Жазатын дым жоқ ©

Керектің алтын тарихына алюминий әріптермен жазылатын кезекті эстафетаның ақырғы демі шығып, Аид патшалығына жүріп кетуіне біраз минуттар қалғанда Айым есімді Шымкенттің келіні Жебірейіл періштенің кейпіне еніп, құтқарып қалды. Осы жерді аз-мұз болса да бір серпілту үшін жасалған бұл эстафета өзінің миссиясын сәтті орындап жатқан секілді. Талай-талай қызықты да бұзық, қиқар да қисық сұрақтардың, орынды да мәнді жауаптардың куәсі болғандарыңызға, болатынымызға күмәнім жоқ. Кезіндегі админ ағамыздың таныстырулары, кейінгі түрлі-түрлі блиц-сұхбаттардың жалғасы боларлықтай осы керектің құрметті қолданушыларын танып-білуге мүмкіндік беретін бұл эстафетаны өзімше қорытындылауға тырысып бақтым. Енді сол сөзімнің дәлелі болсын деп осы эстафета арқылы: не білдік, не ұқтық және нендей қызықтар болды?! сол жайлы айтпақшымын, яғни жазбақшымын.

Саябақта отырған едім. Қасыма бір қартаң апа келді. Пакеті бар қолында. Біраз уақыттан кейін, онысынан бір кітап алып шықты. Маған ұсынып:
— Қызым, мына кітапты оқи отыр. Өзім – ақынмын. Мынау менің шығарған өлеңдерім. Ұнаса, сатып аларсың. Бағасы – 1000 теңге, қарғам, – деді.
Қайта айналып келетінін айтып, кетіп қалды апам.