Стақандастарым. Антоний әкей


Кетеуі кете бастаған шіркеуге мүсіркей қарап отырғам. Күнмен шағылысып, аспанмен астасып жататын алтындай күмбезі айғыз-айғыз бопты. Сылақтары да құлай бастапты.
Екінші стақанын енді көтергелі жатқан Әбдіманап, менің көздерімнен шіркеудің тағдырына деген әуестікті байқап қалды ма, ыдысын орнына қайта қойып, сөйлеп кетті: