<o

«Мемлекет болмақ ой болды бізде, тіпті елтаңбаға да тапсырыс беріп қойып едік...» ©Хрентегін, Херарық қорғанынан табылған көне бұтақтардағы жазбалардан.

Очм, естіген құлақта жазық жоқ, болса да — тұяғымды ды істей алмайсыңдар, түктібайымайдтар. Сонымен:

Ұлттық Мәдениет Орталығына сайт жасаған ИП «Баймағамбетов», ақысын ала алмай қалғанда:
«Еште, қазақ сайттарында ешқашан 20 адамнан артық онлайн отырмасын!» деп, қарғап кетіпті де, орталықтың сайтын жауып тастапты.
Астапырбудда, айтқаны Сириустай келіп жатыр!!!

«Он жерден ақылды, он жерден көрікті болсын, жазуы ақсаңдап тұрса — мен <ұшын құны көк тиын» ©Alisha
«Далбайоп емес, долбоеб деп жазылады» ©Asaubota

Әлмырза ағамыздың лекциясын тыңдауға сонау Хьюстон, Принстон, Альберта, Гарвард университеттерінен студенттер ағылып жатады. Әлмырза ағамыз тек Дәр тілінің мұғалімі ғана емес, Пәтақтың Сарысы атындағы Мазари Шаймерден Гуманитарлық Университетінде "Әлем тілдері" кафедрасының доценті, татақты гректанушы екені де біраз адамға жасырын.

Осындай лекцияларының біріне тегін қатысуға рұқсат алған соң, «Дәр Таңының» тілшісі ретінде өзім баруға келістім. Кірген бетте аудиторияның есігіндегі жазбаға көзім түсті. "ҚұрмеТ ленгібист блогерлер, абзАцтарыңа бұтаҚ қойдым!" -деп тұр екен.
Есікті ашып едім, қарсы алдымнан еңгезердей екі оққағары күтіп алды,

Кеше Істеп Джобс өзінің табынушыларына iПҰТ-2 планшетінің презентациясын өткізді. Енді жамиғы дәруіштер онымен тек SMS жіберіп қана қоймай, тіпті кейде сөйлесе алады дейді. «Келесі өнімдерде тачскринді сенсорлы экран, 3G-байланыс, Wi-Fi және камера бола ма?» деп сұраған «PC World» американдық журналының тілшісіне, «жоғалнақ» деп жауап берді Істеп Джобс.

***
Үйді өзі жинайтын, тамақ істеп қоятын, кір жуатын және онысы үшін ештеңе сұрамайтын роботтар бұрын арман еді ғой, солай ма? Әлі де арман

Көктем шықты дегенмен, жер бірде кеберсіп құрғап, бірде шылқып тұратын итжығыс күндердің бірінде Санников аралының аспанында темір құс көрініп, төменге қарай құлдилады. Ішіндегі екі қаззақ пен бір орысты иманды адамдар деуге келмейтін, ендеше ұшақтың — жерді тұмсығымен сүзуге аз қалғанда кенет оталып, бойын тіктей қойғанын құдайы себеп деуге болмайтын шығар.

Ұшақтағы үшеу ептібайымайд-шешесстің түрлі порымы мен пошымын айтып, қарғанып-сіленіп болғаннан кейін, жан-жағына қаранды. Анадай жерде жеркепе тұр екен. Салып отырып жетіп барды.

Бос екен. Жер мен жарға қабан терілері төселіпті. Анадай жердегі сөреде астан гөрі, шірік ағашқа ұқсайтын нанның қалдығы мен Мейхуаның сары сатпақ қағаздағы көмескі фотосы тұр екен. Қырағы, адамның жасырғаны мен тыққанын тіпті мұрнымен де сезіп қалатын үшеу бұлардан басқа мардымды ештеңе көрмеді.

— Қабан терісі! Заготовкаға тапсырылмаған! Мұны тексерту керек! — деді қаззақтардың үлкені.

— Арыйне, дурыс айтасыз! Ылай калдыруга болмайды! — деп қоштады қаззгүрт(мәңгүрттің керісіншесі) орыс. Кісіден асқан өнері, қытай сүйер қылығы болмаса да, қаззақша шүлдірлеп-былдырлап, біраз мансаптың биігін шалған нағыз сатқын сволочьтің өзі еді ол.

Екінші қаззақ үндемеді. Оны бұл аралда қалып оймаудың қ амы мазалап тұр еді.

Жеркепенің қожасы болмаса да, әдетінше әкесінің үйіндей аралап-тінтуге жүрексінді. Бұл не қылған қызық сезім деп, үшеуі де ойға батып тұр еді. Тыныштықты арттарынан шыққан мылтықтың білтесін қайырған дыбыс бұзды.

Еңгезердей, ұзынтұра орыс екен. Күн қақпаған беті, сірі, тарам-тарам болған қолдары, ырсимағанмен, бедері көрініп тұрған қабыртқалары, қақшиып тұрған әшәуі бұл кісінің өркениетпен қош айтысып кеткеніне кемінде жиырма жыл, әйтпесе қырық жыл екенінен хабар берді.

— Алдыма түсіңдер! — деді ұзынтұра орыс.

— Өлгім келмейді! — деп зар илеп қоя берді қаззгүрт орыс.

Көңілсіз үшеуді алдына салып алған көңілді орыс алдымен мылтықпен итермелеп, сосын көттен теуіп, аралдың шетіне қарай әкеле жатты.

— Сен немене, тоңбайсың ба? — өзі деді сақа қаззақ, арт жағына ұрлана қарап.

— Тоңғанда қалай! Бірақ сендер — өкімет деген хайуандар — сыпырып ала бергесін, оған да үйренеді екен адам — деді орыс.

Сөйтіп, аралдың шетіне жеткесін, орыс үшеуін біртіндеп атып тастады. Ішінде ұзақтау өмір сүргені қаззгүрт орыс деуге болады. Оны соңынан атты. Қанына тартқасын емес сірә. Үрейден аузы жабылмаған қаззгүрт бір кезде: «Жиырма жыл аял көрмегеннен солмай, керісінше қақшиып тұратыны қызық екен» деді. Еркектің болса да, отыз бес жыл бойы мұндай жылы сөз естімеген сарорыс — қаззгүрттің мына сөзіне балқып, ақыры оны басжіверді. Сосын барып атты…

Бірнеше жыл бұрынғы бұл оқиға* махаббат мейрамы қарсаңында есіме түседі де тұрады.

Күзетшімін.
Қызық көрсетейін қазір сендерге. Компьютердегі журналыма қараңдар.

Жыныстың түріне мейрам арнаудың абсурдтығын былай қойғанда, тап осы күні әйелдердің тарихта қалдырған бір түйір таңбасын таба алмайсыз. Адам ішіндегі бұл особь — мыңдаған жылдар бойы еркектер қол жеткізген игіліктерді пайдаланып келді, әрі солай бола беретін түрі бар.

Ауырдың үстімен, жеңілдің астымен жүргенді арамдық дейтін уақыттар да болды. Сенбесеңдер, біздің уақыттың кез келген оқулығын аша қойыңыздар. Талдан таңқурай үзіп жатқан Зада арам, себебі арасында жемісті аузына да салып қояды. Ал Зере болса — адал, себебі әжесі айтқандай — тек себетке салып жатыр. Әні саған, балаға да түсінікті сюжет. Әні саған, тәрбие.