Мектепті есіңе алсаң, «балалық шақ, қандай бақытты кезең» болды деп өкінеріңді немесе «әйтеуір мектептен құтылдым-ау» деп қуанарыңды білмейсің. Ол кезде жасалған да, жасалмаған да қателіктер көп болды… эх...ііі джарайд енді тақырыпқа көшейік. Жалпы үстел теннисі немесе пинг-понг ойнап көрдіңдер ме, керемет ойын солай емес пе?! Шамасы 6-7-нші сыныптарда оқып жүргенімде біздің мектепке үстел теннисіне арналған үш үстел әкелді, оны мектепке кірген кезде бірден көруге болатын еді. Иә-иә сабаққа бара жатқанда «уоо, үзілісте сосын сабақтан кейін кешке қалып ойнайтын болдық қо», деп көңілің көтеріліп қалады, естеріңізде болса ешқайсысымыз да мектепке үлкен «желание»-мен бармайтын едік, фобия деуге келмес, дегенмен… Спорттың осы түріне қызыққаным соншалық, арнайы ракетка сатып алдым, ааа джө-джө… өтірік айтам, маған әкем сыйлаған екен ғо «советский», қалыңын, ауырлауын, сосын біздің сыныптағы бір балада болд сапалы ракетка, оның да қағидасы «the best or nothing» болатын, алайда түк те ойнау білмеді, ал қалған балалар дүкендерден қытайдікін сатып алып жатты, кейбір балдар двп, фанерадан өздері жасайтын, шарикті ұрғандағы дыбысы жіңішке шығатын, ана дыбыс үстел теннисіндегі бүкіл кайфты бұзып жіберетін. Тіпті мектеп директоры да ракетка сатып алып ойнай бастады, әрі алгебра, геометрия пәндерінен сабақ берді. Ахан ағай осының барлығына қалай үлгеріп, қалай шаршамайды деп таң қалатынбыз. Осы ойынды біздің сыныпта тек 5-ақ бала жақсы ойнады, оның ішінде: мен (жаман мақтаншақпын иә?!)) және менің екі досым. Қатты соққылардан жарылып қалатын шариктерді 10-15 теңгеге кезекпен сатып алып жүрдік. Бір күні сабақтан кейін кешке қалып, басқа балдардың ақшаға ойнап жатқандарын көрдік, өйткені жай қызық үшін ойнау қызық болмады. Шыны керек ақшаға ойнауға қорықтым, ол кезде бізде қайдағы ақша, үйден 100-200 теңге беріп жібергенге мәзбіз. Бірақ қасымдағы екі досымның бірі маған қызыққа ақшаға ойнап көрейік деді. Білесіз бе, досың араңдағы бәсекелестік ең жаман сезім екен, ойын барысында оны кәдімгідей сездім.

Қыс келді, суық түсті. Гугл астанада минус 41 дейді. Ақтөбеден кеше звандады минус 20 деді. Алматылықтарда үсіп барамыз дейді. Қысқасы, аяз. живойжурналда toxaby атты қолданушы Беларусь республикасының МЧСының сайтында жарияланған ескертуді келтіріпті. Беларустардың МЧСының сайтына сілтеме мынау.
Олай болса ҚЗның МЧСы недеватр екен деп кірдім. Ақпарат мүлдем жоқ емес бар, іздеп таптым. Негізгі бет / Қызмет / Төтенше жағдайлардың алдын алу / Тұрғындардың қатты аяз және тайғақ мұз кезіндегі әрекеті. сілтеме мынау.
Салыстырып көрейкші екі елдің министрліктері халқына деген назарын, жаны қаншалықты ашитынын.
қазақстанның аяздарында мчс айқай салып ескерту керек менім ойымша. сол айтқым келгені.

