер тәрбиесіне байланысты.
Қыз болашақ ана, ал ана болса сол елдің болашағын дүниеге әкелетін адам. Сонымен қатар оның тәрбиесі қандай болса, болашақ ұрпаққа да берері сол. Сондықтан, қыз баланың тәрбиесіне көңіл бөлу өте маңызды.
Қыздың тәрбиесі үлкендерді сыйлау, дөрекілік көрсетпеу, таза жүру, жинақы болып киіну, өзін дұрыс ұстай білуде емеспе?
Қазіргі дамып бара жатқан XXI ғасырдың ағымына ілесіп кетпей, әр бір нәзік жан, өзінің инабаттылығы мен ибалығын жоғалтпауы тиіс. Бүгінгі таңның қоғамына байланысты, бұл қасиеттерді бойында сақтап қалу қиынға соғады.
Қазақ халқы қыз баланы « жат жұрттық » деп айтады. Себебі, өсіп жетілген де ол басқа үйге, яғни жарының отбасына барады. Сол үйдің түтінінің түзу шығуы әйел адамға байланысты. Ол өзінің көргенін, білгенін сол кезде қолданады, осыған қарап қаншалықты тәрбиелегені көрінеді.
Қорытындылай келе — қыз баласы өсіп келе жатқан әр отбасы, қызға мейлінше жақсы жағынан тәрбие бере білу тиіс.

Қызды кездесуге шақыру мақсатындағы телефон әңгімесін құруға көмектесетін жалпы жағдаяттар:

1) Хабарласудың алдында позитивті болып ал.
2) Телефонмен сөйлесуден ляззат ал. СЕЗІНЕ біл!
3) Кұлімдеп отырып сөйлес. Егер 2-ші пункттті орындасаң, күлкі өзінен-өзі пайда болады.

Ол мөп-мөлдір, мұңды айтам! Олай дейтінім, бұл мұң-махаббаттың азабы емес (ол жастан өтіп те кеттік қой). Қайғының зары емес (Құдайға шүкір, басым аман, бауырым бүтін). «Анаған жетпедім-ау»,-деген байлыққа құмарлық емес (бас аман болса, басқасы табылар деген қазақпыз ғой). Алайда, өзге шаруадан қолым босап, өзіммен-өзім қалғанда менің санамда тұратын мұң. Тіпті бұл менің ішмдегі, ойымдағы құрамдас бір бөлшегім секілді. Онсыз өзімді түкке тұрғысыз адам сезінемін. Онсыз жалғызсыраймын. Алайда, бұл не мұң? Неге мен бұл мұңымнан арыла алмаймын?
Қыз баланы «жат жұрттық» деген, қазекем, сол қыз баланың әрқайсысында ата-ана, ел-жұрты, бауыр-туысына деген сағынышы, өле-өлгенше тіпті мәңгілік қалатынын ойлады ма екен?! Сол әрбір қыз балада, осынау сағыныш пен аңсаудан тұратын, елі мен жеріне деген таусылмас сағыныш тұнған мөлдір мұң боларын білді ме екен?!
Мамам, өзімнің осы бір мұңым, менің анамың оңашадағы көкірегін кере күрсінетінімен ұқсас секілді. Тіпті, бауыр-туысынан жыраққа, күйеуінің артынан еріп кете барған анамның, оңашада неге терең күрсінетінін енді түсінгендеймін. Оның көкірегінде сағыныштан, ата-анасы мен бауырын аңсаудан туған үлкен мұң бар екен-ау! Сонда менің мөлдір мұңым, анамың осы бір сағынышының тамшысындай ғана екен ғой. Тағдырына бой ұсынып бар өмірін тек балалары мен отбасына арнаған менің анам секілді әйелдер қаншама…