Аш таразы

Акцияға қатысқыңыз келсе, Шымкенттен Арысқа қайтатын жолда Обручевка деген ауыл бар. Сол жерден май құйсаңыз, сізге еденица құйып береді.
Екіншісі АШТАРАЗЫ.

Басында шаштараз болған. Қазір аш таразы. Клиент жоқ, сосын аш. Есігі жабық. Клиент жоқ, қарын аш, басқа жұмыс іздеп кетті шаштаразы или шымкентке келіп, бір шаштаразды арендаға алды. Ощм, бүгін реалда көргенім осы.

Енді ГАИмен келіспеймін. Осыған дейін де келісіп жарытып жүргенім шамалы-ақ. Негізі пара беру, алу деген ешқандай ұстанымдарыммен сәйкес келмейтін еді. Қай жерде болса да. Айыптымын ба? Өтеймін. Жазықсызбын ба? Дәлелдеймін деген сияқты. Шыны керек осы құйтырқы заманда сондай мінезімнен талай таяқ та жедім. Үйдегілер де миды шағады -Сен адаммен келісе алмайсың, — деп. Өзімше түзелген болып, жүргізуші куәлігін алғалы бері бір рет пара бермекші болып едім, оны да алмады былай жібере салды, сау болғырлар.
Жә, тақырыпты көріп жерден жеті қоян тапты екен деп ойлап қалмаңыз. Аздап қатысы бар алайда. Астанаға келгелі алғаш рет уикэндте ешқайда шықпай үйде жатып кітап оқыдым. Бары осы. Әуелі Эдгар Поның «Алтын қоңызын» қайтара бір оқып шығуды мақсат еттім. Бұрын да оқыған кітабым ғой. Зырылдатып отырғанмын. Тек, бір тұсқа келгенде аздап күмілжіп қалдым. Осыдан бірнеше жыл бұрын Мағауиннің «Жармағын» оқып шыққан едім. Сол кезде оқиға желісі сондай таныс көрінді. Әңгіменің ортасына жетпей жатып-ақ, соңында екеуі бір адам болатынын сездім. Алайда, неге екенін, қалай оны білгенімді түсіне алмай қойдым. Дежа-вью. Поны оқып отырғанда тура осындай сезімде болым. Себебі, оның
Шифонердің ішінде «киетін түк жоқ» екенін тойға шақыру келгенде ғана байқайтын әдет бар ғой. Сонда да гардеробты со слабой надеждой бір шолып шығасың. Сосын әмиянның ішіндегісін бір санап жіберіп, «уффф...» деп дүкен-базар аралауға кетесің. Қырсық қылғанда, әншейінде қайта-қайта көзге түсіп, қызықтырып жүрген көйлектерің де кездеспей, кездескендері ұнамай, ұнағандары әкесінің құнын сұрап… В общем, бұйырғанын алып қайтасың.