29 қараша күні Асет Маста өзінің жеке парақшасында G-had отбасының белді мүшесі Назар Шархан(Аль Наср) бауырымыздың Қазақфильмнің 2013 жылы шығатын «Жол» атты киносында басты рольде ойнайтыны жөнінде хабардар қылды.
Сонымен трейлер корейік:

Шаш тарап жатып ақ шаш көріп қалсам, кәдімгідей көңіл-күйім түсіп кететіні бар. Сауалдар селі астында қалмасам да, жаратқанға ойша шағым айтып үлгерем ондайда.

— Әлі жап-жаспын ғой, мүшел жасынан шыққан жоқпын / қыз таппадым / әлі үйленбедім / ғой.

десе ішімдегі көк ит. Ақ итім:

— Кетчівар, дабай! Шашың ағаратындай не істедің? Не уайым сонша алып баратқан, қыртық неме?

— дейді.

Астана қаласының Юнус Эмре атындағы Түрік мәдениет орталығы тарапынан ұйымдастырылған ТHY және Temtur демеушілігімен жүзеге асырылған «Демалыста Түркияда болдым» атты фотосурет жарысының марапаттау кеші 2012 жылдың 25 қараша күні сағат 14.00-те Қазақстанның ең ірі сауда орталықтарының бірі Хан шатырында бүкіл халыққа есігін ашты.
Қуанышты мерекелік жағдайында жүзеге асырылған марапат кешінде Түркияның табиғи және мәдени байлықтарының және Қазақстан мен Түркия арасындағы туризм саласының жандануына Астана қаласының Юнус Эмре атындағы Түрік мәдениет орталығы тарапынан ұйымдастырылған «Демалыста Түркияда болдым» атты фотосурет жарысының марапатталушы жарыскерлерге әртүрлі сый-марапат берілді.
Астана қаласының Юнус Эмре атындағы Түрік мәдениет орталығының директоры Ибраһим Йылдырым жарысты ұйымдастырудағы мақсаты Түркияда демалыстарын өткізген Қазақстан азаматтарының түсірген фотосуреттерімен Түркияның табиғи және мәдени байлықтарының фотосуреттері арқылы таныту арқылы Қазақстандағы әуесқой фотографшылыққа қолдау көрсету және Қазақстан мен Түркия арасындағы туризм саласының жандануы екенін және осыған ұқсас іс-шаралардың жалғасатынын атап өтті.

Өткенде одометрім істемей қалған еді ғой. Жаңа барып, сервис орталықтан істетіп алдым. Кепілдікке кіреді екен, тіпті сервис кітапшасында «Одометр ауыстыру» деген арнайы беті де бар екен: демек бұлардың одометрлері тез кетеді.


Сервистері ұнады. Аздап сылбырлау, бірақ жалпы тұрғыда қызметтеріне көңілім толды. Процесін түсіндіре кетейін, кәделеріңе жарап қалар:

Сайтымызға жаңа Галерея бөлімі қосылды. Қолданушылар альбомдар ашып, фотоларын қоса алады. Фотоларға атау және қысқаша түсінік жазуға болады. Ілмек қосу функциясы да бар және фото ішіндегі қолданушыларды да белгілеп қоя аласыз. Фотоларға пікір жазып және баға беруге де болады. Күннің Үздік фотосы алғашқы бетке шығып тұрады.

Фото қосу және түзетулер Жаңа пост сілтемесі арқылы жасалады. Жаңа фото қосу үшін алдымен альбом ашуыңыз қажет ал құрылған альбомға жаңа фотолар қосу үшін сол альбомды ашасыз.

Ескерту: Тек қана фотосуреттер ғана қоса аласыз. Максимум сурет саны 50. (алдағы уақытта көбейтілуі мүмкін)

Әдетте өзіне көңіл толмаған адамдар, айналасында да, тіпті өмірге алып келген әке-шешесінде де көңілі толмайды екен… Бұндай адамдар қым қауыт тірлікпен кішкентай қуаныш, тіпті көңіл/күйді де таппай қалады…

Күнделік — күнделікті өмірің дегенді оқыған едім, (авторын білмедім) соған толықтай да келісуге болады деп ойлаймын. Мен өзім қойын дәптерді әр бөлімге құрап қоятынмын. Мысалға, өзімнің өмірімді арнайы дәптерге арнап жазсам, ақындардың өлеңдерін, философиялық сөздіктерді, мақал-мәтел мен нақыл сөздерді басқа дәптерге жазып сақтайтынмын. Мектеп қабырғасында оқып жүргенімде жазған талай қойын дәптерім «отқа» кетті, біреулер оқып қояма деп тығып жасырып жазатын едім. Біреулер көрген бойда сол сәтте оны жыртып болмаса отқа тастайтынмын, жасыратындай да еш сыр жоқ соның ішінде..)) қазір сол күндерім естелікке айналды…

Енді мына оқиғаны сіздерге баяндап берейін: Осы жылдың көктемінде Алматыдан қайтып келе жатқанымда купемізде екі жігітпен жолсерік болдық. Жанымда бөлем болды. Біздің бағыт- Қазалы қаласы болса, олар Ақтөбеге қарай бет алған екен. Содан жол бойы әңгіме-дүкен құрып, танысып-білісіп келе жатырмыз. Өзіммен бірге үнемі тастамай жүретін «асыл қазынамды» (ақындардың өлеңдері мен нақыл сөздіктеріме осылайша өзім ат құрап алғам) оқып отырғам, кенет әлгі ағамыз (небәрі төрт жас үлкен екен менен) сұрап алды. Қолыңа алып парақтап оқып отыр, арасында басын шайқап күліп қояды. Бәрін оқып бітіріп, маған қарады да: сен маған мынаны сатсаң қайтеді,- деді. Мен сасқанымнан не айтарымды білмей қалдым. Дәл қазір қанша сұрасаң да берейін, мынаны маған беріп кетші деп отырып алды. Ішімнен өзімше ойға қалдым, мына жігітке соншама не үшін қажет болды екен деп ойлап отырғанымда, ол өзінің осы Алматының бір театрында «режиссер» екенін айтып, және сол үшін қажет екенін айтты. Қойылымдарға, оқушыларға беруге жақсы дүниелер екен деген соң, беріп-ақ кеткім келді. Бірақ…

Қия алмадым. мен үшін бұлар жәй дүние емес, өміріме тікелей маңызы бар нәрсе еді. Содан біраз ақылдаса келе, мынандай шешімге тоқтадық: Олар екі күннен кейін осы пойызбенен Ақтөбеден Алматыға қайтатынын біліп алғанымнан кейін, мен оларға осы дәптердің «копиясын» жасап жолда беріп кетемін деп келістім. Ақшасын бермек болып отырғанда мен қарсы болдым. Сіздердің жұмыстарыңыздың қажетіне айналғанына шын жүректен қуанып қалдым, сол үшінде мен бұны ешқандайда ақшаға жасауға келіспейтінімді айттым. Олар әрине, маған сенбей ұзақ ойланды онысы да дұрыс қой енді, кім жолдағы жолшыбайға сенім артсын?!

Қойшы, әйтеуір әрең дегенде көндіріп телефон нөмерін беріп міндетті түрде хабарласатынын айтты. Пойызымыз, Қазалыға келіп біз жолда түсіп қалдық. Үйге келіп ертеңгісіне өзіме артқан «аманатты» орындауға кірісіп кеттім. Уәделі күнде келіп, пойыз жолда келе жатқан режиссер ағайларға кездесіп аманатын тапсырдым. Қуанғанынан алғысын жаудырып, Алматыға келіп жатсаң хабарлас деп қол алысып, қоштасып пойызыңа мініп кетті…

P.S: өмірімде бір адамға пайдамның тигені үшін, Аллама мың мадақ айтып өттім…
Сурет гуглден алынды.